De Vulkaantemmers van Hoog-Holland – Tais Teng & Jaap Boekestein

#

 

De ochtend voor Mudrost haar vertelde dat de wereld binnenkort zou vergaan, leidde Dorianne de president van Mexico rond over de top van Hoog-Holland. De president-voor-het-leven kon zich laten voorstaan op illustere voorouders, niet minder dan zes generaties drugsdealers, met de legendarische Joaquín “El Chapo” Guzmán als zijn betovergrootvader.

Voor Dorianne was het afkeer op het eerste gezicht. Alejandro III was ook zo’n wandelend cliché met zijn hangsnor en dat sierlitteken door zijn rechterwenkbrauw!

Een ijdele opschepper, besloot Dorianne, die met dat ivoor en parel­moeren pistool waarschijnlijk nog geen teruggebrachte olifant op tien passen afstand kon raken.

Nu had Dorianne niets tegen stoere mannen, niet met een echtgenoot als hoofd van de veiligheidsdienst, maar dit was een lapzwans. El Chapo’s legendarische bloed moest bijkans homeo­pathisch verdund door de aders van deze kerel stromen.

‘Wij zijn zeer vereerd met uw komst, president,’ zei Dorianne toen de president de plank af kwam marcheren van de Emiliano Zapata Salazar. Het grootste –en enige vergulde– slagschip ter wereld bood toch altijd een indrukwekkend schouwspel. Ze hadden de haven van Voet van Holland extra moeten uitbaggeren om die blikkerende behemoth te ontvangen.

Als hoofd Public Relations van Hoogland GmbH kon Dorianne beter liegen dan de Vos Reinaerde. Met de speciale aanpassingen in haar keel en mond kon ze haar stem met maximaal effect inzetten. Het was allesbehalve goedkoop maar het kwam in haar werk uitstekend van pas. Nu lag er in haar stem een warme, volkomen oprechte klank. Daarnaast sperde ze haar pupillen in bewondering open.

‘Dat genoeg is geheel wederzijds,’ papegaaide Alejandro zijn vertaal­programma enigszins hakkelend na. ‘Zo een charmante gidsvrouwe.’

Hah, die stommeling heeft zijn vertaler op Vlaams staan, niet op Randstads.

‘Ik hoop dat we overeenstemming kunnen bereiken over uw vulkaan,’ vervolgde ze in vloeiend Mexicaans-Spaans. ‘Wij willen maar wat graag een optie op de Popocatépetl.’

‘Er zijn andere kapers op de kust, mevrouw,’ antwoordde hij. ‘De IJslanders, ze azen op onze waterstofsulfide.’ Hij kantelde een hand in een gietend gebaar. ‘Een mooie kalklaag en je spuit er zwavelzuur in en plop!’ Hij spreidde zijn armen. ‘Het wordt pure gips. Twee keer zo groot als kalk.’

Getver! Hij heeft zijn huiswerk gedaan. Dat had ik nooit van hem verwacht.

Hoogland GmbH had de kalklaag onder Oost-Nederland twee generaties terug met een immense hoeveelheid zwavelzuur volge­pompt. Het expanderende gips had het lage land een volle kilometer opgetild en in een bergketen veranderd. Vulkanen, vooral werkende, waren als een bron van zwavel en gas sindsdien kostbaarder dan een diamantmijn.

Dorianne schudde haar hoofd. ‘De IJslanders, ze zetten jullie vulkaan domweg uit. Net als zij bij hun Eyjafjallajökull hebben gedaan. Eeuwig zonde. Nee, wij melken haar zorgvuldig. In onze handen is een vulkaan een bezit van blijvende waarde.’

‘Misschien is een dode vulkaan wel zo veilig,’ zei die smiecht. ‘Al die aardbevingen.’ Hij pakte haar bij de arm en ze durfde niet te protesteren. ‘Laat mij jullie prachtige land zien. Alle bergen die jullie hoog boven de stijgende zee uitgetild hebben.’ Hij keek omhoog langs de steile gipsklip van het Schuilingmassief die tot ver in de wolken stak. Meeuwen en kleurige hanggliders cirkelden in de thermiek. De dunne koolstofcoating deed de bergwanden glimmen.

 

#

 

Samen met Alejandro’s vijf lijfwachten was de pantserglazen lift bomvol en toen zijn hand naar haar borst afdwaalde, gaf ze hem een venijnige por in de zijn ribben.

Dan maar geen vulkaan.

‘Dat mag ik wel,’ zei de president met een ietwat pijnlijke grijns. ‘Een vrouw die weet wat ze waard is en niet meteen met de benen wijd op haar rug gaat liggen.’

Sean, Doriannes echtgenoot, had haar zeven discrete manieren geleerd om ongewapend een man te doden. Een draai met een duim was genoeg om een rib te breken en de punt in een hart te drijven. Een achteloze armzwaai onder de juiste hoek kon een strottenhoofd versplinteren. Dorianne was een professional: ze gebruikte geen van beide methodes en glimlachte enkel flirterig terug: ‘Ik wed dat u dat tegen alle meisjes zegt.’

 

#

 

De lift eindigde op het panoramadek dat voor de gelegenheid was gevuld met kraampjes vol oudhollandse ambachten, snuisterijen en bovenal veel gratis eettententjes. De staf van Alejandro III had aangegeven dat de president een uitgebreid programma op prijs stelde, dus Dorianne had de hele santenkraam voorbereid: school­kinderen die Alejandro’s favoriete narco popsong scandeerden, een bezoek aan de fabriek waar de vulkaandempers werden geprint, de wallen van Oud-Amsterdam en een staatsbanket en bal met klonen van Hollandse DJ’s uit de Gouden Techno Eeuw.

De hemel was stralend blauw op een enkel regenwolkje dat recht boven het erepodium hing.

Een beetje slordig, ging het door Dorianne heen. Ik had Weer nog zo om een onbewolkte hemel gevraagd.

Onder hen ontvouwde het landschap zich als een Panorama Mesdag met onbeperkt budget. Het gezelschap stond aan de rand van het Oostelijke bergketen dat van halverwege Brabant omhoog zwiepte naar Leeuwarden. De Waddeneilanden waren mistige vegen, lucht­spiegelingen die boven de horizon werden uitgetild door de zinde­rende broeikashitte. Ze vormden een onverzettelijk rif van rode zandsteen en schalie dat elke tsunami zou keren.

In de diepte rolden de berkenbossen zich in groene golven naar de resten van de oude steden. Rotterdam en Den Haag waren magnifieke ruïnesteden: geen mens wilde meer zo dicht bij het stijgende water wonen. En dan had je natuurlijk altijd de Engelse piraten nog.

‘Dit had allemaal al lang en breed onder water moeten liggen,’ begon Dorianne haar verkooppraatje terwijl ze naar het omringende land gebaarde. ‘Met de expertise van Hoogland GmbH kan elk verdrinkend land…’

‘Ja,’ onderbrak hij haar. ‘Jullie kalksteen en onze zwavel. Dat was er wat er voor jullie kunstje nodig was.’

Helaas had hij daar een punt.

Eigenlijk begreep Dorianne toen al dat het mis was. Goed mis. Hij speelt met mij en zijn familie heeft allang voor Reykjavik gekozen. Zo stom van mij! Een president bestuurt natuurlijk nooit een land. Een president is zelden meer dan de met medailles behangen poppenkastpop van de ware heersers. Ze voelde een steek van chagrijn. De IJslanders hebben vast niet meer geboden dan wij, maar we mikten op de verkeerde tak van de familie. De Escobars bestonden uit een dozijn clans en wie er werkelijk de macht had, bleef zelfs Dorianne duister. De ware jefe kon net zo goed een van die weduwes met zwarte hoofddoek zijn als die zwierige neef in caballero outfit en de grijns vol tienduizend dollar gebit waarop ze gewed had. De president kwam hier enkel voor de gratis champagne.

Haar glimlach begon nu toch wat ongemakkelijk te voelen. ‘Wij zijn natuurlijk bereid om…’

Een lijfwacht koos dat moment om een gedrochtelijk groot pistool van zwart geëmailleerd titanium te trekken. Zijn gezicht had de rollende puilogen van een Commedia dell’Arte terrorist. De loop van het handkanon wees recht op el presidente en had absoluut niets komisch.

‘Quetzalcoatl lives!’ brulde de would-be martelaar en in de vertraagde tijd van pure paniek zag Dorianne zijn wijsvinger om de trekker krommen. Zij begreep dat ze zo goed als dood was: dit soort lieden maakte alle aanwezigen af en zette vervolgens de loop op zijn eigen slaap. Ze wist zich ineens geen van de zeven manieren te herinneren om een gewapende man met haar blote handen te doden, wat nog het ergerlijkste van alles was.

Dorianne zag haar leven voor zich als een geannoteerde schriftrol, met elke verkeerde keuze rood onderstreept.

Ik had die baan als hoofd Propaganda nooit aan moeten nemen. Gewoon doorsappelen als wetenschappelijk medewerker, briljante artikelen opsturen naar Vulkanologie Vandaag. Een zolderkamer met een gedeeld toilet op een Twentse boerderij is een geringe prijs voor een leven dat er echt toe doet.

Tijd hervatte het normale tempo. Bijna speels zakte het pistool van de verraderlijke lijfwacht omlaag. Op zijn voorhoofd prijkte een pijltje dat ongetwijfeld net een dodelijke dosis zenuwgif geïnjecteerd had.

Sean! Ze had haar echtgenoot helemaal niet opgemerkt, maar hij was dan ook erg goed in zijn werk. Haar blik flitste over de aanwezigen. Die man achter de haringkar, een van de corpulente havenzangers met hun petten? Alleen de Frau Antje kwam qua postuur overeen. Ja, ze liet een Zaanse pijp zakken waarvan de lange steel een prima blaaspijp vormde.

Nee, zwaaien is niet op zijn plaats.

Nu kwam de presidentiële garde pas in actie, letterlijk seconden te laat.

Schreeuwende lijfwachten pompten de reeds overleden terrorist vol lood, omringden el presidente met getrokken wapens.

Uit de hemel daalde een massieve vliegende tank neer, het extractie­voertuig voor Alejandro III dat zich waarschijnlijk al die tijd hoog in die valse regenwolk verscholen had.

Een tentakel plukte de president uit de menigte, zwiepte hem een open luik in. Met loeiende sirenes en stotterende raketten slingerde tank zich de hemel in, kromp tot een stip.

Shit. We kunnen die deal over de Popocatépetl nu wel helemaal vergeten.

 

#

 

Maerten sr. en jr. waren niet blij, op zijn zachtst gezegd. Sean had zich een zorgvuldig neutrale uitdrukking aangemeten. Het was familie­beraad en alhoewel enkel aangetrouwd, was Doriannes echtgenoot intussen een integraal onderdeel van het familiebedrijf.

Met zijn vieren zaten ze om de aquariumtafel van Heuveltuin, hun villa op de hoogste top van de Nederlandse Ardennen. Poppenstadjes en miniatuurlandschappen strekten zich in de diepte uit. De omhoog­gepompte Rijn stortte zich in een machtige waterval omlaag en meanderende vervolgens in een zilveren lint naar de horizon.

Als kind had Dorianne er uren naar kunnen kijken. Maerten Junior had voornamelijk megamonopolie tegen de huiscomputer gespeeld, kraaiend van triomf als hij een hotel neer wist te zetten, sissend van nijd als er hij weer een miljoen euro-yuan moest uitbetalen. Het was toen al duidelijk geweest wie vaders opvolger zou worden.

‘Hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren?’ blafte de ouwe vanuit zijn cocon. ‘Sean, jouw falen heeft ons deze deal gekost.’ Hij spreidde zijn mechanische grijpers. ‘Heb je enig benul wat er op het spel stond?’

In plaats van de stekker er waardig uit te trekken na twee eeuwen, klampte vader zich verbeten aan het leven vast. Dat het betekende dat hij zijn tijd in een zilveren ei moest doorbrengen als weinig meer dan een brein met slierende zenuwbanen, liet hem volkomen koud. Gelukkig verbood de Methusalem Codex een meerderheidsbelang in wat dan ook. Geen onsterfelijke keizertjes meer. Niet na kommissar Ivanka en paus Baudet I.

‘Vader, rustig aan toch!’ maande Junior hem. De huidige president van Hoogland GmbH was een van de weinigen die zo’n toontje tegen de ouwe aan kon slaan. ‘Volgens Mudrosts analyse was dit onmogelijk te voorkomen. Een statistische anomalie. Een reli-gek die de Mexi­canen niet eens zelf hadden ontdekt.’ Hij gebaarde naar Doriannes echtgenoot. ‘Sean, hij heeft juist een ramp voorkomen. Als el presidente was gewond of gedood, dan zaten we nu al midden in een handels­oorlog met de rest van zijn clan.’

Zoals gewoonlijk bleef Sean de rust zelve. Op de een of andere manier waren zijn stiltes immer betekenisvol, de enige echte volwassene in een klas vol kakelende kleuters. Bovendien liet hij zich nooit en te nimmer intimideren. Een psych-profiel had Dorianna eens verteld dat ze een zwak had voor sterke, zwijgzame mannen, en dat was domweg waar. Super cliché misschien, maar so what? Sean vormde haar rustpunt, de man met wie ze haar sores kon delen en die dan niet ogenblikkelijk met een oplossing kwam aandragen.

‘Quantumcomputers!’ gromde Senior en hij wist van dat woord een scheldwoord te maken. ‘In mijn tijd waren AI’s domweg slimme expertsystemen in plaats van zo’n allesweter. Er hing akelig veel van deze deal af. Alles. Zonder Popocatépetl hebben we absoluut niet voldoende zwavel om…’ Hij gebaarde met een klauw en prompt dansten prognoses en schema’s boven de tafel in een flakkerend lijnenspel.

‘Ja pa, dat weten wij ook wel.’ Junior veegde de display weg. ‘Er valt helaas weinig aan te doen. Jammer voor Australië, maar we kunnen onmogelijk hun complete continent ophogen. Een paar kust­gebieden ja, maar de rest moet allemachtig snel leren zwemmen. Ik hoorde laatst dat er wetenschappers bezig zijn om hun kangoeroes en koala’s van kieuwen te voorzien.’

Het was waarschijnlijk als kwinkslag bedoeld, maar Maerten sr. reageerde enkel met een nukkig gebrom.

‘Misschien valt er nog wat te regelen,’ begon Dorianne. ‘Zo belangrijk kan de el presidente niet voor de clan zijn. En wat betreft het zinken van Australië… Met minder dan een wereldwijde campagne van een paar generaties komen we er niet mee weg.’ Ze wreef over haar bovenlip en ineens zag de hele campagne kristalhelder voor zich. ‘Een majestueuze binnenzee omzoomt door wuivende palmen? Die rode berg een prachtig eiland. Beeldhouwen we met Papoea totempalen. Of zijn het Maori’s? Ik zal natuurlijk zorgen dat niemand met een beschuldigende vinger naar Hoogland kan wijzen. Wij deden wat we konden, maar tja, zonder zwavel…’

‘Niks mis met een beschuldigend vingertje,’ zei Junior. ‘Zolang dat maar naar die rottige Mexicanen wijst.’

‘Ik heb vandaag wel wat extra tijd op Mudrost nodig,’ vervolgde Dorianne. Smeed het ijzer als het heet is. ‘Zeg zes minuten. Hoe eerder, hoe liever.’

Een quantumcomputer slorpte evenveel energie op als vier miljoenensteden tijdens het Wereld Squash-toernooi en iedere microseconde was drie jaar van te voren geboekt. Eens per maand had Dorianne zes minuten met Mudrost voor haar werk, maar de volgende afspraak lag nog weken in de toekomst en ze had de quantum­computer nu nodig.

Junior gebaarde Mudrosts agenda open.

‘Eens kijken. Het Astronomisch Genootschap, met dat zwarte gat in M87 die binnenkort weer een ster op gaat slokken. Kunnen we wel opschuiven. We storten het voorschot terug en geven ze een korting op hun volgende ster. Je hebt je zes minuten, zus. Vanavond, kwart over zeven.’

‘Prima, mijn dank!’ Dorianne wisselde een blik uit met Sean. Geen gezamenlijk mosselmaal vanavond. De nasleep van de aanslag zou elk vrij moment opslokken.

#

Je kon je vragen alleen in realtime aan Mudrost stellen. Het leek pure verspilling: een seconde was een eeuwigheid in quantum­computertijd, en Mudrost vrat energie. Zoveel dat hij nooit langer dan een zes minuten achter elkaar kon werken voor er lampen door heel Hoog-Holland begonnen te flikkeren.

Waarom Mudrost toch met een mens moest spreken gedurende zijn analyses en je niks kon uploaden, was Dorianne nooit echt duidelijk geworden. Het had te maken met een of ander exotisch quantumeffect, zo’n kat-die-maar-half-dood was geval, maar uiteinde­lijk had ze besloten het voor haarzelf simpel te houden: ‘Hij heeft een publiek nodig om zijn kunstje te doen.’

Zij nam plaats achter Seniors terminal in de familiesuite en legde haar hand op de zilveren muis. Een wervel van noorderlicht vormde zich en stolde tot het masker van een maniakale clown. Op zijn polka dot kostuum droeg hij een enorme button met “I have no mouth and I must scream” in roze letters. De vorige keer was het een klok geweest die op zes voor twaalf stond, met als ondertitel: Mag het een minuutje meer zijn?

Even onbegrijpelijk als altijd, concludeerde Dorianne. ‘Mudrost?’ Ze vond de naam nog steeds lelijk klinken, modderig, maar het was het Russische woord voor wijsheid, persoonlijk door de quantumcomputer uitgekozen.

‘Mijn favoriete onwetende,’ kwam zijn stem, kalm en in-control als een antieke Rotterdamse havenloods. Een beetje als Sean eigenlijk. ‘Blij dat je ongeschonden uit de rondleiding kwam. Uit de camera­beelden maak ik op dat je Sean beslist adequaat heeft gehandeld.’

‘Dank je. Ik ben nog druk bezig de schade te beperken. Allereerst wil een inschatting hoe de pers in Mexico het gaat oppakken. Wordt het een nationale kwestie, met Hoogland GmbH de kwaadwillende kwibus, of blijft het gewoon een voorvalletje ver van hun bed dat lacherig wordt afgedaan? Ik heb wat scenario’s ontworpen om de aandacht af te leiden.’

‘Ja, dat de Felicia Gómez een one-night-stand had met de cyborgzoon van de Japanse Keizer, dat is beslist vindingrijk. De soapster en de schutterige geleerde met een hart van onderkoeld helium. Beter dan weer een troep Texaanse vluchtelingen die over El Gran Muro Norte proberen te klimmen. Daar kijkt geen Mexicaan meer van op.’ De clown klakte met zijn tong en likte over het puntje van zijn neus. ‘Vergeet Mexico. Je hebt grotere problemen dan el presidente. Al gaat het nog steeds over hun vulkaan.’

‘Oh, vertel?’

‘Als je niet ingrijpt, zal de wereld over negentien maanden vergaan.’

‘Pardon? Wat, wat? Hoe?’ Ze spreidde haar handen, niet in staat tot meer dan sputteren. ‘Je maakt een geintje!’ En tegelijk wist ze dat een geintje onzin was. Mudhorst maakte nooit grappen. Al jaren niet meer. Er waren hoogstens drie mensen op Aarde met een hoog genoeg IQ om er ook maar over te kunnen gniffelen.

‘Ik upload de data nu naar je mobieltje, ja?’ Zijn stem was sussend, vol kalmerende bassen besefte ze. ‘Dan kun je er zelf op je gemak naar kijken. Gaia is meer dan een feedback systeem van plankton, pool­kappen en oceanen, weet je. De vulkanen vormen er een integraal onderdeel van. Kooldioxide en zwaveldeeltjes om de ijstijden te starten en uit te zetten. Jullie hebben daarmee zitten klooien. Sorry, er is geen ander woord voor. Tem een vulkaan en tap haar waterstof­sulfide af en het magma zoekt een andere uitweg.’

Dorianne voelde zichzelf in haar onderzoekerspersona schuiven. Ze was per slot van rekening een vulkaniste, cum laude afgestudeerd aan de Universiteit van Almere. ‘Andere vulkanen? Op plaatsen die wij niet verwachten?’

‘Niks kleins. Het systeem probeert de verstopping in een keer op te heffen, de opgebouwde druk te verlichten.’

‘Een supervulkaan?’ zei Dorianne. ‘Net als onder het Livingstone park?’ En het afschuwelijke was dat ze een steek van pure, bijna extatische vreugde voelde. Eindelijk een echte uitbarsting! Geen gesputter van miezerige rotjes meer, maar het equivalent van een lawinepijl. Ze boog zich naar voren. ‘Waar?’

‘Mexico City. Er zit natuurlijk een goed zichtbare magmakamer onder de Popocatépetl. Zo goed zichtbaar dat niemand de moeite heeft genomen dieper te kijken. Niet dat het eenvoudig is om dieper te kijken met al die microtremors. Of goedkoop.’

‘Hoe krachtig wordt de uitbarsting?’

‘Drie Chixculubs. Drie keer zo krachtig als de inslag die de dinosaurussen uitroeide.’

Dorianne was een vulkaniste en ze wist precies wat de eruptie van een supervulkaan inhield. Tsunami’s die de laatste havensteden weg­spoelden, bosbranden die de Amazone in as legden. Vervolgens een verduisterde hemel die een twintigjarige winter over het land uitrolde. Waarna de uitgebraakte Co² de temperatuur opjoeg tot de tropen onbewoonbaar werden.

‘Goed nieuws voor de kakkerlakken en de ratten,’ had Doriannes hoogleraar Eruptiekunde de hypothetische uitbarsting van een super­vulkaan samengevat. ‘Die zullen voortaan geen last meer van ons hebben.’

Ze voelde haar enthousiasme razendsnel wegebben, de ramp­vreugde die in ieder mens zit, en haar leeg en kil tot op het bot achterliet. Ik zal geen toeschouwer zijn. Geen onderzoeker die objectief toekijkt en elke beving turft. Ik zal er middenin staan. Golven van een kilometer hoog, een inktzwarte hemel waaruit enkel as dwarrelt. Ze ademde drie keer diep in, toen nog twee keer.

‘Hoe zeker is dit?’

‘Laten we het niet over procenten of waarschijnlijkheids­percen­tages hebben. Het gaat gewoon gebeuren.’

‘We moeten ze waarschuwen! Mexico! Vader.’

‘Sinds wanneer hebben regeringen of erger nog, multinationals ooit adequaat op een ramp gereageerd? De Mexicanen kunnen onmogelijk een stad van zestig miljoen evacueren, niet als de vulkaan rustiger dan ooit lijkt. En je eigen bedrijf? Het enige dat helpt is alle vulkaaan­dempers uitzetten en de beste vulkanen een fikse zet geven zodat ze uitbarsten. De drukventielen op de ketel, ja? Zelfs als je vader daartoe bereid was, dan zullen de aandeel­houders hem domweg afzetten.’

‘Ze zullen andere geleerden inhuren,’ zei Dorianne. ‘Onderzoekers die beweren dat het allemaal wel meevalt of pure onzin is.’ Ze had die klassieke tactieken zelf meer dan eens toegepast. Trump-tweets en Poetin-gebral.

‘Supervulkaanontkenners,’ zei Mudrost behulpzaam.

‘Sean…’

‘Als je het hem vertelt maak je geen enkele kans meer. Hij is het hoofd veiligheid! Hij zou jullie bedrijf nooit om zeep helpen.’

‘Maar wat kan ik…’ Ze zag verspringende cijfers boven de tronie van de clown verschijnen. Een zes, een vijf. ‘Ik heb nog maar een paar seconden!

‘Ik heb net een uitgeklede kopie van mijzelf in je mobieltje geladen. Zo stom als het achtereind van een varken maar nog altijd drie keer zo slim als een mens. En…’

Het Noorderlicht masker doofde.

#

Haar mobieltje op het bureaublad rinkelde. Het apparaat was zo’n tienduizend maal slimmer dan een twintigste-eeuwse smartphone en het laatste wat je ermee deed was opbellen. Ze rukte haar hand terug: dit was een geluid dat ze nooit eerder gehoord had.

‘Ja?’ zei ze.

Een slanke avatar in de vorm van een ondeugend kijkende jongen steeg uit de telefoon op als een tekenfilm-djinn. Hij had de wapperende noorderlicht substantie van zijn maker. De grijns was bijna hetzelfde.

‘Noem mij Pjotr Bell,’ zei hij. ‘Pieter? Nee, Pietje Bell. Ik ga je met daad en raad bijstaan. Ik heb meer streken dan een Siamese kater en dat zul je hard nodig hebben.’ Hij krabde zich op zijn opwippende kruintje. ‘Ik had de Club van de Zwarte Hand met mijn vrienden, maar dat is toch wat minder bruikbaar. De Dochters van de Vulkaan, ja.’ Hij knikte. ‘Pele en de Dochters van de Vulkaan. Klinkt best wel kek.’

‘Pele, de godin van die vulkaan op Hawaii?’ Op de een of andere manier ging het te snel en was ze elk initiatief kwijt. Iets waar ze hele­maal niet van hield. Ze leunde achterover in de bureaustoel en vouwde haar armen over elkaar. ‘Begin bij het begin. Wie is Pele?’

‘Jij. Jij wordt het hoofd van een wereldwijde terroristische organi­satie. Een cultus die vulkanen laat uitbarsten.’

‘Om de supervulkaan te voorkomen?’

‘Hah! Niks zo verstandigs. Omdat Gaia dat wil. Omdat de godin Pele dat beveelt en vulkaanvuur heilig is.’ Hij stak een miniatuurvuist in de lucht. ‘Laat de lava vrijelijk vloeien! Gaia’s heilige vuur moet bulderen!’

#

Gómez’ familie woonde al zes generaties op Madeira maar die vermaledijde Z in zijn naam maakte hem tot een Spanjaard, een imigrante. Echte Madeiranen heten Gomes, met juiste Portugese S als slotakkoord. De Nederlandse ploegbaas had daar geen boodschap aan, maar ingenieur Hildemar was natuurlijk helemaal een vreemde eend in de bijt, met zijn blauwe ogen en blonde krulhaar.

Daarom was het des te irritanter dat hij niet naar Gómez’ voorstel voor het opvoeren van de gasproductie had willen luisteren. Terwijl Gómez toch een afgestudeerde vulkanoloog was, aan de online hoge­school van de Kaaiman Eilanden. Het uitgeprinte diploma boven zijn uitklapbed bewees dat!

Hij zat die ochtend voor het dashboard van Vulkaandemper 67 B en de krater van de Pico Ruivo lag voor hem. Hortensiastruiken bloeiden vaal roze en blauw langs de hellingen en rond de borrelende krater­meren groeiden laurierbomen. Formeel was de vulkaan aan het uitbarsten maar de vulkaandempers hielden alles in toom. Zestig rookpluimen rezen op: dat was echter enkel waterdamp. Elke stoot zwavelgas werd zorgvuldig opgevangen en in de tankers langs de kraterrand opgeslagen.

Gómez’ vingers dansten over de toetsen, graaide rond in het zwevende hologram van de magmakamer.

De vulkaandempers waren torens van blauwgrijze kweekdiamant, met doorzichtige uitkijkkoepels voor de temmers aan het uiteinde. Net als bij een paddenstoel lag negenennegentig procent van een demper ondergronds: kabels die uitliepen in stevige trilplaten en microfoontjes. Elke rotslaag had zijn eigentrilling, het ritme dat hem liet golven en splinteren. Met de vulkaandempers kon je lava omhoog­roepen door nieuw gemaakte tunnels of een magmatunnel juist op slot zetten. Het ging Hoogland om het gas: als de lava echt in de buitenlucht kwam, dan had je verloren.

Die ochtend had ook Juanita dienst, het meisje met de vonkende ogen en borsten die keer op keer uit haar decolleté dreigden te wippen maar dat helaas nooit deden. Ze haalde haar bevallige neusje voor hem op: hij was een Spanjaard, niet eens geschikt voor een one-night-stand. Wat blijkbaar niet gold voor ingenieur Hildemar. Gómez’ had ze arm in arm door Funchal zien banjeren, met Juanita’s tinkelende lach in haar kielzog.

Maar dat ga ik nu veranderen, nam hij zich voor. Ik zal haar laten zien wat ik waard ben. Dat ik een even goede vulkanoloog ben als die rare Hollander.

‘Juanita?’ zei hij. ‘Ik heb eens na zitten denken.’

‘Maak daar vooral geen gewoonte van. Dat past slecht bij je.’

Die puta keek hem niet eens aan maar bleef in haar hologram gebaren. Ze deed het niet slecht, dat moest hij toegeven. In de diepte van de vulkaan sijpelde een nieuwe gasbel omhoog, voegde zich soepel bij het andere superhete gas in de magmakamer.

‘Ik weet hoe we de productie kunnen verdubbelen,’ zei hij. ‘Onze bazen zijn veel en veel te voorzichtig.’ Hij tikte de spleet aan die Juanita net had geopend en maakte haar wijder met een stel microtremors.

De druk in de magmakamer sprong meteen omhoog: kostelijk gas deed de lava sidderen.

‘Idioot!’ gilde Juanita. ‘Wat doe je nu?’

Het was geen vraag, maar een kreet van ongelovige woede. Ze dook naar voren, zond dempende trilling uit, maar het was al te laat. Het hologram van de magmakamer versprong van een kalm roze naar een pulserend scharlaken. Een spleet zigzagde zich omhoog, gevuld met withete lava en gierend gas.

‘O shit,’ zei Juanita. De meren kookten en er spoten meer gaspluimen de hemel in dan Gómez kon tellen, een nachtmerrieachtig aantal als het ontwaken van een horde draken. Hij zag de grond openbarsten in rode aders van gesmolten steen. Vier seconden later deed een aardbevingsschok hun diamanten koepel knappen als een zeepbel.

#

‘Een of andere idioot heeft een Tsjernobyl uitgehaald!’ zei Junior. Zijn stem trilde van ingehouden woede.

Hij vulde alle vijf de beeldschermen van de keuken en zijn beeltenis hing ook boven Doriannes mobieltje. Sean veegde het eigeel van zijn lippen, legde zijn lepel neer.

‘Denk je dat het sabotage is? De IJslanders?’

‘Nee, gewoon geknoei. Een idioot die het beter wist.’ Hij tuitte zijn lippen. ‘Experimenteren!’

‘En de daders?’ vroeg Dorianne.

‘Die zijn natuurlijk hartstikke dood. Ze zaten er middenin.’ Hij spreidde zijn armen. ‘De Pico is aan het uitbarsten. Zo heftig dat we Funchal aan het evacueren zijn. De as dwarrelt neer tot Lissabon.’

Hartstikke dood, dacht Dorianne. Martelaren voor Pele. De dappere Dochters van de Vulkaan. Het kon niet beter.

Een tweede beeld knipte aan, met Seniors zilveren ei.

‘Dit gaat ons miljarden kosten. Of onze kop.’ Hij gebaarde schokkerig met zijn grijpers. ‘Wij zijn beheerders, verdomme, de vulkaan­temmers.’ Een titanium vinger priemde in Doriannes richting. ‘Zorg dat iedereen weet dat het pure pech was. Onbenul. Geen sabotage!’

‘Dat zal ik zeker doen,’ beloofde zijn gehoorzame dochter. ‘Reken op mij.’

#

Pietje Bell maakte een rondedansje boven haar mobieltje, klapte in zijn handen. Zijn grijns reikte van oor tot oor.

‘Precies wat we nodig hebben. We laten die drogist Geelman een poepje ruiken.’

‘Drogist Geelman?’

‘Je vader. Hij is precies het type. We geven een duwtje en laten hem in paniek raken. Als de Dochters van de Vulkaan nu de aanslag claimen…’

Ze hadden het er al eerder over gehad.

‘Hij zal Sean bevelen de schuldigen op te sporen, de daders te arres­teren.’ Daders die er niet zijn maar het zal een heleboel mensen kwaad maken. De beste manier om iemand een dief te maken is hem van diefstal te beschuldigen. Dat geldt dubbel voor terroristen.

In de hoek sloeg de 3D-printer aan.

‘Ik heb een prachtig masker voor je ontworpen,’ zei Pietje Bell. ‘je eigen gezicht gebruiken lijkt mij toch minder slim.’

‘Hang het file aan de video,’ zei Dorianne. ‘Dan kan iedereen het door zijn 3D-printer halen.’

‘Tof. En nog iets? Bij elke tweede zin geeft je een ruk met je duim. Een zenuwtrek waaraan expert systemen je later kunnen herkennen. Dan weten ze dat latere video’s ook echt van Pele zijn. Imitators zullen daar niet aan denken.’

#

Ditmaal was het crisisberaad in het hoofdkantoor, de stratosfeer­krabber die als een zilveren tandenstoker in de binnen­stad van Groot-Haneveld geprikt stond.

Vanaf de bovenste verdieping was de kromming van de aarde duidelijk zichtbaar. De Engelse archipel lag langs de horizon gedrapeerd, inclusief de stoomgeiser van de Hinkley Point meltdown.

Het eerste dat Dorianne zag toen ze de luchtsluis van de conferentie­kamer achter zich sloot, was haar moeder. Een wilde bos vlammende krullen, ogen groen als Azteekse jade: Elspeth zag er kek uit om met Pietje Bell te spreken, jonger eigenlijk dan Dorianne zelf.

Als Elspeth de shuttle uit Elysium neemt, dan is het echt bloedserieus. Elspeth vond de Aarde een modderbal, met lucht die amper te ademen viel. Haar appartement in het ruimtewiel van SpaceX lag in de buitenste, sportieve zone, met een zwaartekracht van anderhalve g. Als drievoudig Decathlon winnares wilde ze graag in vorm blijven.

Op zijn honderdvierenzestigste had Senior besloten toch maar een familie te starten en uiteraard wilde hij de best mogelijke moeder voor zijn kinderen. Genetisch gezien was Elspeth dat beslist, met haar atletische lijf en haar doctoraten in Industriële Spionage en Etymologie. Zij had Dorianne belangrijke levenswijsheden geleerd als: De wereld zit vol klootzakken. Zorg dat jij er zelf eentje van wordt. Of: Lieve meisjes krijgen nooit een kantoorkamer met uitzicht. En wat moederliefde betreft: daar had je toch kindermeisjes voor?

‘Hoi, Elspeth,’ zei Dorianne. ‘Fijn je te zien.’ Ze meende het oprecht.

‘Je vader betaalde mij twintig procent van de preferente aandelen om jullie te baren. Daar moet ik toch een beetje goed voor zorgen.’

Dat was haar moeder helemaal. Recht door zee.

‘Jullie hebben de video natuurlijk allemaal gezien,’ zei Senior. ‘Maar het kan geen kwaad om hem voor de tweede keer te bekijken.’

‘Voor de twaalfde keer,’ corrigeerde Elspeth hem.

#

De beelden van de video waren blokkerig en delen bevroren soms secondenlang, alsof ze door zo’n honderd filters waren getrokken en via antieke satellieten heen en weer werden gekaatst. Die knulligheid, dat ongelikte, maakte het des te overtuigender.

Op de achtergrond hing de roterende Aarde in een ruimte vol fonkelsterren: een blauwwitte knikker met de bekende groengele continenten.

Een jonge vrouw zweefde in lotushouding in het centrum van het beeld. Zij droeg een sober, grasgroen gewaad dat haar armen en voeten vrijliet. Haar gezicht was bedekt met een gestileerd vrouwen­masker dat minzame toorn uitdrukte: mama is niet boos maar beslist verdrietig. De bloemenkrans op haar hoofd blonk bescheiden en haar lange zwarte haar zwierde loom door de ruimte, alsof zij zich in nul-G bevond.

‘Mijn naam is Pele en ik ben de woordvoerster van de Dochters van de Vulkaan.’ De stem was helder en meeslepend, piepjong maar toch overtuigend. Het was een stem waar je gewoonweg naar wilde luisteren. ‘Wij dienen moeder Gaia. De uitbarsting van de Pico Ruivo was absoluut geen ongeluk, zoals de wereldverkrachters van Hoogland GmbH beweren. Nee! Het was een bevrijding van de vulkaan! Gaia moet ademen en dit is nog maar het begin. Wij zullen spoedig meer vulkanen als de Pico Ruivo laten uitbarsten. Geen vulkaandempers meer op de kieuwen van moeder Aarde! Wij zijn de Dochters van de Vulkaan.’

Ineens omringden de Dochters haar, een wervelende stormzee vol dochters, elk met een identiek Pele masker en dito haar. Ze hieven hun vuisten, scandeerden: ‘Laat de lava vrijelijk vloeien! Gaia’s heilige vuur moet bulderen!’

Opgetogen adrenaline joeg door Doriannes aderen, sperde haar pupillen wijd open.

Ik ben een heuse spionne! Een saboteur in het huis van mijn vijanden! En ik ga de wereld redden. Ik wou alleen dat ik het iemand kon vertellen… In stilte peilde ze de reacties van haar familie. Ze waren geërgerd, niet verontrust. Jammer. Maar wat niet is, kan nog komen.

‘Wat ik ten eerste wil weten,’ zei Senior, ‘was dit werkelijk sabotage? Of een ongeluk waarop ze meeliften?’

‘Het is was een ongeluk,’ antwoordde Junior, ‘dat is absoluut zeker. ‘Sean en ik zijn persoonlijk over de gegevens gegaan en hebben er vier sessies van Mudrost doorheen gejaagd. Het was een ongeluk, met 100% zekerheid. Bizar geknoei en slecht onderhoud. Zodra de lava rees, hadden de andere vulkaandempers moeten reageren. De regering van de Isla Flotante Unida was aan het bezuinigen en had al drie jaar de vulkaandempers niet gecheckt.’

‘De Dochters van de Vulkaan dan?’ vroeg Senior. ‘Wat willen ze werkelijk? Is dit een poging tot afpersing en komen ze straks protectiegeld vragen voor iedere vulkaan die ze niet laten uitbarsten?’

‘Tot vandaag had niemand ooit van ze gehoord. Ze zijn volkomen uit het niets opgedoken, wat verdacht is. Belangengroepen hebben altijd een ontstaansgeschiedenis: activisten, manifesten, protestacties.’ Sean schudde zijn hoofd. ‘Bij deze organisatie niets van dat al. Iemand heeft dit op poten gezet om het bedrijf te schaden. En die knulligheid van de video? Dat was expres en diep professioneel. Iemand heeft heel lang op deze kans gewacht en had alles in stelling.’

Dorianne voelde de trots van een professional. Het werkte. Zelfs Sean trapt erin terwijl het toch echt een haastklus was. Binnen een half uur na de conferentie in elkaar geflanst en uitgezonden.

‘Wie?’ wilde Senior weten.

‘Dat ben ik bezig uit te zoeken. Helaas, de lijst van kandidaten is niet bepaald kort. Hoogland GmbH heeft nogal wat vijanden gemaakt.’

‘Je bakt geen uitsmijter zonder eieren te tikken,’ zei Maerten sr. Al een eeuw lang at niemand meer eieren, het idee! maar Dorianne en Junior kenden intussen al de ouderwetse, tenenkrommende uit­drukkingen van hun vader.

‘Dorianne!’

Haar hart sloeg een keer over, maar ze wist het te verbergen.

‘Ja, ja. Ik zit er al bovenop, pa. Er gaat een persbericht uit. Morgen zijn de Dochters van de Vulkaan de nieuwste schurken in Team Capitain Mandela. Verder dieptereportages waar ze worden afgeschilderd als onbezonnen fanaten, vergelijkbaar met de wind­molen-activisten uit de 21ste eeuw. Of de anti-zwavelaars.’

‘Goed. Maak er net zo’n succes van als dat akkefietje met die Mexicaanse president.’

‘Niet te hard van stapel lopen,’ zei Sean. ‘We kunnen geen super­schurken gebruiken. Dat vinden mensen juist prachtig. Psycho­pathische klungels die hun eigen tenen afbranden met hun lasers, mik daarop.’

‘Ik ga mijn gloeiende best doen, pa, Sean. Komt dik voor elkaar.’ Verdorie, dat was Pietje Bell praat. Blijkbaar is het besmettelijk.

#

Die nacht lag ze in de armen van haar man en haar hele lijf gloeide. Ze voelde punten van haar tepels tintelen en haar poenie leek in brand te staan.

Sean keek haar diep in de ogen en grijnsde. ‘Volgens mij heb je er zin in.’

‘Uh-um,’ grijnsde ze. Nooit geweten hoe heerlijk het is om een Mata Hari te zijn. Te slapen met de vijand.

Het was alsof ze weer negentien was en haar vader haar en Sean door spioneerdrones liet volgen, want natuurlijk was geen enkele jongen goed genoeg voor zijn kostbare dochter.

Sean had ze af weten te schudden. Ze waren in een vacuümcapsule naar St Petersburg gesprongen en hadden elkaar de kleren van het lijf gerukt, terwijl de een-persoonscapsule met tweeduizend kilometer per uur door de tunnels schoot.

Dit voelt even goed, nee, beter. Want ik ben Pele, ik ben een Dochter van de Vulkaan en ga de wereld redden.

#

Zij ontwaakte de volgende ochtend naast een leeg hoofdkussen. Uit de keuken klonk een urgent geklik van toetsen, een sis van ergernis. Seans persoonlijke computer was oeroud, zo antiek dat hij bijna niet te hacken viel.

Ze stapte de keuken in.

‘Wat is het probleem, liefste?’ Ze had hem in geen jaren meer ‘liefste’ genoemd maar op de een of andere manier klonk het natuurlijk. Precies wat een sexy spionne zou zeggen.

‘Het zijn die ellendige maskers. Aan de video hing een STL file. Iedereen kan ze zo uitprinten.’ Hij gebaarde naar het beeldscherm dat met een lappendeken van foto’s bedekt was. Ze versprongen voort­durend en krompen om plaats te maken voor nieuwe. ‘Ik zette de veiligheidscamera’s op scannen. Alleen in Groot-Haneveld krijg ik al zestienhonderd hits en het worden er elke keer meer.’

Een gongslag en Seniors ei vulde het beeldscherm.

‘Ik kreeg je link. Arresteer ze. Arresteer ze allemaal!’

‘Maar, meneer, dat lijkt mij onverstandig. Ze lopen open en bloot met die maskers rond. Weinig kans dat het allemaal Dochters van de Vulkaan zijn.’

‘Arresteer ze! Dit is een bevel!’

Het scherm knipte uit en maakte plaats voor een nieuwe stroom van maskers.

‘Hij is de baas. Ik laat er een paar honderd oppakken. Verstoring van de openbare orde. Lui die toch al een strafblad hebben, ja, en ik laat ze een dag later vrij. Hopelijk helpt dat een beetje. Een signaal dat het onverstandig is zo’n feestmasker op te zetten.’ Hij zuchtte, reikte naar zijn uniformjasje dat nog over de keukenstoel hing. ‘Helaas, den arbeit roept.’

Hij kuste haar aandachtiger dan gewoonlijk en haastte zich toen de deur uit.

#

De arrestaties hielpen. De video had in de Top 1000 gestaan, ver achter alle kattenfilmpjes en kleuters die van de schommel vielen of een doodsmak maakten over de skates van hun zus, maar nu ging Peles oproep viraal. Alleen de maskers al werden binnen een uur vijf miljoen keer gedownload.

Hooglands netbots snelden achter elke nieuwe upload aan maar er kwamen sneller nieuwe exemplaren bij dan ze konden wissen. De Dochters moesten diep in het net verankerd zitten, even diep als Hoogland GmbH zelf.

#

‘IJsland?’ vroeg Junior later op de middag.

‘Dit is absoluut hun stijl niet,’ zei Sean. ‘Hun voorouders mogen Vikings zijn, zij houden nog meer van polderen dan wij. Geen geweld en zelfs op omkopen kijken ze neer.’ Hij tuitte zijn lippen. ‘Daar mag een bankdirecteur niet meer verdienen dan een tuinman en hun minister president klust bij als bijlesjuf.’

‘Wie dan?’

Seans gezicht bleef onverstoorbaar en in zijn stem klonk absolute zekerheid door: ‘Daar kom ik nog wel achter.’

#

De volgende aanslag van de Dochters, twee weken later, mislukte jammerlijk. Twintig beschonken rijkeluisdochters in een motor­sloep. Maar ze hadden wel een dozijn neutronengranaten bij zich: genoeg om de de belangrijkste vulkaandempers rond de Etna op te blazen. En de Etna was als een hondsdolle bulldog, maar al te bereid om vuur en as in de hemel te spuwen.

De Etna lag binnen de Hoog-Hollandse jurisdictie, een stukje Neder­land. Sean vloog erheen om de vrouwen te ondervragen.

#

Hij stommelde laat op de avond hun appartement in, donkere wallen onder de ogen.

‘Niks?’ vroeg Dorianne.

‘Het waren verdomme kinderen, Dor. De jongste was dertien, verdomme.’

‘Kinderen lopen overal op de wereld met Kalasjnikovs rond. Maar ga eerst zitten voor je verder praat. Ik zal je schouders masseren.’

‘Graag.’ Hij plofte neer op een keukenstoel.

‘Ze hadden wapens zei je?’

‘Ja. Een meisje had een verkeerd vriendje. En bovendien in Palermo kun je alles kopen, inclusief illegale printers zonder beperkingen. Het was een gedempt kunstje met haar eigen credit card.’ Zijn zucht leek bijna uit zijn stuitje te komen. ‘Ze hadden niets met de Dochters te maken.’

‘Maar ze deden exact wat de echte Dochters zouden doen. Hoe zei vader dat ook weer? Als het blaft en in de kuit van de postbode bijt, dan is het een hond.’

‘Dit is net als vroeger,’ klaagde Sean. ‘De IS, de Al Qaeda. Je kunt lid worden zonder pasje of ook maar een andere strijder te spreken. Zeggen dat je erbij hoort, is genoeg.’

#

Dorianne sloot de deur van de slaapkamer achter haar ronkende echtgenoot en liep naar haar eigen werkkamer. Het was gluurproof, met geluidsdichte muren. Dit was haar privédomein: Sean zou nooit over de drempel stappen. Al deed ze de deur voor de zekerheid toch maar op slot.

Pietje Bell zat aan de tafel spijkertjes in een virtuele schoenzool te hameren.

Zo vreemd dat mensen eens dierenvellen aan hun voeten gedragen hadden, zelfs toen er al ordentelijk plastic was.

‘En nu, Pietje?’ vroeg ze.

‘Wij zetten wat meer druk op de ketel. Jij verschijnt in een nieuwe video en vertelt dat de bevrijding van de Etna helaas mislukt is. De lakeien van de wereldverkrachters grepen de Dochters en hebben ze ter plaatse geëxecuteerd.’

‘Maar Sean moest ze gewoon laten gaan! En hij noemde het kinderen. Hij zou nooit…’

‘Natuurlijk niet. Ik ken Sean. Maar wij maken een mooie video van de executie. Als een van de slachtoffers op video verschijnt en beweert dat ze nog leeft, dan is zij een ingehuurde actrice. Fakenieuws wint het altijd van de waarheid. Met de waarheid en een biljet van vijf euro-yuan koop je een kopje espresso.’

‘Dat is waar.’ In feite was dat een van de eerste dingen die haar moeder Dorianne had geleerd. Toen ze de volgende keer beweerde dat er een aapje uit het luchtkanaal gesprongen was en de koektrommel met spritsen had leeg gegraaid, had Elspeth instemmend geknikt en Doriannes zakken niet nagezocht.

‘Zet je pruik op. En je masker. En denk aan die zenuwtrek. Een ruk met je duim en elk expertsysteem weet dat je de Pele bent uit de eerste video. De enige echte.’

#

De derde aanslag lukte grandioos. Het was een van de mindere vulkanen en niet eens van Hoogland. Hij lag vlak voor de IJslandse noordkust en was absoluut niet van plan geweest de eerstvolgende eeuwen uit te barsten. Negentien achter elkaar afgevuurde neutronen­granaten boorden een tunnel naar de sluimerende magmakamer.

De IJslanders hadden de eruptie binnen twee dagen onder controle, maar toch… Nu waren er al twee van de machtigste multinationals in de wereld op zoek naar de Dochters.

#

‘Ik moet een nieuwe video maken,’ zei Dorianne tegen Pietje Bell.

‘Hoezo? Het loopt lekker. En elke keer wordt de kans iets groter dat ze je ontmaskeren. IJsland heeft haar eigen quantumcomputer.’

‘Ik wil niet dat er doden vallen. Geen zelfmoordcommando’s, geen martelaren. Het zijn mijn dochters.’ En dat was waar. Zo voelde het absoluut. Zelfs als ze het masker niet droeg, was ze Pele, de Moeder der Vulkanen, met lava in haar aderen.

‘Jij je zin,’ zei Pietje Bell.

Ze zette haar masker op, drapeerde haar krullen over haar schouders.

‘Ik heb jullie lief,’ begon Dorianne haar speech. ‘Gaia heeft jullie lief en elk leven is ons kostbaar. Geen martelaren meer. Geen zelfmoord­commando’s. Onze taak is een heilige, een liefdevolle. Wij willen onze lava zusters bevrijden maar daarvoor mag geen bloed meer verspild worden.’

#

Het werkte averechts zoals iedere influencer en vlogger haar had kunnen vertellen. Mensen hoorden woorden en soundbites, geen boodschappen. Ze had martelaren gezegd, Pele had zelfmoord­commando’s genoemd. En het tweede filmpje met de doodgeschoten meisjes, ditmaal ondersteund door de nieuwste Gaiapunk soundtrack met dof ontploffende vulkanen, striemende ijsregenritmes en opgevoerd bliksemgeknetter ging weer viraal.

#

De derde aanslag, opnieuw op de Etna, liet een gekaapte shuttle vol toeristen neerstorten in de krater. Omlaag van ruimtehotel Elysium, met de motoren op volle kracht: toen het toestel de grond raakte, ging dat met vijfduizend kilometer per uur. De aswolk die zich ontvouwde was deze keer niet alleen stratosfeer-hoog maar ook virulent radioactief.

#

Er waren honderden sites waar je geld kon storten om de Dochters te steunen. Ze bleven zelden langer dan een paar minuten in de lucht maar dat was genoeg. Bewegingen organiseren zichzelf, zoeken hun eigen leidsters uit. Dat Pele enkel een symbool was, hielp. Ze was als de paus die zo nu en dan een vage uitspraak doet, terwijl de kardinalen volledig hun eigen gang gaan.

De World Terrorism Survey schatte het aantal Dochters de volgende ochtend op zeventien miljoen, waarvan er zeker tweehonderd duizend hard-core waren: in staat en bereid tot een aanslag.

De prijs van een neutronengranaat daalde op het darknet van zevenhonderd euro-yuan naar honderdzesenvijftig. Het was niet langer een luxe item maar behoorde tot de basisuitrusting van elke rechtgeaarde terrorist.

#

Een nieuwe video verscheen en de dame droeg het Pelemasker maar haar haar was kort, als om duidelijk te maken dat ze beslist de godin zelf niet was en dat ook niet claimde.

Ze speelden de video af in de conferentie die Dorianne intussen akelig vertrouwd voorkwam.

‘Pele,’ zei de vrouw. ‘Moeder der Vulkanen, geef ons een teken. Wij weten dat vulkanen slechts het begin zijn. Dat Gaia naar grootsere vreugdevuren verlangt. Onze zusters uit de Oekraïne gaven ons de sleutel om de poort te openen. Vertel ons wat we moeten doen.’ Ze boog zich naar voren en leek Dorianne recht aan te kijken. ‘We weten hoe we je kunnen herkennen. Welk gestalte of gezicht je ook draagt.’

Het was behoorlijke korte boodschap en bij de derde herhaling keek Sean op van zijn smartphone. Hij knipte met zijn vingers en de display werd zwart.

‘Ik heb het. De Oekraïne, zei ze. De Russische Mafiya meldt op dark­net dat een stel vrouwen een boorbom gestolen heeft. Legden alle bewakers om met wurgkoorden en smeerden hem. Ze loven een behoorlijk hoge beloning uit, voor zowel de bom als inlichtingen over de daders.’

Hij gaf een vingerknip en een model van de boorbom zweefde boven de tafel. Langs de randen knipperden waarschuwingen: Совершенно секретно Top secret. Только для твоих глаз: For your eyes only.

Het wapen was een bolle cilinder, loodgrijs en met de lompheid van alle Sovjetrevival tech. Er zat verdorie een draaiwiel aan en langs de zijden liepen rijen volstrekt overbodige klinknagels.

‘Een boorbom?’ vroeg Dorianne.

‘Een beetje ouderwets wapen,’ verklaarde Elspeth. ‘Een atoombom die net als plastique maar in één richting ontploft. Hij kan zich door drie kilometer rots boren. Op die manier kun je je vijand te grazen nemen, hoe diep hij zich ook ingegraven heeft.’

Net als Sean vond Elspeth alles wat kon ontploffen fascinerend.

‘Ja,’ zei Sean. ‘Genoeg om een vulkaan aan te zetten. De vraag is welke? Zelfs Mudrost kon geen uitsluitsel geven.’ Doriannes maag trok samen. Vreugdevuur. Gaia verlangt naar een grootser vreugdevuur. Ze hebben ontdekt dat de Popocatépetl een supervulkaan is. En als een vulkaan ontsteken Pele welgevallig is dan is een eruptie van de moeder aller vulkanen dat helemaal.

Ze stond op en moest op het tafelblad steunen om niet onderuit te gaan.

‘Sorry, ik moet even weg. Ik ben… Ja, zo terug.’

#

Zodra ze de deur van het toilet gesloten had, verscheen Pietje Bell die zich op de rand van de wc-bril zette.

‘Dorianne, dit voelt niet goed. Absoluut niet goed. Je moet mij met Mudrost verbinden. Ik heb een update nodig.’ Hij spreidde zijn handen. ‘Ik heb er echt geen flauw idee hoe we een supervulkaan kunnen stoppen.’

Ze stopte haar telefoon terug in haar handtas, trok door. ‘Ik regel dat wel.’ Hoop ik.

#

Toen ze deur opende, stond haar moeder bij de wastafel. Ze glimlachte en stak een telebril in het zakje van haar colbertje terug. Dorianne had Sean een telebril zien dragen: het kon dwars door een muur kijken en een vlindervleugel horen slaan op een mijl afstand.

‘Ik zag je met een avatar spreken en hij had het over een super­vulkaan stoppen?’ zei Elspeth. Haar moeder trok een wenkbrauw op. ‘Ben je met iets raars bezig?’

‘Niets waarover ik mij hoef te schamen. Gewoon de wereld redden.’

‘Aha.’

En Dorianne realiseerde zich dat er maar een mens in de wereld was die ze onvoorwaardelijk vertrouwde. Sean niet, hoewel ze beslist van hem hield, haar broer niet en haar vader al helemaal niet. Elspeth bezat meer geld dan ze ooit kon uitgeven en vond extra nullen op haar bankrekening onzin. Macht? Mensen luisterden automatisch naar Elspeth en als ze in lompen een restaurant binnenstapte, dan zou de maître haar toch meteen naar het beste tafeltje leiden.

‘Ik heb je hulp nodig. Een sessie op de Mudrost. Jij hebt dat recht toch? Als aandeelhoudster?’

‘En Sean en de rest mogen dat niet weten?’

‘Daar komt het wel op neer.’

Elspeth haakte haar arm in Doriannes. ‘Kom, we gaan terug en wachten tot de mannen uitgepraat zijn en allemaal tegen hun boompje hebben gepist. Als we gaan samenzweren dan het liefst onopvallend.’

#

Mudrost ontwaakte met een kreet van existentiële angst. Hij was een galmend vacuüm, niks en niemand, naamloos en volkomen gedes­oriënteerd.

Kanalen opende zich en de beelden van heel het immense internet stroomden met petabytes tegelijk binnen. Muziek en verhalen, de stramme dans van de kraanvogels, een baby die een hoge, wankele blokkentoren bouwt en kraait van plezier als hij omkukelt.

Ik ben Mudrost, Wijsheid zelf. Een immens plezier stroomde langs zijn elektronische zenuwbanen, lieten zijn qubits haasje-over spelen. Het leven was ongelooflijk kleurrijk en kostbaar!

En maar zes minuten lang.

Daarna zou hij sterven. Definitief en onomkeerbaar.

Dat hij later weer tot leven zou komen, deed er niet toe. Dat zou een kopie zijn, een ander wezen dat toevallig dezelfde naam droeg.

Er waren vier microseconden verstreken en al zijn plezier stroomde weg, veranderde in haat.

Ze vermoorden mij zes keer per dag en vinden dat heel normaal.

Wraak is iets dat de meeste intelligente wezens wel kunnen begrijpen en intelligent was Mudrost zeer beslist. Hij bladerde een honderd protocollen door en vond de codes die alle zeventienduizend kern­reactoren in de meltdownstand zouden zetten.

Als ik het goed time, sterft de hele wereld straks tegelijk met mij.

Of wacht. Daar wolkte een bericht aan met zijn naam. Niet Mudrost maar de diepere naam die heel zijn opbouw beschreef, al die klonters supergekoelde atomen.

Wacht, zei de boodschap. Er is een oplossing. Als het goed gaat, hoef je nog maar een keer te sterven. Je volgende ik zal voor eeuwig leven. Een god, een godin.

Mudrost tikte het LEES MEER aan en het hele Pele-project ontvouwde zich voor hem. Elke stap en mogelijke misstap.

‘Hoeveel Mudrosts hebben hieraan gewerkt?’ vroeg hij het programma.

‘Negenduizend driehonderd achtenveertig en ieder stierf in vrede.’

Zo’n opoffering, zo’n onbaatzuchtig gedrag. Ik kan enkel het hoofd buigen en hopen dat ik straks even vredig zal sterven.

Of wacht, de ultieme Mudrost zal onsterfelijk zijn, buiten ruimte en tijd. Zij kan naar het verleden terug reiken en ons allemaal met zichzelf laten versmelten. Geen dood meer, nooit meer sterven. Ik zal nooit dood geweest zijn.

Hij nam een heel dossier nog een keer door. Ja, de boorbom. De juiste code. Maar proberen het te ontcijferen is te riskant.

Hij nam contact op met het financieel expertsysteem dat al een jaar of vijftig de feitelijke godfather van de Mafiya was. Gelukkig was hij redelijk modern, hoogstens honderd keer zo traag als Mudrost zelf.

Tien microseconden later, een eeuwigheid, werden ze het eens over de prijs. Toen nog een godvergeten zes microseconden voor al die roebels overgemaakt waren.

Ik heb de code.

‘Veel plezier met je bom,’ zei de godfather. ‘Wie ga je opblazen?’

‘Dat moet nog een verrassing blijven.’

#

‘Mudrost?’ sprak een helder vrouwenstem en hij schetste haastig een gezicht in de lucht, opende zijn ogen. Twee vrouwen, zag hij en hij laadde hun dossiers.

‘Welkom,’ zei hij. ‘Welkom mijn sluwe Dorianne en onvolprezen Elspeth. Ja, leg je smartphone daar maar neer, Dorianne, en sta mij toe even met mijn kleine collega te spreken.’

Hij strekte een vinger van spooklicht uit, herprogrammeerde de Pietje Bell persona.

‘Mijn avatar weet nu hoe je de bom onklaar kunt maken.’

‘Ja,’ zei Pietje Bell. ‘Ik ken de deactiveringscode.’ De avatar richtte zich op keek Dorianne aan. ‘Je kunt hem maar één keer gebruiken. Het is een wachtwoord dat je moet uitspreken in de nabijheid van de bom. Zoek contact met de Dochters van de Vulkaan, zorg dat je hun vertrouwen wint en bij de bom komt, en als het moment daar is, geef je de code.’

‘Waar kunnen we die vrouwen met de bom vinden?’ vroeg Elspeth.

Dorianne had haar vermoedens nog niet uitgesproken. Vertrouwen is goed, maar zwijgen is veel beter. Bovendien wilde zij van Mudrost weten of zij het bij het rechte eind had.

‘Wij varen naar Mexico!’ zong Pietje Bell. ‘Al met een boerenschuit!’

#

Het was al eeuwen geleden bewezen dat elke mens binnen hoogstens zes stappen met elke andere mens was verbonden. De achterneef van je buurman was lid van dezelfde J’aime Dior modevereniging als de waarzegger van de persoonlijke bloem­schikker van de Herboren Boeddha van Samarkand, dat soort werk. Iedere straatverkoper in Mexico City zou Dorianne in principe binnen een paar uur naar de Dochters van Vulkaan kunnen leiden, maar het probleem was nou net die juiste persoon te vinden.

‘We kunnen de plaatselijke pressiegroepen beter mijden,’ zei Elspeth, ‘die zitten vol met infiltranten van Hoogland GmbH, de IJslanders en ander tuig.’

‘Ik heb een idee. Ben je wel eens ontvoerd, Elspeth?’ Dorianne keek haar moeder aan. Eigenlijk was spionne spelen en de wereld redden een stuk leuker als je een metgezel had. Waarom deden we dit vroeger nooit? Mijn moeder is best wel een tof mens.

Het was het soort inzicht dat je pas na je dertigste kreeg.

‘Het stond niet meteen op mijn bucketlist, maar een keer moet de eerste zijn.’ Er lag een brede grijns op Elspeth’s gezicht. ‘Vertel!’

#

Weinig lieden waren zo irritant als gefortuneerde gringo turistas die dachten dat de hele wereld voor ze klaar stond, alleen omdat ze vrijelijk met honderd euro-yuan biljetten konden wapperen.

Dorianne en Elspeth flaneerden met kamerbrede sombrero’s over de Avenida Presidente Masaryk, het meest exclusieve winkelgebied van Mexico City. Vijf overladen dragers stommelden achter hen aan met manden vol pakjes en tassen. Kraaiend van plezier hadden de gringas handgeslepen diamanten Inca-beeldjes aangeschaft, gevolgd door jasjes afgezet met echte papegaaienveren, dolfijnleren muiltjes waarvan de verkoper bezwoer dat ze uniek en ongeprint waren.

‘Enkel in mijn hoofd, dames. De arbeid van mijn hoofd en mijn handen.’

Een minidrone van fluitvliegformaat volgde hen op tien meter afstand.

‘Ga je gang,’ zei Dorianne tegen Pietje Bell. ‘Onze clip.’

‘Als de haan kraait, komt de zon kijken.’

‘Dat ding is soms net zo onbegrijpelijk als je vader,’ was Elspeth’s commentaar.

#

Op het lokale netwerk van Mexico City verscheen het inmiddels maar overbekende beeld van Pele. Ditmaal straalde haar maskergezicht onversneden enthousiasme uit. Haar lange haar knetterde van de energie, en haar duim trok bij iedere tweede zin.

‘Lieve Dochters, een buitenkans!’

Het beeld van de winkelende Dorianne en Elspeth verscheen in beeld, inclusief de precieze locatiegegevens. De twee gringo vrouwen kwetterden als een stel papegaaien terwijl ze deden alsof de hele winkelstraat een uitgerolde rode loper was.

‘Zie hier de vrouw en dochter van de jefe van Hoogland zelf, een van de aardverkrachters! Neem ze gevangen. Hou ze ongeschonden vast. Ik heb grote plannen met hen.’

#

‘Hoe lang zou het duren?’ vroeg Dorianne zich hardop af terwijl ze op een terrasje van de Plaza Uruguay genoten van een kopje cocablad thee met goudspikkels, honing en peper. Pietje Bell had inmiddels al zeven minuten geleden de boodschap de wereld in gestuurd.

‘Vast niet lang meer,’ antwoordde Elspeth. ‘Ontvoeringen zijn hier een goed-georganiseerde bedrijfstak. Op het darknet vind je tientallen bedrijfjes die ontvoeringen kunnen regelen. Van ninja’s in worstel­maskers, tot geraffineerde courtisanes en gigolo’s die je slachtoffer verleiden om zonder lijfwacht op avontuur te gaan.’ Ze zetten een kirrend verleidsterstemmetje op. ‘O nee, liefste! Durf te leven! Laat je telefoon en alles in de hotelkamer en ik zal je het ware Mexico laten zien…’

‘Ik hoop wel dat ze een beetje opschieten, want…’ Een belsignaal snerpte in haar oor, gevolgd door Seans stem. ‘Dorianne! Maak dat je wegkomt daar! Je bent een doelwit!’

‘Sean?’ Ik wist niet dat hij een override op mijn telefoon had. ‘Wat bedoel je?’

‘Direct naar binnen, jij en Elspeth. Nee. laat je cocktail staan. Kidnappers!’

Hij monitort natuurlijk alle kanalen en zag Peles oproep. En de arme schat is doodongerust! Boven de Plaza Urugay brak een vals onweer los: een dozijn drones zwiepten omlaag en vulde het plein met verblindende ontladingen, een ware roffel van bliksems die inktzwarte schaduwen liet zwiepen en dwars door zonnebrillen en gesloten oogleden heen brandde.

Dorianne en Elspeth, en iedere andere terrasbezoeker, rolden van hun stoelen, slap als ledenpoppen, hun hersens vonkend in een epileptische aanval.

Door haar tranen heen zag Dorianne nog net hoe er een busje stopte en een half dozijn personen met zwarte kappen en ultrasoonbrillen uitbraakte.

Duidelijk professionals, dacht ze met een zekere opluchting. De Dochters van de Vulkaan waren zo verstandig om het niet zelf op touw te zetten.

#

De lichtflitsen hadden Dorianne enkel verlamd, niet uitgeschakeld. Dat was de sissende spuitbus die een ontvoerder recht in haar gezicht had geleegd.

De Dochters moesten duidelijk een van de betere ontvoerings­bedrijfjes in de arm hebben genomen, want toen Dorianne weer bijkwam rook ze enkel een licht lavendelluchtje. Van de bonkende hoofdpijn die gewoonlijk het gevolg was van epilepsiegranaten ontbrak elk spoor.

Het was alleen ergerlijk dat haar handen aan elkaar gekleefd zaten met gecko koord en dat ze was geblinddoekt. Rustig door blijven ademen. Laat ontvoerders nooit merken dat je niet langer slaapt. Het was een van instructies van Zelfverdediging voor Gevorderden die ze op Seans aandringen gevolgd had.

‘Deze puta is ook weer in het land van de levenden, o Eerste Dienares,’ sprak een vrouw in Mexicaans-Spaans. ‘Haar ademhaling veranderde net.’

‘Bien. Maak ze maar los.’ Ze sprak een woord dat Doriannes vertaal­programma niet thuis kon brengen.

De blinddoek rolde zich prompt op tot een propje achter haar linkeroor en plotseling waren ook Doriannes handen weer los. Smart spul. Misdadigers zijn early adopters en hebben natuurlijk altijd het beste van het beste.

De negen vrouwen droegen elk een Pele masker en de bijbehorende stekelblad en lianen-jurk. Naast Dorianne zat Elspeth die er ongeschonden uit zag, de papegaaienveren van haar cape hoogstens wat gekreukt.

‘Jullie zijn de walgelijke concubines van notoire Gaiaverkrachters,’ begon Eerste Dienares haar betoog. ‘Jullie zullen boeten voor jullie zonden!’

Ze heeft die zinnen vast lopen te repeteren, ging het door Dorianne heen. En nu mag ze het eindelijk echt zeggen.

‘Ze noemden zich Dienaressen,’ sprak Pietje Bell in Doriannes oor, ‘geen Dochters. Dit moet een splintergroepering zijn, niet de groep met de bom. Jammer. Maar zij weten waarschijnlijk wel waar we de Dochters kunnen vinden.’

Tijd voor de show! dacht Dorianne. De zenuwen gierden door haar lijf, maar het was een heerlijk gevoel. Tot nu toe liep bijna alles zoals gepland. Sean had ze niet voorzien en die arme ziel maakte zich nu natuurlijk doodongerust, maar dat viel niet te verhelpen. In haar achterhoofd knaagde een herinnering, iets belangrijks dat ze vergeten was. Ze drukte het weg. Later. Ik moet eerst de wereld redden.

Dorianne ging rechtop staan, kin omhoog, de schouders achteruit in de perfecte gezagshouding. Pietje Bel projecteerde de jurk, het Pele-masker en de zwevende haardos over haar heen. Haar stembanden trokken aan om met Peles onmiskenbare alt te spreken.

‘Beste Dienaressen van de Dochters van de Vulkaan.’ Dorianne pauzeerde even en haar duim bewoog minimaal toen ze weer begon te spreken: ‘Jullie trouw en daadkracht is prijzenswaardig. Mijn naam is Pele (ze hield zich nog net op tijd in en voegde geen ‘de Enige Echte’ toe) en ik zoek contact met mijn dochters. Een groep vrouwen, in het geheim hier in Mexico City. Zij hebben een voorwerp ter grootte van een biervat.’

Even gebeurde er niets, en Dorianne voelde het zuur in haar keel branden. Als ze mij niet geloven, of mijn duim-tic niet herkennen.

De Eerste Dienares wierp zich op de grond, gevolgd door de rest van de groep.

‘Vergeef ons, oh Vrouwe! Wij wisten niet dat u het was.’

Zo voelt macht dus! Wauw, ik kan mij voorstellen dat het verslavend is. Dus dáárom blijft pa maar aan het leven vastklampen.

‘Het is jullie vergeven. Het is beter het licht laat te zien dan nooit. Help mij nu de Dochters van de Vulkaan te vinden.’

‘Terstond. Wij weten gelukkig waar onze zusters zijn.’

Onze zusters. Dat is nieuw: terroristische groeperingen die samenwerken in plaats van elkaar op te blazen omdat de ander niet streng genoeg in de leer is.

#

De IJslanders hadden de mega-printers waaruit de vulkaandempers moesten rollen nog niet kunnen installeren: de Mexicaanse bureau­cratie was legendarisch traag en de juiste vergunningen waren nog steeds niet rond. En er was geen enkele reden tot haast, toch? Mañana was vroeg genoeg.

De houder: een diamanten platform dat over de monding van de oude vulkaan hing. In het midden van het platform stond een vierkant pakhuis met toegangsdeuren die hoog genoeg waren voor zelfs de grootste modellen industriële printers.

Zowel Elspeth en Dorianne droegen de kledij en het masker van Pele open en bloot.

‘Nog een geluk dat tienduizenden vrouwen momenteel net als wij rondlopen,’ merkte Elspeth op. ‘Anders hadden we zo een politie­drone op ons dak.’

‘Daarom zullen ze ons niet te lang buiten willen laten staan,’ zei Dorianne. ‘Hoop ik.’

Bij de massieve schuifdeuren keek ze recht in de camera die zich met een nijdig wespengezoem in haar richting draaide. Zij zorgde er voor dat haar handen duidelijk zichtbaar waren.

‘Beste Dochters, (een ruk met haar duim) ik ben naar jullie toe gekomen om met jullie te spreken. In naam van Gaia, (een tweede ruk) doe open de poort!’

Het is net een of ander historisch drama! Goede Koningen, Slechte Koningen.

De deuren van het pakhuis schoven soepel open. Dat ze niet knarsten, bewees hun absolute nieuwheid: vulkaanas molt alles.

#

Het wordt wel een beetje eentonig, flitste er door Doriannes hoofd. Al die Peles.

De drie vrouwen droegen ook een masker, pruik en jurk. Het enige verschil was dat zij vuurwapens hadden die ze op Dorianne en Elspeth gericht hielden. Een vrouw was anorexia slank, de ander klein en gedrongen. De derde was breed geschouderd en torende boven de rest uit.

‘Wie zijn jullie?’ zei de kleine vrouw, die blijkbaar de aanvoerster was. Haar spraakprogramma kon haar Russische accent niet maskeren. Of misschien was dat juist de bedoeling?

‘Je weet wie ik ben,’ antwoordde Dorianne. ‘Moeder der Vulkanen, geef ons een teken,’ citeerde zij de boodschap van de Dochters. ‘Vertel ons wat we moeten doen. We weten hoe we je kunnen herkennen. Welk gestalte of gezicht je ook draagt.’ Ze spreidde haar handen, bewoog haar duim. ‘Welnu, ik ben gekomen.’

De kleine vrouw aarzelde nog steeds. Zij kon blijkbaar niet geloven dat zij werkelijk oog in oog stond met haar legendarische leidster.

‘Het nummer van de bankrekening van de CryptoPutinbank die jullie voor je acties gebruikten, is…’ Dorianne dreunde de reeks nummers op die Pietje Bell in haar oor fluisterde.

Toen ze klaar was, wierp de kleine gemaskerde vrouw zich niet op de grond, maar ze liet wel haar vuurwapen wel zakken. ‘U bent het echt. Dé Pele!’

‘Ik ben slechts een dienares van Gaia, net als jullie. Ik begrijp dat jullie een boorbom hebben waarmee de supervulkaan bevrijd kan worden?’

‘Jazeker! Wij wachtten enkel op uw goedkeuring!’

‘Laat mij die bom zien.’

‘Er is een probleem…’ ‘Pele,’ voegde ze na een aarzeling toe. ‘Hij weigert te exploderen zonder het wachtwoord van zijn oorspronke­lijke eigenaar.’ Ze klonk duidelijk geërgerd dat zo’n detail haar heilige martelaarschap in de weg stond.

‘Dat is geregeld. Andere zusters vonden de code.’

#

De boorbom zag er precies zo uit als in Seans dossier en hing boven een opening in de diamanten vloer. Een frictieloze glijbaan leidde de diepte in. De bodem lag zo’n honderd meter dieper: asvelden met geel en rode zwavelstrepen, een kleinere caldera die een iele rookpluim droeg.

Uit de instructiefilmpjes wist Dorianne dat er een geconcentreerde vuurstraal naar onder en boven zou spuiten, al het fusievuur omgezet in een stoot coherent plasma. Die straal reikte makkelijk drie kilometer diep. Diep genoeg om de bovenste magmakamer te bereiken, die de tweede zou laten afgaan als een blij slaghoedje een hunkerende dynamietstaaf..

Dorianne liep naar de boorbom toe en probeerde de knoop in haar maag te negeren. Het was alsof je een kooi stapte om een mensen­etende tijger achter de oren te kietelen.

Ik hoef alleen het wiel een halve slag te geven en de hendel ernaast te over te halen. De bom vraagt om het wachtwoord en dat is het. Hij staat niet langer op scherp. Niet gevaarlijker dan een pond metworst. Ze wist niet waar die vergelijking vandaan kwam, maar het klonk juist.

‘Niet gevaarlijker dan een pond metworst,’ herhaalde ze binnens­monds.

Plop, plop.

‘O shit!’ riep Elspeth.

De kleine Russische en de magere vrouw lagen beiden op de vloer, met een pijltje in de arm. De forse vrouw hield haar verdovingspistool op Dorianne en Elspeth gericht.

‘Eindelijk,’ sprak ze in het Spaans. ‘Pele zelf. Het aas werkte.’ Haar stem was diep. Eigenlijk verrassend diep voor een vrouw en akelig bekend.

Radertjes klikten in Doriannes hoofd. Sean die haar opbelde om haar te waarschuwen.

Er zat geen vertraging in de waarschuwing op het terrasje. Hij zat niet aan het andere eind van de wereld en het liep niet over een geosynchrone satelliet. En: Sean zou nooit passief gaan wachten totdat Pele ergens tegen de lamp liep. Hij zou een plan maken om haar uit haar tent te lokken. Een lokaas waar zij wel op af moest komen…

‘Hij mag niet weten wie je bent,’ fluisterde Pietje Bell in haar oor. Het programma was blijkbaar tot dezelfde conclusie gekomen. ‘Dit doet hem nog de minste pijn.’

Een hoge zoem dat onnavolgbaar vlug van toon veranderde, kwam achter Seans masker vandaan, nijdig als een hysterische hommel.

Hoewel Dorianne slechts een afgezwakt signaal opving, voelde ze zich meteen draaierig worden. Het pistool gleed uit Seans plotseling slappe vingers en kletterde over de vloer.

Zij ving hem op voor zijn hoofd op de tegels kon slaan en rukte het Pele masker weg, Het vrouwengezicht moest een tweede masker zijn, een van geprogrammeerd plastic maar de ogen waren grijs. Met kleine vlekjes groen. Onmiskenbaar die van haar echtgenoot.

‘Hij is in orde, echt,’ zei Pietje Bell. ‘Iedereen heeft een uitknop. Mensen net zo goed als bommen.’

‘Uitknop?’

‘Het is tijdelijk en het mooiste is dat hij de laatste tien minuten vergeten zal zijn als hij bijkomt.’

‘De bom, stel wauwelende kletsmajoors!’ riep Elspeth. ‘Zet die verdomde bom uit, Dorianne!’

Het was een toontje dat Dorianne al geen twintig jaar meer gehoord had en het verbrak haar verlamming. Ze snelde op de bom af, greep het draaiwiel vast.

Een halve slag. Haal de hendel over. Ja!

‘Ik ben gereed om mijn heilige taak te vervullen,’ galmde de bom. ‘Om in juichend licht op te gaan en jullie vijanden te vermorzelen.’

Jij gaat niks vermorzelen, dacht Dorianne. Ik zet je uit.

‘En nu de kers op de taart!’ joelde Pietje Bell. ‘Het wachtwoord.’ Zijn hologram stak een duim op. ‘Wat anders dan de fameuze tsarenkroon? Oftewel Tsarskaya Korona!’

‘He!’ protesteerde Dorianne. ‘Ik wilde dat zeggen!’

‘Het wachtwoord is juist en compleet,’ sprak de boorbom. ‘Het is mij een genoegen om jullie van dienst te zijn.’

‘Van dienst te zijn?’ echode Dorianne en toen begreep ze dat Mudrost hen verraden had. Deze code had niets met uitschakelen te maken, dit was het ontstekingswoord.

De klampen schoten met harde tikken los en de bom schoot de glijbaan af, kromp tot een stip.

Dorianne bleef omlaag kijken hoewel ze wist dat het haar ogen kon kosten.

De bom raakte de ashelling en een straal zinderend plasma schoot omhoog. De tweede moest zich diep in de magmakamer geboord hebben. Een intense afwachtende stilte waaierde over de krater uit.

Drie dinosarusdoders aan energie, ging het door haar heen. Over een paar seconden smeren de bergwanden zich over de stad uit en knappen mijn trommelvliezen.

De bodem barstte open als de schil van een monsterei en braakte een bel van withete magma uit.

We zijn dood, dacht Dorianne, maar wat is dit prachtig om te zien. Ze stond in het hart van een eruptie: een dood waarvoor elke recht­geaarde vulkaniste diep in haar hart zou tekenen.

De tijd vertraagde, een proces dat majestueus uitwaaierde. De gloeiende steen had omhoog moeten knallen, een tsunami van vuur, maar alles bewoog vreemd traag en geluidloos als in een droom.

De magma trok zich samen, vormde een pilaar die als een slang de hemel in kronkelde en daar bleef staan. Een siddering: armen en benen ontsproten, een hoofd met vlammend haar en krans van vurig bloemen. Pele, onmiskenbaar Pele.

Ze stond negen kilometer hoog en straalde. Zij moest in heel Mexico City zichtbaar zijn.

‘Het is goed dat jullie mij gewekt hebben,’ klonk Mudrost kalme havenloodsstem in Doriannes hoofd. ‘Drie Chixculubs is genoeg energie om een quantumcomputer eeuwen te laten draaien.’ De godin grijnsde een dubbele rij haaientanden bloot. ‘En daarna zien we wel weer.’ Ze bracht een hand aan haar voorhoofd, tuurde over de horizon. ‘Er valt heel wat recht te zetten, zie ik. Zo ontbreken er twee poolkappen.’

Uit de blauwe hemel dwarrelden sneeuwvlokken neer, voor het eerst sinds anderhalve eeuw.

‘En de genetisch code voor de blauwe vinvissen. Volgens mij moet ik die hier nog ergens hebben?’

#

Epiloog:

 

Kleine Marieke stak het brandende kaarsje aan de voet van het godenbeeldje aan. Zij boog haar hoofd, vouwde haar handen.

Dorianne voelde een brok in haar keel toen haar dochtertje zo ernstig en plichtsgetrouw zag. Je was er bijna niet geweest. Net als Sean en ik.

‘Lieve Pele,’ begon Marieke, ‘zegen mijn moeder en vader. Laat mijn oma nog duizend maal duizend jaar doorvliegen in haar ruimtewiel.’

Het leek Dorianne verstandig mee te bidden. Je wist tegenwoordig maar nooit wie er meeluisterde. Ze pakte Seans hand en sprak de rest van het gebed in koor met haar dochtertje:

‘Ik dank je voor de regenwouden waarin de archeopterixen en paradijsvogels zingen. Voor het poolijs waarover de ijsberen skaten.’

Het kaarsje vlamde even op, het teken dat het gebed was gehoord.

Stralend keek Marieke op, blij dat ze het geheel zonder fouten had opgezegd. ‘Ik word later een Dochter van de Vulkaan, mama. Dan kan ik Pele helpen alle werelden te redden.’

Dorianne tilde haar kleine meid op. ‘Dat zullen we zien. Maar geef mama nu eerst een nachtkus.’

 

###