Vliegtuigen verdwijnen niet zomaar.
Ze kunnen van de radar verdwijnen, in zee storten, uit de hemel naar beneden tuimelen, maar ze verdwijnen niet zomaar.
Maar dit toestel dus wel. En oom Aaron was aan boord. Voor het eerst in jaren kwam hij me nog eens opzoeken. Ik kan het maar niet geloven. Kan het lot echt zo wreed zijn?
Dit zijn de feiten, volgens de officiële verslagen: op 25 april verdween vlucht BA 425, vertrokken van Washington Dulles Airport met bestemming Londen Heathrow, van de radar enkele minuten voor het toestel begon aan zijn afdaling naar de luchthaven van Heathrow. Er waren geen technische problemen. Alles leek in orde. En toen plots was het toestel verdwenen.
En niet alleen van de radar. Het vliegtuig landde niet op de luchthaven, en er werd geen crash gemeld. Aangezien het toestel boven land vloog toen het verdween, kon het niet in zee gestort zijn. In heel Engeland was er echter geen spoor van te vinden, ondanks intensieve zoekacties. In een dergelijk dichtbevolkt deel van het Verenigd Koninkrijk kan een crash trouwens niet onopgemerkt blijven.
Maar toch is het zo. Het vliegtuig is verdwenen, en oom Aaron ook.
Zolang het wrak en de lichamen van de slachtoffers niet gevonden worden weiger ik te geloven dat oom Aaron er niet meer is. Maar het spreekt vanzelf dat ik me verschrikkelijk zorgen maak, om het nog zacht uit te drukken. Dit is geen makkelijk te bedwingen crisis, zelfs niet voor ervaren rakkers als oom Aaron.
Het enige wat ik nu kan doen is het nieuws volgen en tegen beter weten in hopen op het beste.
***
Drie dagen zijn verstreken.
Er is nog altijd geen spoor van het vliegtuig. Men gaat ervan uit dat alle bemanningsleden en passagiers overleden zijn, hoewel we officieel moeten wachten tot hun stoffelijke overschotten worden gevonden – waar en wanneer dat ook moge gebeuren.
Mijn familie rouwt om het verlies van oom Aaron. Voor mij is hij echter nog niet overleden. Ik zal dat feit alleen maar kunnen aanvaarden als ik officiële bevestiging krijg. Oom Aaron is er de man niet naar om ons zomaar in de steek te laten.
Wellicht houd ik mezelf alleen maar voor de gek. Dat is dan maar zo.
***
Er zijn zes dagen verstreken.
Brokstukken van een vliegtuig werden gevonden in de buurt van de luchthaven van Barcelona – merkwaardig, aangezien er daar geen enkele crash was gemeld.
Het werd al snel duidelijk dat het handvol brokstukken – beslist geen volledig vliegtuig – afkomstig waren van vlucht BA 425. Tussen het puin werden drie dode lichamen ontdekt. Ze werden kort daarna geïdentificeerd – de slachtoffers waren niet verbrand of verminkt en hadden nog hun identiteitspapieren op zich – als passagiers van vlucht BA 425.
Die onthulling deed uiteraard meer vragen rijzen dan hij antwoorden verleende. Hoe kon een deel van het vliegtuig opduiken in Spanje? Waar is de rest van het toestel? Waar zijn de andere passagiers en de bemanning? En wat is hier aan de hand?
Het slechte nieuws voor mij is dat er geen levende passagiers werden gevonden. De kans om oom Aaron levend terug te zien is kleiner dan ooit.
Maar tot ze zijn dode lichaam vinden blijf ik hopen. We weten per slot van rekening niet wat er is gebeurd met de rest van het vliegtuig – hoewel het me zou verbazen als het op een dag veilig landt in Heathrow.
***
Elf dagen zijn inmiddels verstreken.
Er is iets onverklaarbaars gebeurd. Wrakstukken van een vliegtuig en zeven dode lichamen werden gevonden vlakbij de internationale luchthaven van Chennai, Tamil Nadu, Zuid-India. Net als in Barcelona was er in die buurt geen crash gemeld, was er geen vliegtuig verdwenen en waren er geen technische problemen gerapporteerd.
Het onderzoek leverde enkele verbazingwekkende resultaten op: de wrakstukken waren inderdaad van vlucht BA 425 en de zeven lichamen – dood, maar niet onherkenbaar verminkt zoals men misschien zou verwachten – werden geïdentificeerd als vijf passagiers en twee bemanningsleden van die noodlottige vlucht. Oom Aaron was niet een van hen.
De autoriteiten kunnen geen verklaring bieden. Hoe kan een vliegtuig in stukken opduiken op twee verschillende plaatsen, ver van elkaar, en met enkele dagen verschil? Er is niet eens iemand die met een theorie naar voren komt.
In een lokale krant merkte ik echter een interessant ideetje op. Iemand suggereerde dat er hier en daar nog stukken van het toestel zouden verschijnen, eventueel met nog levende passagiers die hun verhaal zouden kunnen doen en zo licht schijnen op deze duistere zaak.
Hoe belachelijk dit idee ook mag lijken, het deed mijn hoop heropflakkeren dat oom Aaron nog opduikt en ons allen verbaast met zijn relaas van wat er gebeurde met vlucht BA 425. Ik wacht met ingehouden adem. Oom Aaron liet ons nooit in de steek. Waarom zou hij dat dan nu doen?
***
Er verstreken nog drie dagen.
Wrakstukken van een vliegtuig werden gevonden in de buurt van Buenos Aires Ezeiza Airport, in Argentinië. Ook hier was er geen crash gemeld. En ook hier werden de brokstukken geïdentificeerd als van vlucht BA 425. Tussen het puin werden zes lichamen aangetroffen, vier dood en twee nog levend – maar te zeer verdwaasd en in de war om te kunnen praten. Ze werden overgebracht naar een plaatselijk ziekenhuis waar ze de nodige medische zorg kregen. Men hoopt dat ze zullen herstellen, weer bij hun volle verstand komen en informatie verschaffen over wat er gebeurde, wat zou moeten bijdragen tot een verklaring van het mysterie.
Er zijn nog enkele verbluffende feiten die dit geval onderscheiden van de andere. Twee van de vier dode lichamen werden geïdentificeerd als personen die al dood werden aangetroffen bij die eerste crash in Barcelona. Men nam aanvankelijk aan dat hun identiteitsdocumenten verwisseld waren, maar analyse van hun DNA nam alle twijfel weg: deze beide mensen werden tweemaal gevonden. Identieke kopieën van dezelfde persoon.
Er zijn nog altijd geen ernstige theorieën geopperd voor wat hier aan de hand is, maar de roddelblaadjes en de media in het algemeen hebben er een vette kluif aan.
Ik vertelde mijn familie dat ik goede hoop had dat oom Aaron levend zou opduiken op een van de volgende crashlocaties – iedereen verklaarde me voor gek. Maar is heel de situatie dan niet gek?
***
Er verstreken nog vier dagen en eindelijk gebeurde het.
Oom Aaron is terug – ik wist dat hij onderweg was. Ik kon het voelen in mijn botten. Jammer genoeg is hij niet bij ons en het is ook weinig waarschijnlijk dat hij ons binnenkort komt opzoeken. Ik licht dit even toe.
Er werden nog brokstukken van vlucht BA 425 gevonden bij de luchthaven Fiumicino in Rome. Er waren ook vijf lichamen: drie dode (waaronder een identieke kopie van iemand die al werd gevonden bij de crash in Chennai) en twee levende, waaronder ook oom Aaron. Volgens nieuwsberichten op tv had hij slechts lichte verwondingen en was hij bij bewustzijn. Hij kreeg medische zorg in een ziekenhuis en zal ondervraagd worden zodra zijn toestand dat toelaat. De andere passagier die het er levend vanaf bracht was nauwelijks bij bewustzijn en praatte onsamenhangend. Voor hem is er minder hoop.
Onze opluchting bij het zien van oom Aaron op tv, relatief ongehavend, was onvoorstelbaar. We wilden hem aan de telefoon hebben, maar kregen te horen dat dit voorlopig onmogelijk is. Veel zal natuurlijk afhangen van zijn herstel. Onnodig te zeggen dat we niet kunnen wachten om zijn stem te horen.
Op tv zagen we een wetenschapper met een mogelijke verklaring voor deze reeks bizarre gebeurtenissen. Hij bracht een theorie naar voren (“niet meer dan een theoretisch model waarvoor momenteel geen harde bewijzen zijn”): het vliegtuig zou door een scheur in de tijdruimte gegaan zijn en verspreid zijn over verschillende “secties van het tijdruimtecontinuüm”. Maar verklaart dat waarom sommige mensen tweemaal terug opdoken? En wat is een scheur in de tijdruimte? Ik moet wel toegeven nog geen betere verklaring te hebben gehoord.
Het belangrijkste is echter dat we oom Aaron terughebben. We bouwden dus een feestje voor hem. Jammer dat hij er niet bij kon zijn. Maar die dag komt nog wel.
***
Er verstreken nog vijf dagen en er gebeurde veel.
Ten eerste werden er wrakstukken van een vliegtuig gevonden in de buurt van de luchthaven van Brussel, in België, al snel geïdentificeerd als van vlucht BA 425. Men vond vier lichamen: twee nog levende personen (waaronder iemand die eerder dood was aangetroffen in Barcelona – een hele opluchting voor zijn familie, neem ik aan) en twee doden (waaronder – tot onze grote verbazing – oom Aaron). Het nieuws kwam erg hard aan, ook al wisten we dat we nog de “andere” oom Aaron hadden, levend en wel.
Ten tweede herstelde oom Aaron (hij die het er levend vanaf had gebracht) volledig van zijn traumatische ervaringen en deed hij zijn verhaal aan de autoriteiten en aan de pers. Hij vertelde dat de vlucht normaal verliep tot alles begon te trillen als een luchtspiegeling en de wereld om hen heen oploste, waarna ze zich op de grond bevonden tussen de smeulende wrakstukken van het vliegtuig, en als bij wonder ongehavend – tenminste sommigen van hen. Ze hadden er geen flauw benul van hoeveel tijd er verstreken was – hun had het nauwelijks enkele minuten geleken.
We beseften dat oom Aaron weer zijn oude zelf was toen het nieuws kwam dat hij agenten had benaderd met een voorstel om exclusieve filmrechten van zijn verhaal te verkopen, “de grootste sensatie ooit in de burgerluchtvaart, een gegarandeerde kaskraker”. Enkele studio’s gaven inderdaad blijk van belangstelling, maar de autoriteiten beslisten dat er geen contracten mochten getekend worden voor het officiële onderzoek was afgerond.
Bovendien beweerde een advocaat van de filmindustrie dat oom Aaron eerst moest bewijzen dat hij rechtmatig uit eigen naam handelde, omdat er een identieke (weliswaar dode) kopie van hem was gevonden tussen de brokstukken van hetzelfde vliegtuig. Vanuit wettelijk standpunt kon slechts één van hen de echte Aaron Flannegan zijn – maar welke? En hoe moest dat uitgemaakt worden? DNA-analyse? Hun DNA was identiek. Er waren geen precedenten voor een dergelijk geval in de geschiedenis van de forensische geneeskunde.
***
Een week ging voorbij.
Het wordt voorspelbaar en toch maakt het iedereen gek van angst. Er doken nog meer brokstukken van het vliegtuig op, op vier verschillende plaatsen: Vancouver, Canada; Berlijn, Duitsland; Lima, Peru en Athene, Griekenland. Vrijwel alle bemanningsleden en passagiers zijn inmiddels geïdentificeerd. Er ontbreken maar twee personen. Vele anderen doken dan weer tweemaal of meer op, sommigen zowel dood als levend, sommigen meer dan eens dood en enkelen zelfs meer dan één keer levend.
Tot onze verbazing kwam ook een tweede oom Aaron tevoorschijn, springlevend en erop gebrand om exclusieve filmrechten van zijn sensationele verhaal te verkopen. Onnodig te zeggen dat ze allebei beweren de echte Aaron Flannegan te zijn en de andere afdoen als een oplichter (ze reppen allebei met geen woord over de derde, dode Aaron Flannegan).
Alle mysterieuze teruggekeerde personen worden in quarantaine gehouden (of in ziekenhuizen, al naargelang hun toestand) tot het onderzoek is afgerond – maar dat zou wel eens een poos kunnen duren. Heel wat wetenschappers speculeren en bieden theorieën en tegentheorieën, maar er is geen enkele sluitende verklaring voor wat er gebeurt.
Nu het grootste deel van het vliegtuig gevonden is en vrijwel iedereen aan boord is heropgedoken, hoopt men dat het aantal crashlocaties van vlucht BA 425 sterk zal dalen en uiteindelijk op het nulpunt zal belanden. Dan begint het werk van de wetenschappers pas echt.
Vele tv-programma’s zijn gewijd aan het verschijnsel en aan populaire voorstellingen van het thema “scheur in de tijdruimte”, ook al is dat niet meer dan een theorie zonder het minste bewijs.
En intussen wachten we op de hereniging met oom Aaron – wie van hen ook de echte blijkt te zijn. We rouwen ook om de dode, voor het geval hij de echte is – hoewel de twee anderen zich heel sterk gedragen als de authentieke. We zien wel.
***
Een poos lang leek er niets te gebeuren. Men suggereerde om de passagiers – tenminste zij die niet gewond waren of leden aan post-traumatische shock – uit hun quarantaine te bevrijden en ze naar huis te sturen, waar ze steun en warmte zouden vinden bij hun geliefden en families.
Maar voor die beslissing kon genomen worden gebeurde er iets wat iedereen met stomheid sloeg.
Om 7u35 verscheen vlucht BA 425 in de hemel vlakbij Heathrow Airport, exact vijfenveertig dagen na zijn geplande aankomst, en landde er. Het toestel was in perfecte staat, alle bemanningsleden en passagiers waren in orde, alsof ze een volslagen normale vlucht hadden meegemaakt. Dat was trouwens precies wat ze dachten, tot ze het nieuws te horen kregen van hun onverklaarbaar laattijdige aankomst. De rest van het verhaal kregen ze niet te horen – daar waren ze nog niet klaar voor.
Ze werden allen in quarantaine geplaatst, zonder te weten waarom – ze vroegen zich af wat er aan de hand was, waarom ze niet gewoon hun bagage konden oppikken en naar huis gaan om uit te rusten van een vermoeiende trans-Atlantische vlucht.
Een vermaarde wetenschapper beweerde dat de normale toestand nu hersteld was: het vliegtuig ging door een scheur in de tijdruimte, zat gevangen in een “tijdbel” en kwam er weer uit tevoorschijn zonder ernstige schade. De brokstukken en de eindeloze stroom dode en levende passagiers, verspreid over tijd en ruimte, waren als kringen in een vijver waarin iemand een steen werpt. Langzaam sterven die weg als het oppervlak weer zijn rust hervindt.
Geconfronteerd met het feit dat de teruggekeerde mensen heel erg echt waren en dat er geen normale toestand was hersteld na de veilige terugkeer van het “oorspronkelijke” vliegtuig (als dat de juiste term is) antwoordde de wetenschapper eenvoudigweg dat zijn model zuiver theoretisch was. Het feit dat al die mensen er nog altijd zijn, sommigen zelfs in twee of drie exemplaren, sommigen dood, sommigen levend, leek hem niet te deren, ontkrachtte zijn theoretisch model niet.
In een officiële mededeling stelde de luchtvaartmaatschappij dat de bemanningsleden en passagiers van de vlucht die geland was op Heathrow Airport de echte waren. Niet geheel onverwacht spande een groot aantal mensen die zichzelf opzijgeschoven zagen als “niet-officiële kopieën” een rechtszaak in tegen de maatschappij. Onnodig te zeggen dat oom Aaron (versies twee en drie) tot die groep behoorde, met rechtszaken tegen de luchtvaartmaatschappij, zijn eigen “niet-officiële kopie” en de “echte” in quarantaine in een Londens ziekenhuis. Er staan ons boeiende tijden te wachten en de advocaten scherpen hun messen.
***
Het wettelijk kluwen is onontwarbaar.
Officieel zijn er geen slachtoffers, omdat iedereen het overleefd heeft. Maar hoe zit het dan met al die dode lichamen? Zijn die dan niet echt dood? Moeten ze dan niet begraven worden? En wie gaat betalen voor de begrafenis? En wat met erfenissen en testamenten? En wat moet er gebeuren met de mensen die tweemaal dood zijn aangetroffen, ook al kwamen ze uiteindelijk levend terug? Kunnen die dode lichamen gewoon afgevoerd worden, omdat die mensen nu eenmaal niet echt dood zijn? En wat moet er gebeuren met de levenden die “niet officieel” zijn? Voeren we die dan ook maar af? Of zou iedereen gelijke rechten moeten hebben? Zullen ze hun eigendommen moeten delen? En hun echtgenoot, vrouw en gezin? En hoe moeten we twee of drie identieke kopieën van één persoon uit elkaar houden eenmaal ze ontslagen zijn uit quarantaine of het ziekenhuis? En vooral als ze allemaal beweren de enige echte en originele te zijn?
Niemand heeft die problemen voorzien, niemand heeft er ervaring mee en niemand heeft er een oplossing voor. Advocaten zijn dan weer blij mooie sommen te kunnen binnenrijven met pogingen om alles weer in rechte banen te leiden.
Er is ook persoonlijk nieuws: we kregen eindelijk toestemming om te telefoneren met oom Aaron – de “echte” die landde op Heathrow. Merkwaardig genoeg is hij de enige die niet gebrand is op het verkopen van filmrechten, omdat hij van mening is dat hij geen sensationeel verhaal heeft. Hij arriveerde alleen maar met vertraging, zonder te weten waar hij al die tijd uithing. Daar zit geen film in, beweerde hij. Zijn twee tegenhangers gaan procederen tot ze krijgen wat ze willen – wat enige tijd in beslag kan nemen, als het al iets oplevert. In dat geval lopen we een mooie film mis. “Uit de bocht gescheurd”, binnenkort in de zalen…
***
Er zijn nu al een tijd geen brokstukken meer gevonden van vlucht BA 425. Algemeen wordt nu aanvaard dat de situatie weer normaal is. Het vliegtuig landde op Heathrow met zijn bemanning en zijn passagiers. De verspreide wrakstukken en passagiers, dood of levend, waren niet meer dan echo’s of neveneffecten die uiteraard moeten aangepakt worden, maar in principe zitten we nu met een stabiele situatie en kunnen we beginnen werken aan een oplossing.
Af en toe mogen we een telefoongesprekje voeren met oom Aaron – de echte. Het zou leuk zijn om ook met de andere twee te kunnen praten, maar officieel zijn ze niet “oom Aaron”. Om evidente redenen zijn ze het daarmee niet eens – en hun advocaten evenmin. De gerechtelijke strijd zal nog een poos woeden.
***
We kunnen het maar niet geloven.
Een vliegtuig verscheen plots en onverwachts op de radar vlakbij Washington Dulles Airport. Het toestel werd al snel geïdentificeerd als vlucht BA 425, dat die luchthaven vele weken geleden verliet, op mysterieuze wijze verdween en uiteindelijk onlangs landde op Heathrow.
Volgens een radiobericht besliste de piloot om naar zijn luchthaven van vertrek terug te keren, nadat het vliegtuig enige schade opliep bij zware turbulentie. Hij voegde eraan toe dat er geen bemanningsleden of passagiers gewond waren, maar dat hij het veiliger oordeelde om terug te keren naar Washington Dulles om het vliegtuig te laten nakijken en herstellen.
Het toestel zal dus een tweede maal landen, compleet met zijn bemanning en passagiers. Het is niet duidelijk waar het vliegtuig al die weken geweest is – net zoals bij het toestel dat landde op Heathrow. Is het weer die verdomde scheur in de tijdruimte?
En wat betekent dit voor al de andere passagiers? Wie zal nu beschouwd worden als oorspronkelijk en echt? Het gerechtelijk kluwen zal alleen maar complexer worden. Enkel de advocaten zullen juichen bij dit nieuws.
We kunnen dus nog een oom Aaron tegemoet zien. Zou hij overwegen om filmrechten te verkopen? We komen het ongetwijfeld snel te weten.
En wat nog belangrijker is: is dit nu het einde? Of zal dat vliegtuig regelmatig her en der blijven opduiken, met zijn bemanning en passagiers? Kan iemand die scheur dichtdoen?
Met alle respect, we hebben geen extra kopieën van oom Aaron nodig.
En hopelijk wordt het een goede film. Dat is het minste wat we kunnen verwachten van onze oom. Ongeacht wie van hen het pleit wint.