‘Jij beweert dat je weet waar de gift voor Zijne Keizerlijkheid is, Sergio Wilhem Wang-von Luhfthoven,’ zei senator Amilia Contraidpu. De hoogste keizerlijke vertegenwoordigster en de bestuurder van het Fharmanstelsel was een buitensporig grote vrouw met een groen geschminkt gezicht en felrode oogleden en lippen. Zij droeg een zwartblinkend harnas van de Orde der Gezworen Krijgsmaagden. De traditionele driekoppige elektrische zaagbijl had zij buiten de cel gelaten.
Sergio was gehuld in een ultramarijn-geel geblokte gevangenisoveral. Het opzetten van illegale loterijen werd buitensporig zwaar bestraft in het Fharmanstelsel. Sergio en Roage Neuvelon, zijn compagnon en vriend, hing elk vijftig jaar natuurhoederij in het reptielenpark van Wiogho-Wioy boven het hoofd, een betrekking waar de gemiddelde levensverwachting net boven de vijf jaar lag.
‘Ik los het raadsel van de verdwenen vaas op, en in ruil daarvoor krijgen mijn vriend en ik onze vrijheid terug, vervallen alle aanklachten, en verdwijnt ons strafblad.’
Senator Amilia Contraidpu snoof. ‘Als je zorgt dat ik het geschenk voor Zijne Keizerlijkheid terugkrijg, krijg je al dat, en dan kook ik ook nog hoogstpersoonlijk een maaltijd voor jullie. Maar er is wel één voorwaarde: ik moet binnen veertien uur de antieke Qgirub vaas in handen hebben. Dan vertrek ik naar Hellesion IV voor de verjaardag van Zijne Keizerlijkheid. Als je ook maar tien minuten te laat met het geschenk op de proppen komt, zorg ik ervoor dat jullie het aantal bronstige Stegosaurus stieren van Wiogho-Wioy gaan tellen. Hun aantal is iedere trek een groot mysterie omdat geen van de tellers ooit terugkeert.’
Sergio knikte ten teken dat hij met het aanbod instemde. De senator stond bekend als een hardvochtig maar eervol persoon. Zij kwam iedere belofte, en iedere bedreiging, tot de letter en de geest na. ‘Om te beginnen moet ik de kluis bezoeken waar het geschenk voor Zijne Keizerlijkheid voor het laatst is gezien.’
#
De persoonlijke kluis van senator Amilia Contraidpu was gemaakt van curlbon. Het was een massieve vierkante kubus in het midden van de grandioze officiële werkzaal van de keizerlijke vertegenwoordigster. Boogramen groot genoeg om een klein ruimtejacht toegang te bieden, boden uitzicht op een vergezicht van een dozijn werkzame lavabronnen die pruttelden tussen vuurvaste cycloopbomen. Op de vloer lag de huid van een ruimteleviathan, het doorzichtige hypersensitieve bont een zee van ultiem genot. Een paar honderd kaarsenkronen en twee massieve stalen vuurkorven die aan het kathedraalhoge plafond hingen, verschaften een zee van verlichting.
‘Albrax, ga open,’ sprak senator Amilia Contraidpu en de kluisdeur zwaaide geruisloos open.
‘Albrax?’ informeerde Sergio. Hij droeg geen boeien. De senator was in staat hem zonder veel moeite in tweeën te breken, en ontsnappen uit het senaatspaleis betekende een verstikkende dood door bijtende zwaveldampen en verschroeiende temperaturen.
‘Albrax is het beste beveiligingsbrein binnen en buiten het Oneindige Rijk. Het anticipeert op breuk en roverij, en neemt zelf de nodige maatregelen.’ Er klonk een zekere trots door in de stem van senator Amilia Contraidpu. ‘Alleen het beste is goed genoeg om een cadeau voor Zijne Keizerlijkheid te bewaken.’
‘En toch is de antieke Qgirub vaas verdwenen,’ constateerde Sergio. De kluisdeur stond inmiddels wagenwijd open en onthulde louter een goed verlichte leegte. ‘Wie kwam tot de ontdekking van de verdwijning?’
‘Ikzelf,’ sprak de senator, enigszins zuur. ‘Vanochtend beval ik Albrax de kluis te openen en toen merkte ik dat het cadeau verdwenen was. Alle sensoren in deze kamer geven aan dat niemand de kluis heeft benaderd, vanaf gisteravond, toen ik de inhoud inspecteerde en het onvervangbare stuk antiek nog aanwezig was.’
Sergio aanschouwde het versnelde hologram van de beschreven gebeurtenissen. De eerste keer dat de senator bij de kluis was, was de vaas aanwezig: een eenvoudige geglazuurde kom, blauw aan de buitenkant, vurig oranje vanbinnen. Het stuk antiek was ouder dan het Oneindige Rijk zelf en had een roemrijke geschiedenis. Dat de senator de vaas had bemachtigd als geschenk voor Zijne Keizerlijkheid, was een absolute nieuwssensatie geweest.
Evenals de verdwijning.
Het hologram liet de verdere gebeurtenissen zien: een lange periode van absoluut niets volgde en daarna was de senator opnieuw bij de kluis. De deur opende, en de vaas was niet langer zichtbaar. De lege kluis was als een open wond, en zelfs Sergio voelde een moment van smart.
‘Albrax, wat is jouw verklaring voor de verdwijning?’ vroeg hij.
‘Ik heb er geen verklaring voor,’ sprak het kunstbrein. Het was de soort neutrale, geslachtsloze stem die vrijwel nooit voor kunstbreinen werd gebruikt. Bij de meeste lieden riep zo’n soort onpersoonlijke stem kriebelende irritatie en associaties aan verraderlijkheid en plotterij op. Maar blijkbaar werd senator Amilia Contraidpu niet geplaagd door dat soort bespiegelingen.
Sergio liet zijn blik van de kluis door de werkzaal heen dwalen. Vele tienduizenden ongeziene sensoren met elk mogelijk doel en functie bestreken de ruimte. Hen allen corrumperen was een peulenschil in ieder spanningsdrama, maar de praktijk was weerbarstiger. Een professionele dief had zich weinig van de sensoren aangetrokken en zou de hele kluis met een ruimteschip en een grijpstraal uit de zaal hebben gelicht, om er daarna met gezwinde spoed vandoor te gaan.
Als vanzelf landde Sergio’s blik weer op de kluis. ‘Albrax, wat was je missie betreffende de antieke Qgirub vaas die senator Amilia Contraidpu van plan was aan Zijne Keizerlijkheid te schenken?’
‘Ik moest de desbetreffende vaas veiligstellen totdat de senator vertrekt naar Hellesion IV om de verjaardag van Zijne Keizerlijkheid te vieren.’
‘En wat voor problemen anticipeerde je bij het uitvoeren van je taak? Wie heb je als grootste bedreigingen geïdentificeerd?’
‘Senator Weenisuus Palgram, senator Briesende Paardenbloesem, en senator Xee-334-Eewe. Zij zijn de belangrijkste mededingers van mijn opdrachtgever voor de gunst van de keizer. Het falen om de vaas cadeau te doen, zou hun positie zeker versterken.’
‘En wat voor bedreigingen op tactisch niveau heb je geïdentificeerd, Albrax?’
‘Ingehuurde rovers door een of meer van de genoemde senatoren. Het Ontvreemdersgilde van de Gele Vier Vingers, de schaduwninja’s van Zaklaanaaso, de Honau piraten van Trea. Ik acht hen allen in staat de verdediging van mijn opdrachtgever te omzeilen en de kluis met inhoud te ontvreemden, óf in zodanige mate te bewerken dat de inhoud vernietigd wordt.’
‘Heeft één van die schurken mijn geschenk ontvreemd? Is dat wat je zegt, Sergio Wilhem Wang-von Luhfthoven?’ wilde senator Amilia Contraidpu weten. Haar ogen vlamden, en haar harnas knetterde lichtjes aan de voegen.
Haastig maakte Sergio een bezwerend gebaar. ‘Daar is het nu nog te vroeg voor. Albrax, heb ik het goed dat ondanks alle beveiligingsmaatregelen, de planetaire verdediging, het versterkte paleis van de senator en je eigen aanwezigheid, je feitelijk vond dat de beveiliging tekortschoot? Dat er de mogelijkheid bestond dat je in je missie zou falen?’
‘Jazeker.’
‘En was jij het die het nieuws aan de informatiesfeer lekte dat het cadeau voor de keizer verdwenen was?’
Er volgde louter stilte als antwoord.
‘Ik ga nergens heen totdat de senator vertrekt naar de keizersplaneet Hellesion IV, en dankzij mijn gedetineerde status ben ik ook niet in staat met de buitenwereld te communiceren. Wat je dus vertelt, blijft geheim. Dus heb jij het nieuws van de ontvreemding gelekt, Albrax?’
‘Ja.’
De senator blies als een oeros door haar formidabele neus. ‘Waarom? Je wordt verondersteld het meest geavanceerde kunstbrein op het gebied van beveiliging te zijn. In plaats daarvan faal je in je opdracht, en deel je mijn schande ook nog eens met de rest van de Melkweg.’ Het was duidelijk dat de senator ontstemd was.
‘Albrax, de vijanden van de senator zijn in de waan dat de vaas is ontvreemd, en waarschijnlijk verdenken zij elkaar van die daad. Je list is geslaagd. Laat nu de senator zien dat je niet hebt gefaald in je opdracht,’ beval Sergio.
Nog een vlugge hartenklop lang bleef de kluis leeg. Toen flikkerde het licht – een hologram dat werd uitgeschakeld – en plots werd de antieke Qgirub vaas onthuld. Het stuk antiek stond op de plek waar het al die tijd had gestaan.
Sergio’s adem stokte. Om het kleinood in het echt te zien, was een bijna mystieke ervaring. Wat een perfectie! Wat een eenvoud!
Senator Amilia Contraidpu grinnikte enkel luid en sloeg Sergio op de schouder. ‘Bij de drie zonnen van Acquarius! Dat was vervloekte slim van je, mannetje. Ha! Ik zal je makker uit het gevang laten halen en jullie misstappen wissen. Dat is het voordeel als je een senator bent. En daarna kook ik een maaltijd voor jullie. Ik hoop dat je van braadstuk met plofaardappelen en bellensla houdt, want dat gaat het worden.’
‘Dat klinkt heerlijk,’ sprak Sergio. ‘En mag ik voor mijn compagnon en mijzelf om een lift naar Hellesion IV vragen? Ik heb de keizersplaneet altijd al een keer willen zien, en wellicht acht u het niet opportuun als wij in het Fharmanstelsel blijven?’
Dit keer kwam er een bulderende lach uit de mond van de groen geschminkte vrouw. ‘Je bent een schavuit, Sergio Wilhem Wang-von Luhfthoven. Ik denk dat dit nog een interessante reis naar Hellesion IV kan worden!’