Jehannes Arminius van Straaten stikte bijna van de ingehouden verwachting en het overweldigende gevoel van eerbied nu de metersdikke kluisdeur van het doemsdag-archief geopend werd.
Samen met zijn collega-onderzoekers was hij door de Synode al in 2275 aangewezen deel uit te maken van het team dat de eindeloze archieven van onze voorvaderen en -moederen zou moeten doorspitten. Een belangrijke taak, niet in het minst om verloren technologieën te kunnen herontdekken, maar ook om te weten wat er met de enige expeditie van de mensheid buiten het zonnestelsel gebeurd was.
Hij tilde zijn bruine pij met een hand op, zijn instrumentarium met de andere hand, en stapte voorzichtig naar binnen, bedacht op alles. Het eerste dat hem opviel was de koele wind die in zijn gezicht blies. Het tweede de dikke laag stof die nu door de bries werd weggevoerd.
De gangen en kamers van het complex diep in de voormalige Zwitserse Alpen waren uitgevoerd in mid-21ste eeuws retro-70 chique, waarvan de bruine en oranje tinten soms pijnlijk fel waren. En te midden van dit alles prijkte de grote prijs voor het team onderzoekers: De rijen bibliotheek-computers, van een soort dat de mensheid niet meer kon maken en waarvan de restpartijen zorgvuldig gerecycled en gerestaureerd werden. De gedachte dat zijn werk een nieuwe bloei van de mensheid kon bewerken, vervulde hem met gepaste, zij het proper nederige, trots. Niet voor niets was zijn studievoorstel, een beschouwing van de afgelopen tweehonderd jaar in zeer uiteenlopende omgevingen, namelijk Aarde en het zonnestelsel, versus de afgelegen wereld van de eerste interstellaire expeditie, als eerste project door de Synode aanvaard.
Hij zocht een werkplek uit en startte de machinerie die meer dan een eeuw geslapen had. Alles leek naar behoren te werken en de instructieboeken die hij de afgelopen jaren uit zijn hoofd geleerd had, boden een handig houvast voor het verkennen van de onmetelijke zee aan data die de afgelopen honderden jaren in deze krochten verzameld was.
Als snel vond hij de archieven voor het hem toegewezen project: De Sagittarius Expeditie.
Hij startte een tekstverwerker op die eerst meldde meer dan tienduizend updates te hebben, voor hij erachter kwam dat er geen verbinding met een update-server kon worden gemaakt. Het programma puzzelde een half uur en besloot toen maar te gaan werken zonder updates.
*
Inleiding
De jaren 20 en 30 van de 21ste eeuw kenden een verbazingwekkende vooruitgang. Na de successen van mens-brein-integratie (zie NeuraLink) en het ontginnen van de ruimte (zie: SpaceX en Guong-Xi), was de Verenigde Aarde toe aan een nieuwe uitdaging en nieuwe successen.
De Sagittarius Expeditie richting Lalande 21185, een reis van minstens 200 jaar, was ons nieuwe Manhattan-project, onze Moon-shot. (Noot: natuurlijk was er al een Moonbase Alpha tot en met Gamma op dat moment.) Dankzij het vinden van een oer-singulariteit in de Oortwolk in 2034 werd het mogelijk een generatie-schip te bouwen, dat werd aangedreven door volledige materie-vernietiging.
Een internationaal samenwerkingsverband van regeringen en bedrijven ging aan de slag, om in hoog tempo materiaal, mensen en middelen richting de Lagrange punten te schieten, waar binnen enkele jaren de leefgedeelten, hydroponica, computercentra, commando-centrale, cryo-installatie en recreatie-faciliteiten werden aangelegd, rond de singulariteits-container in een buisvormige constructie met een doorsnee van twee kilometer en een lengte van zo’n acht kilometer. Er bleef een bruikbare inhoud van zo’n tien kubieke kilometer over.
In 2040 vertrok het schip dan eindelijk met aan boord tien miljoen kolonisten in cryo-stasis en meer dan tienduizend bemanningsleden om de systemen te bedienen, onderzoek te doen en – voor zover mogelijk – de volgende generatie bemanningsleden te verzorgen.
Samenvatting: Tijdvak 1 – 2040 en verder (De kolonisten en het Eerste Concordaat)
In deze fase van het onderzoek volgden we het beeldmateriaal dat werd teruggestuurd vanuit de Sagittarius. Dit deel van het onderzoek is het meest diepgaand, omdat middels de nlink-implantaten van de bemanning elk aspect van de gebeurtenissen aan boord gevolgd kon worden. (noot: In de jaren 40 en 50 van de 21ste eeuw was ‘Big Brother Sagittarius’ de meest bekeken programmering wereldwijd met soms meer dan twee miljard gelijktijdige kijkers.)
De bemanning van het schip was uitermate divers, met vertegenwoordigers van alle landen en rassen. Middels versnelde brein-spoeling ben ik in staat geweest de levens van de honderd populairste hoofdrolspelers te volgen en hun verhaallijnen van begin tot eind door te maken. (Noot: Excerpten, danig gekuist om te voldoen aan het Codex Proprio Dictus Edict van 2276, zijn bijgevoegd.)
Dit leverde een interessant beeld op van een bemanning die weliswaar begon als een goed getrainde eenheid, met strikte discipline, maar al snel alle formaliteiten liet varen en zich ontpopte tot een hedonistisch meerpartijenstelsel met een stel alfa-mannen als nieuwe leiders. (Noot: De afleveringen na 2054 bevatten te veel materiaal dat niet aan de Codex voldoet en tot excommunicatie zou kunnen leiden bij het enkel benoemen van de activiteiten. Daarvan zijn dus geen referenties in dit verslag opgenomen.)
Een analogie met Calhouns Utopia deed zich in deze fase gelden, en ongeveer ter hoogte van de boogschok vond er een uitputtende strijd plaats aan boord, die door een kleine groep alfa-mannen werd beslecht. Een correlatie met verhoogde partikel-uitstoot in deze tijd doet vermoeden dat de slachtoffers van deze zuivering aan de singulariteit gevoed werden. (Zie ook: Implicaties van tussentijdse, niet geplande versnellingen middels singulariteits-optimalisatie op baan coëfficiënten. (Henreson & Thalasse, Harvard Press, 2057).)
Het is tenminste opvallend te noemen dat de zuiveringen eind 60 en begin 70 aan boord van de Sagittarius net zo druk werden bekeken als de eerste tientallen afleveringen van de Sagittarius Expeditie en dat er een opvallende correlatie met hoge p-waarde valt af te leiden in vergelijk met de Politionele Anti-Diversiteits Pogroms, die uiteindelijk weer leidden tot de zelfverklaarde Elonistische Heilstaat enkele jaren later.
En waar op Aarde de grote binnensteden verwerden tot knekelhuizen zonder weerga en de nieuwe bevolkingsaanwas vanuit het minder aangetaste platteland kwam, zo besefte men aan boord van de Sagittarius dat er nieuwe aanwas nodig was. Er was voldoende kennis aanwezig om een deel van de bemanning te ontdooien en de alfa-mannen kozen elk een harem voor zichzelf uit en verdeelden het schip onderling in een dozijn segmenten. Slechts enkele van de favoriete vrouwen hadden het privilege te worden voorzien van een nlink, zodat onze waarnemingen van die tijd tenminste gekleurd zijn door de bevoorrechte klasse.
*
Jehannes las zijn eigen woorden nog eens zorgvuldig na. Over een paar weken moest hij zijn bevindingen presenteren aan de Summus Officialis van de Synode en zijn werk moest perfect zijn. Tot zijn genoegen was hij in staat geweest een goed overzicht te distilleren uit de immense hoeveelheid data en zijn conclusies waren sluitend en bevatten een krachtige boodschap om toekomstige fouten te kunnen vermijden. Hij knikte tevreden en sloot het eerste deel van het document af, bekrachtigde zijn signatuur en plaatste het op de afgesproken plek ter overweging van zijn meerderen.
*
Samenvatting: Tijdvak 2 – 2087 en verder (De verwrongen Elonistische heilstaat)
Na de gruwelijkheden van de Politionele acties krabbelde de mensheid weer overeind en diende zich een nieuwe redder aan. De cyborg Elon die claimde tenminste vijftig procent van het oorspronkelijke geheel te zijn, wist een meerderheid achter zich te krijgen met als gevolg dat op de restanten van het Concordaat een nieuwe staat werd gebouwd, waarbij het recent uitgeroepen Tweede Concordaat werd geabsorbeerd. (Noot: zie ook ‘De Heilstaat in pluriforme totalitaire vol-surveillance maatschappijen’ door Genschler, Notenbach & Asi Kohun, Liber Mutantur, Amsterdam, 2091)
In de ontwikkeling van de Heilstaat merken we op dat analoog aan de Sagittarius Expeditie een kleine groep alfa-mannen de wereld onder zich verdeelde en met verregaande technologische onderdrukking de bevolking in het gareel wist te houden. Zoals vaker werkte dit tot een kritieke massa werd bereikt, waarna de Heilstaat steeds draconischer maatregelen moest nemen om haar positie te handhaven. Een van die maatregelen was het verschepen van grote aantallen dissidenten naar de vele ruimte Habitats (X-Platforms) die inmiddels waren opgeleverd. Bijna een miljard mensen werden tot 2140 op die manier verplaatst.
Aan boord van Sagittarius speelden op dit moment twee zaken die het tijdsbeeld bepaalden: het wegvallen van de sterke mannen door ouderdom en een verhoogde incidentie van onverklaarde ziektegevallen. Enkele van de wetenschappers aan boord weten dit laatste aan toegenomen kosmische straling. Verificatie van protocollen en expert-opinies van de opgenomen verklaringen tonen aan dat er geen significante toename van deze incidenties aan de gestelde veranderingen te wijten was.
De afwezigheid van de sterke leiders veroorzaakte onrust onder de bemanning die uiteindelijk leidde tot instelling van een matriarchale democratie, initieel onder leiding van de alfa-vrouwen die door de alfa-mannen uit cryoslaap waren gehaald. Dagelijks bestuur kwam in handen van een centraal comité dat alle aspecten van het leven in Sagittarius reguleerde, om voor iedereen een zo gelijk mogelijke ervaring te bieden. Binnen enkele jaren stagneerde hierdoor de voedselvoorziening en besloot het comité dan maar tot het verlagen van de levenskwaliteit tot hongerniveau. Meer dan de helft van de op dat moment actieve bemanning besloot uiteindelijk het comité af te zetten, waarna er weer korte tijd voedsel was (Noot: De zaak voor kannibalisme in calorie deficiënte maatschappelijke omstandigheden, Van Vught, Kuitenbrouwer & Kawembe, PeterPress, Nieuw London, 2117)
De voedselsituatie, inteelt en significante toename van ziektebeelden, met name kankers, gekoppeld aan gereduceerde levensverwachtingen resulteerden in 2136, zo’n drie lichtjaar van de Aarde, tot een volledige ineenstorting van de aanwezige populatie. De laatste overlevenden waren nog net in staat de computers opdracht te geven een voldoende grote populatie uit cryoslaap te halen om de reis voort te zetten. Een derde van de beoogde groep overleefde het ontdooiproces niet, een gegeven dat enkele tientallen onderzoekers aan boord van Sagittarius – met name personen die in hun relaties getroffen werden door dit fenomeen – aanzette tot het opstarten van onderzoek naar de oorzaak van het niet overleven van het proces, waar eerdere ontdooi-acties een slagingspercentage van 99% en hoger kenden.
In het zonnestelsel waren inmiddels enkele tientallen habitats verenigd in een front tegen de totalitaire Elonisten en in de resulterende strijd werden enkele tientallen asteroïden uit hun baan geslingerd om toevalligerwijs op de grote aardse regerings- en computercentra neer te komen. (Noot: Orbitale bombardementen als revolutionair dissidentie-argument in een totalitaire panoptische maatschappij, Al Bakir, Grozny, Heffner & Lukasz, Warsawa Freedom Press, 2141)
*
Voor Jehannes het document deelde met zijn meerderen, vroeg hij zich af of hij zijn eerste bevindingen verder moest toelichten, of dat hij ze in de conclusie van zijn studie moest verwerken. Uiteindelijk besloot hij zijn belangrijkste vondsten pas op het eind te delen, als in een echte who-dunnit, mede omdat hij sterk vermoedde dat de hogere echelons zijn gedetailleerde uitleg niet zouden willen lezen. De samenvattingen mochten dan klein zijn, het achterliggende materiaal besloeg een flink tijdvak en bevatte genoeg detail om jaren in te verzanden. Tijd die de hogere bestuurslagen in de Synode niet konden of wilden besteden aan een dergelijk onderzoek.
Met een zucht verstuurde hij zijn document naar de centrale plek. Tot nu toe had hij nog geen commentaar op zijn eerdere werk gekregen en hij wist niet eens zeker of iemand er al naar gekeken had. Dat was informatie die hij niet kon inzien.
Hij rekte zich een paar keer uit en keek naar de stapel geprinte dossiers naast zich en schudde zijn hoofd. Dit alles moest worden samengevat in een paar honderd woorden, terwijl het feitelijk al samenvattingen van samenvattingen waren.
*
Samenvatting: Tijdvak 3 – 2140 en verder (Agnosten, Bakunisten en contra-dissidentie)
De post-Elonistische tijd kenmerkt zich door een afscheiding van Habitats van het ineengestorte aardse regime en de opkomst van anarchistische leefgemeenschappen die streefden naar een hoge mate van autarkie, ook wel Bakunisme genoemd, een vrij succesvolle implementatie die vooral werkte vanwege de noodzaak tot samenwerking in de vijandige leefomgeving van de Habitats. Op Aarde werden selecte alfa-mannen opgespoord en geëlimineerd, waardoor in ieder geval de illusie van een eerlijker potentieel voor de algemene mens in het leven werd geroepen, gekoppeld aan een streven naar zelfvoorzienendheid, zelfredzaamheid en zelfbeschikking. We spreken op Aarde dan ook over pseudo-Bakunisme (Noot: Het proletariaat aan de macht, een discussie over de paradoxale machtsverhoudingen in Post-Elonistische sociaal-anarchieën, Beltram, Hunsaker, Leibnitz & Tatamo, New Frontiers Foundation, 2149)
Als gevolg van het nieuwe streven naar zelfbeschikking, werden de idealen zoals die in de 18de eeuw in Noord-Amerika tevoorschijn kwamen verheerlijkt, maar niet getemperd door een puriteins Christelijke inslag. Dit leverde aanvankelijk een snelle groei en herstel van bestaande infrastructuren op, en een opleving van de geboortecijfers, maar het door conservatisme gedefinieerde puritanisme dat eerder voor bijna twee eeuwen voorspoed zorgde, was afwezig. De Aarde ging dus door een aantal boom-bust cycles heen die zich voornamelijk uitten in een versnelde hang naar hedonisme en de opkomst van nieuwe, totalitair ingestelde alfa-mannen die zichzelf nog steeds leiders van de revolutie noemden naar analogie met Sovjet en Maoïstisch communisme.
Binnen dit samenspel van machten vond er een opleving plaats naar oude, godsdienstige waarden, waarbij de ketenen opgelegd door de heilige boeken werden afgeworpen om plaats te maken voor een nieuwe moraal gestoeld op heidense praktijken, sjamanisme en voorouderverering zoals die in vroeger tijden gebezigd werden, voor het verschijnen van de institutionele godsdiensten en daaraan gekoppelde onfeilbare dogma’s.
In de laatste decades van de 22ste eeuw zien we derhalve een strijd ontstaan tussen totalitair collectivisme en ultra-kapitalisme enerzijds – hoe paradoxaal ook – en een nieuwe geloofscultuur die de merites van eerdere systemen overnam en nieuwe gedragsregels voor de verschillende volken vastlegde. Deze nieuwe systemen spraken een dermate groot deel van de bevolking aan, dat de totalitaire systemen erdoor overweldigd werden en uiteindelijk gewoonweg genegeerd, waardoor hun macht en invloed binnen enkele maanden afbrokkelden en een nieuwe machtsstructuur zich aandiende. (Noot: Merites en het nieuwe ankergeloof, een pad naar spirituele verlichting voor de massa, Fr.Guillon, Fr.Rosenblatt, Sr.Rodrigues-Antipater & Dr. Emanuel Otombe, New Faith Press, Lyon, 2194)
Aan boord van de Habitats werd het nieuwe geloof lauw ontvangen, maar wel geaccepteerd. Het zelfbepalend individualisme en de daaraan gekoppelde overlevingsdrang in de vijandige omgeving van de Habitats maakten de bevolking maar matig ontvankelijk voor het nieuwe evangelie. Het leverde wel een bijdrage in de spirituele gezondheid van de Habitat-bewoners en een wil om meer samen te werken om de nieuwe Goden te behagen. In dat opzicht was de evangelie-drang van het Eclectisch Patronaat een leidende kracht. (Noot: Statistische beschouwing van Eclectiek-volgelingen onder Habitatbevolking conform de census van 2187, Kanuipuk & Leicester, Puuk University, Groenland, 2188)
Opvallend genoeg vond aan boord van Sagittarius in dit tijdvak een terugkeer naar oude waarden, zoals in het eerste deel van de reis, plaats. Door falen van de nlink-plaatsingsapparatuur moesten we voor informatie vertrouwen op machinale telemetrie en handgeschreven rapportages.
De strikte hiërarchie van de begintijd (ca 2045) werd opnieuw ingevoerd, waardoor efficiëntie van de activiteiten aan boord in hoog tempo verbeterde. In de diverse verslagen van hoger kader en lagere officiers is duidelijk een afkeer te lezen van de eerdere situatie, waarin een aantal sterke alfa-mannen de dienst uitmaakte. Zoals de structuur aan boord van schepen nog het meest een monarchie benadert, zo gold dit ook voor de Sagittarius.
In hoog tempo werden systemen die eerder gefaald hadden weer tot leven gewekt en met behulp van reserveonderdelen werd het schip binnen enkele jaren teruggebracht in vrijwel de oude staat. Het grootste gemis was vooral de nlink implantatie, waardoor communicatie aan boord veel trager verliep. (Noot: Herstel van kritieke communicatie-systemen in atavistische menselijke sociëteiten, een kritische blik op nut en noodzaak, Perrier, Djembe, Alphonse & Niitaanen, Reykjavik Liturgia, 2202)
Het onderzoek dat eerder was gestart naar de lage slagingsgraad van de ontdooiprocessen leverde op dat de subjecten niet gestorven waren door het falen van het proces, maar dat er vlak na ontwaken, bij het opstarten van de diverse lichaamsfuncties, een dermate grote hoeveelheid vrije radicalen aanwezig bleek, dat het lichaam overweldigd werd en het subject een acute cytokinestorm van dodelijke proporties onderging. Het onderzoek werd afgesloten en de nieuwe bevinding werd als onderzoeksproject opgestart.
Hoewel de lezer dit misschien niet als relevant opvat, latere inzichten geven dit fenomeen en het vermelden ervan een bijzonder gewicht dat ook van invloed is op de eindconclusie.
*
Jehannes sloot het document tevreden af. Niet alleen begon zijn verslag de juiste vorm en inhoud te krijgen, hij besefte eens te meer dat zijn conclusies in het licht van de recente ontwikkelingen bij de Synode een bijzondere betekenis zouden hebben, die eerder gemaakte fouten aan het licht bracht en kon zorgen voor het vermijden van juist die fouten in de toekomst.
Hij plaatste zijn document bij de rest van de documenten, waarvan hij nog steeds geen indicatie had of iemand ze van commentaar had voorzien of ze zelfs maar had gelezen.
Het frustreerde hem enigszins, hoewel hij wist dat hij geen verwachtingen kon hebben over anderen, zelfs collega’s. De Synode legde immers eindverantwoordelijkheid altijd bij de hoogste instantie neer, ongeacht wie of wat dat binnen je specifieke geloofssysteem was, God, Odin, Alla, Brahma, Buddha of een van de andere duizenden goden die ooit aanbeden werden.
Als overtuigd Zoroastrist bad hij natuurlijk tot de Ahura Mazda, de enige god die ertoe deed, het summum van morele waarden en scheiding van goed en kwaad. En Jehannes beschouwde zichzelf als belichaming van het goede in de mens. Uiteindelijk moest eenieder zich verantwoorden voor het hoogste wezen, zo was zijn overtuiging, dus hij berustte in het wel of niet leveren van commentaar op zijn stukken. Het was wat het was.
*
Samenvatting: Tijdvak 4 – 2206 en verder (Nieuw Eclectisch Patronaat)
Te vuur en te zwaard is een term die naar het einde van het tijdvak van het Nieuw Eclectisch Patronaat werd gebezigd om ongelovigen te bekeren, ongeacht de methode. Zoals eerder in de geschiedenis, die misschien niet exact kopieert, maar zeker wel rijmt, werd het Patronaat langzaam van binnenuit overgenomen door op macht beluste psychopaten die de laissez-faire benadering van de spirituele krachten om ons heen omzetten in dogma, met een focus op de grote godsdiensten uit eerdere eeuwen, en dat op enig moment ook probeerden af te dwingen. Eeuwenoude misstanden werden hierbij opgerakeld om tweedracht te zaaien en beleid af te dwingen, waarbij opvallend genoeg niet geschuwd werd antiek bijgeloof toe te passen (Noot: Vodoun & Santeria, oude bijgeloven als nieuwe politieke instrumenten, Prof. Dimanche, Begla & Farrecour, Jamaica Official, 2217)
Het Patronaat kenmerkt zich dan ook door een serie pogroms die sinds de jaren 30 van de 23ste eeuw met regelmaat voorkwamen. De leiders van het Patronaat verwikkelden zich ook in lokale en globale politiek en probeerden hun stempel op diverse besluitvorming te drukken. (Noot: Vermenging van politiek en godsdienst in gescheiden machtsinstituten door dissipatie van beoogde verantwoordelijkheden, Rorshach, Guttierez & Pantelli, Nuevo Delhi, 2232)
Dit kwam met name naar voren op de Habitats waar voorheen eigenlijk op spiritueel vlak een vacuüm bestond en godsdienstige beleving als een privéaangelegenheid gezien werd. In de uiteindelijke conflagratie die op het hoogtepunt van de cyclus plaatsvond, brandden de meeste grote steden op Aarde en zo’n 40% van de Habitats werd vernietigd of onderging plotselinge decompressie die min of meer hetzelfde effect had, maar de Habitat intact liet.
Tegen het einde van de heerschappij van het Patronaat besloten mensen dat ze genoeg hadden van elke vorm van regering, zij het seculair, zij het religieus, of de op fascisme lijkende, theocratische samensmelting van de twee. Grote steden werd de rug toegekeerd en mensen keerden terug naar het platteland, waarbij feitelijk de voorheen verlaten gebieden van de Aarde (of de Habitats waar decompressie de bevolking had gedood) opnieuw gekoloniseerd werden. Uiteindelijk werd een zeer beperkte federale overheid toegestaan de Aarde als geheel te vertegenwoordigen op zeer selecte, constitutioneel vastgelegde vlakken, terwijl godsdienst danig werd teruggedrongen en wetenschap als eerder in de 19de en 20ste eeuw een vooraanstaande rol speelde. Deze vlucht naar het platteland die globaal plaatsvond, werd ironisch genoeg Hegira genoemd, naar de vlucht van een zeker religieus persoon uit het Midden-Oosten.
Zoals elke cyclus van de afgelopen honderden jaren, vond in elke cyclus het nodige aan wetenschappelijke ontwikkelingen plaats, zodat technologie dusdanig geavanceerd werd dat elk mens nu verbonden kan zijn met elk ander mens in de Solosfeer, het zonnestelselgrote digitale web. Dit leverde interessante fenomenen op die onder andere de Hegira als levensdoel voor veel mensen duidelijk maakte. Het idee sprak dusdanig aan dat het ‘viraal’ ging – ondanks de definitieve bewijzen dat de Lanka-stelling correct bleek – en resulteerde in de migratie van honderden miljoenen mensen binnen enkele jaren, een volksverhuizing zonder weerga. Een ander fenomeen ontstond in 2258 toen het gebrek aan religieuze leiding een gedemocratiseerd proces startte voor de oprichting van een nieuwe religie die recht zou doen aan alle bestaande en ooit bekende religies om het spirituele vacuüm na de Hegira op te vangen. Dit werd uiteindelijk de eerste Synode, een vijfjaarlijks fenomeen dat zichzelf telkens opnieuw semidemocratisch vernieuwde.
De nieuwe Sagittarius hiërarchie bleek wederom gevoelig voor het monopoliseren van gunsten, diensten en privileges, waardoor naast de officiële rangen en standen een nieuw soort kaste-stelsel ontstond, als voorloper voor een pseudo-feodale samenleving. Hoewel het buiten de rangorde viel, was dit kaste-stelsel behulpzaam in het stabiliseren van onderlinge machtsverhoudingen, wat de sfeer aan boord van het schip ten goede kwam.
Voeg daarbij dat er een noodzaak leek te ontstaan vroeg en veel kinderen te krijgen door een drastisch afgenomen levensverwachting. Met name kankers traden, en treden, in een steeds vroeger stadium op, vaak zeldzaam of op zeer onverwachte plekken. De wetenschappers aan boord hebben verschillende stellingen geopperd, maar nog geen consensus bereikt over mogelijke oorzaken. De rapporten liggen inmiddels ter beoordeling bij een scala aan oncologen, radiologen en biochemici. Tevens zijn de rapporten verstrekt aan epidemiologen, economen, theologen en zelfs natuurkundigen, in de hoop dat vanuit de Solosfeer voldoende aanwijzingen kunnen worden verkregen om een stelling, of een amalgaam van stellingen, als beste benadering aan te wijzen.
De levensverwachting, voorheen ruim 80 jaar, is inmiddels tot onder de vijftig gedaald. Daarentegen is door de kortere levensverwachting een danig hoger geboortecijfer ontstaan, boven de vier per vrouw, waardoor volgende generaties in ieder geval gegarandeerd zijn.
Wel zorgwekkend is het slagingspercentage van het ontdooiproces. Dat is inmiddels tot onder de 50% gezakt, ondanks verbeterde behandelmethoden om cytokinestormen tegen te gaan. Op het moment van schrijven (dus zo’n 6 jaar geleden) ontwikkelde 90% van de ontdooiden die het proces overleefde een of meerdere kankers. Dit houdt feitelijk in dat vrijwel alle mensen in cryostasis bij ontwaken of binnen vijf jaar na ontwaken zullen komen te overlijden.
Statistisch gezien stevent de Sagittarius af op een totale ineenstorting van de menselijke populatie. De status van zaden en ei- en zaadcelbanken is nog niet bekend, hoewel de rapporten over het functioneren van de machines aangeven dat alles naar behoren werkt. Data hierover wordt nog door de machines onderzocht en waar mogelijk geanalyseerd.
*
De avondlucht in de Zwitserse Alpen was ’s zomers koel, met rotsen die nog warmte afgaven. Jehannes leunde tegen een van de rotsen buiten de ingang van het Doemsdagarchief en keek uit over de valleien. De toppen van de bergen aan de overkant van de vallei werden nog verlicht door het zonlicht. In de hemel zag hij de weerkaatsing van tientallen Habitats die in hun eigen baan om de zon draaiden.
Hij overdacht de boodschappen die hij de afgelopen weken had gekregen uit de Solosfeer en het beeld over Sagittarius dat daaruit was ontstaan. Zijn eerdere vermoedens waren gestaafd en hij wist nu vrij zeker dat de expeditie gedoemd was te mislukken. Hij zuchtte diep. Aan hem de zware taak het slechte nieuws aan de Triode van het Summus Officialis te presenteren. Dit drieman-/vrouwschap zou zijn rapport laten meewegen in toekomstige initiatieven, vooropgesteld dat hij met zinnige adviezen zou komen.
*
Samenvatting: Tijdvak 5 – 2258 en verder (Eerste tot Vierde Post-Hegira Synode)
De nieuwe constitutie voor de volkeren van Aarde en zonnestelsel werkt goed. Uitwassen komen nog steeds voor, we blijven tenslotte mensen, maar het klein houden van overheden en het motiveren van zelfbeschikking en zelfredzaamheid, geassisteerd door onze geavanceerde technologie, maakt van elk individu een productieve eenheid, die iedereen in staat stelt zijn of haar maximale potentieel te benutten.
De Synode speelt een belangrijke rol in het vervullen van de spirituele behoeften van de mensen, met religieuze invulling afgestemd op locatie en voorgeschiedenis van elk individu. Een van de bevindingen van de vertegenwoordigers van de Synode is dat de mensheid als geheel, maar ook individuen, behoefte hebben aan een groter doel, een soms onmogelijke taak die ons aanspoort tot grotere daden.
Het afgelopen decennium is er dan ook gesproken over een nieuwe expeditie, dit keer naar een andere ster, verder weg, maar met de bijna zekerheid dat er een of meer bewoonbare planeten rond de doelster cirkelen. Ons onderzoek naar de gebeurtenissen aan boord van de Sagittarius toont aan, dat het misschien beter is een volledig geautomatiseerde bemanning te sturen, wars van menselijke emoties en machts-ideeën, maar wel in staat mensen te ontdooien op de plaats van bestemming met voldoende startmateriaal om binnen enkele jaren een bloeiende kolonie te kunnen stichten.
Mijn verwachting en die van mijn collega-onderzoekers is dat de Sagittarius over niet al te lange tijd een lege tombe zal blijken, waarin de mensen maar net lang genoeg leven om een volgende generatie neer te zetten. Geen diepere gedachten meer dan de directe overleving terwijl de levensverwachting telkens verder afneemt. We hebben inmiddels de reden gevonden en die is anders dan verwacht.
Aandrijving en energievoorziening aan boord van Sagittarius is gebaseerd op het voeden van de oer-singulariteit met materie, die dan in energie wordt omgezet. Dit is een correcte vaststelling. Wat de natuurkundige Aresh Panradeem stelde, is dat de omzetting door de oer-singulariteit niet volledig is. Of het nu protonen of anti-protonen, gamma straling, vrije radicalen, monomoleculair stof of hoe je het ook wil noemen, maar waarschijnlijk een combinatie van dit alles, de kern van het schip is niet afdoende afgeschermd van de bemanning en dat heeft effect.
Met name de monomoleculaire vrije radicalen kunnen binnen de quantumvelden van de oer-singulariteit op elke willekeurige plek tevoorschijn komen. Of niet. Wie zal het zeggen. Het gevolg is wel dat er feitelijk stof wordt geproduceerd dat statistisch gezien het dichtst bij de kern zal verschijnen. Normaal slaat dit als een fijn stof neer, maar onze lichamen zijn binnen dit veld net leegtes waar wat elektronenwolkjes in zweven. Aangezien de cryo-kamers rond de kern zijn gebouwd – vanwege de energiebehoefte –, is dit ook de plek waar de meeste neerslag plaatsvindt.
Het spoor voerde ons nu naar biochemici, biologen en oncologen die op basis van de geleverde stelling en natuurkundige berekeningen tot de conclusie kwamen dat de gevolgen van vrije radicalen, gecombineerd met een voortdurend bombardement van harde straling, vrijwel zeker kankers en genetische defecten in deze en volgende generaties zouden veroorzaken. Er is geen mogelijkheid deze bron van schadelijke deeltjes uit te zetten, aangezien het de enige energiebron voor het schip is. Er is nog geen uitspraak gedaan over de kwaliteit van het opgeslagen zaad-materiaal, maar het vermoeden is dat dit eenzelfde bombardement ondergaat en uiteindelijk steriel zal worden.
Op dit punt doet auteur dezes een aantal aannames die vrij speculatief zijn. Niets van dit alles kan met huidig onderzoek gestaafd worden.
Hoewel onze wereld nu twintig jaar vrede kent, lijkt er een kern van ‘belanghebbenden’ te zijn, met name nazaten van enkele specifieke, zeer oude bloedlijnen, die nog steeds toegang hebben tot eeuwenoude machtsstructuren en genootschappen, ooit ingericht juist voor het soort wereld dat we nu hebben, om zich te kunnen doen gelden en de mensheid in te spannen voor hun eigen doeleinden. Juist zij zijn gebaat bij het aanwakkeren van het sentiment voor een nieuwe moon-shot, omdat dat meer centrale planning en dus concentratie van macht vereist.
Het probleem dat zich zal voordoen is dat er geen aandrijving is die zo efficiënt massa in aandrijving kan omzetten als een oer-singulariteit. Daarvan zijn er inmiddels voldoende gevonden, dus een nieuwe Sagittarius bouwen ligt binnen bereik. Het zou alleen wel een volledig nieuwe architectuur moeten worden, om veilig te kunnen zijn en de vraag was natuurlijk of de maatschappij bereid is die kosten te dragen.
De transmissies van Sagittarius waren de laatste jaren minder frequent geworden. De bemanning was te druk met overleven om veel tijd te besteden aan het schrijven van rapportages. Daarnaast bleek uit de medische rapporten tot enkele jaren geleden dat de cognitieve vermogens van de nieuwgeborenen onder het algemeen aards gemiddelde lagen. Dit was zorgwekkend, omdat moderne maatschappijen en omgevingen zoals de Sagittarius een minimale mate van cognitieve vermogens nodig hebben, om operationeel te kunnen blijven.
Alleen een wonder kon het schip nog van de ondergang redden.
*
Met een diepe zucht ging Jehannes achterover zitten en staarde naar de laatste woorden van zijn bevindingen. Het was geen eenvoudige zin om op te schrijven, ondanks alle feiten die wezen op de correctheid van zijn conclusie. En dan was er nog de vraag hoe hij het in zijn conclusie ging verwerken en hoe vervolgens de management-samenvatting het zou verwoorden. Analoog aan eerdere onderzoeken op Aarde in de 20ste eeuw, zoals bijvoorbeeld de klimaatonderzoeken, waarin de wetenschap iets heel anders meldde dan de management-samenvattingen en beleidsaanbevelingen.
Hij rekte zich uit en opende vervolgens een nieuw document. Aan hem de schone taak het zodanig te verwoorden dat de hogere echelons er ook daadwerkelijk iets nuttigs mee konden doen.
*
Conclusie en aanbeveling
Het is de sterke overtuiging van de onderzoeker en het team, belast met onderzoek naar de status van de Sagittarius Expeditie, dat het experiment als mislukt moet worden beschouwd. Dit heeft een drietal oorzaken, te weten:
- De selectie van bemanning had veel stringenter moeten plaatsvinden. Nu was er te veel ruimte voor het plaatsen van officieren en hoger kader op basis van quota in plaats van merites, terwijl het percentage ‘familie van hooggeplaatste politici’ statistisch opvallend was.
- Het feit dat de bemanning tijdens een reis van tweehonderd jaar de eigen nakomelingen als bemanning moet inzetten in een omgeving zonder externe stimuli, leidt tot interne strubbelingen, nog versterkt door de nlink-connecties die nieuws en dus ook roddels vele malen sneller konden verspreiden dan normaal mogelijk. Moderne realtime factmongers zoals we die in de Solosfeer kennen, waren op dat moment niet mogelijk binnen de digitale omgeving van Sagittarius. Het zou beter zijn bemanningen voor segmenten van tien jaar in cryoslaap te brengen en per tien jaar een wisseling van de wacht te laten plaatsvinden.
- Het technisch ontwerp van het schip werkte een versnelde degeneratie van de aanwezigen in de hand, hetgeen zich uit in ziekte, genetische defecten, verminderde levensverwachting en lage geboortecijfers en uiteindelijk steriliteit, waardoor de viriliteit van de zaadbanken voor de beoogde kolonie-wereld als nul moet worden beschouwd.
Op basis van deze feiten raden wij ten sterkste de bouw van een nieuw generatieschip af, zeker wanneer dat conform de oude blauwdrukken wordt gebouwd.
Wanneer bovenstaande drie punten geadresseerd kunnen worden, is het zeker mogelijk een nieuw Sagittarius-project te starten, echter, dit zal enkele jaren extra werk en veel research met zich meebrengen, met natuurlijk de bijbehorende kosten.
Wij vragen ons echter af: kunnen we ons het veroorloven opgesloten te blijven in het zonnestelsel, wachtend op die interstellaire meteorietenregen die af en toe onze buurt passeert? Of zoeken we een meer optimale manier om de mensheid naar de sterren te brengen?
Hoogachtend verblijf ik,
Namens Team Sagittarius Expeditie,
Jehannes Arminius van Straaten.
*
‘Ik heb je rapport gelezen, Van Straaten. Het is een fenomenaal werk dat je verricht hebt,’ zei Triode McMillan. De andere twee Triodes hadden afgezegd vanwege andere, blijkbaar dringender, zaken.
Jehannes voelde een vlaag van trots, proper natuurlijk, door zich heen trekken. ‘Dank u, Triode,’ zei hij.
Haar gezicht betrok even. ‘Ik ben alleen wel bang dat de management samenvatting van het geheel een iets andere toon zal moeten krijgen, willen we een volgende expeditie gefinancierd krijgen.’
‘Zoals u ziet heb ik daarvoor de aanbevelingen opgenomen,’ zei Jehannes. ‘Geen vriendjespolitiek meer, aangewezen bemanning voor specifieke tijdvakken en een compleet nieuw ontwerp om mensen en apparatuur beter te beschermen.’
De Triode vouwde haar handen voor zich. ‘Ik verwacht dat daar tot op zekere hoogte gehoor aan kan worden gegeven.’
‘Het zijn noodzakelijkheden, Triode,’ probeerde Jehannes.
De Triode wuifde zijn bezwaar weg. ‘Zoals ik al zei, we kunnen hier tot op zekere hoogte rekening mee houden. Het is nu eenmaal een politieke zaak die vrij delicaat ligt. Er is nog steeds veel wantrouwen richting centraal geleide instituties, zeker wanneer die een significante belasting voor de algehele economische activiteit van het zonnestelsel gaat betekenen.’ Ze glimlachte even. ‘Dank je, Jehannes, dat was alles. Ahura Mazda zij met je.’
Jehannes stond, boog kort en verliet de raadskamer. Eenmaal buiten sloeg hij met zijn vuist tegen een muur, net niet hard genoeg om pijn te doen. Dus mijn onderzoek was slechts een enkele Triode waardig? Hij maande zichzelf tot kalmte. Er was nu eenmaal niets dat hij kon doen, als radertje in de hele grote machine van de Synode.
*
Epiloog, Bern, 2285
Jehannes zag de shuttles, als kleine puntjes aan de hemel, richting de Capricornus vliegen, met aan boord de aanvullende bemanning en officieren. Hij schudde zijn hoofd afkeurend. Hij wist wie de aanvulling waren: de familie, zonen en dochters van de hoogwaardigheidsbekleders en politieke machthebbers. Het enige waar hij nog enig genoegen aan kon ontlenen was dat hij wist dat iedereen aan boord een zekere dood tegemoet ging, hoewel hij hoopte dat zijn aanbevelingen waren gebruikt om verbeteringen aan te brengen. Maar hij had er een hard hoofd in.
Zouden we het ooit leren?