1 – De Raadseling
‘Ah, de stilte, Navodny,’ zei Jesus Almada Gutierrez Alvarez VII tegen de drone die hem door het Sekretariat van zijn thuiswereld, Garuda III, ter beschikking was gesteld voor zijn laatste raadseling op Barkante, parel van de Gordel van Smaragdwerelden.
De ei-vormige drone Navodny Hekelbareth bromde goedkeurend. ‘Als jij nu ook nog je mond houdt, kunnen we samen genieten van het uitzicht.’
De gesimuleerde zon zonk langzaam richting de horizon en een zachte, frisse bries waaide vanaf zee aan land. Zeemeeuwen en ornithermen gebruikten de aanlandige wind om hoog boven de klippen uit te komen en daarna richting het binnenland te vliegen.
‘Ik moet toegeven dat Barsende Gevvalt hier toch een knap stukje werk heeft geleverd.’ Jesus pakte nog een langwerpige prengvrucht, beet een voor een de paarse bollen van de vrucht af en at ze met smaak op.
‘Pfah,’ zei de drone. ‘Een dozijn architecten heeft meegedongen naar de klus. Het gebeurt zelden dat een Gargantua-klasse schip een interne bioom laat construeren. Ze zijn doorgaans redelijk traditioneel, wars van frivoliteit.’
‘Frivoliteit?’ Jesus lachte. ‘Kijk toch eens, je waant je op Garuda III. Of misschien zelfs Oude Aarde. Wie kan dit nu niet waarderen?’
De drone knetterde rode vonken als teken van ongenoegen.
Jesus keek verbaasd. ‘Heb ik iets raars gezegd?’
‘Nee,’ zei Navodny. ‘We krijgen bezoek. Richting noord.’
Jesus draaide zijn hoofd en zag een condens spoor, enkele kilometers boven hen. ‘Iemand met haast als ze verbrandingsmotoren in plaats van inertie-velden gebruiken.’
‘De transponder zegt dat het een IGV[1] is,’ zei Navodny.
‘Iemand aan boord?’
De drone aarzelde vier hele tellen. ‘Barsende Gevvalt zegt dat het een van zijn avatars is.’
‘Antwoord die IGV zelf niet? Dat is ongebruikelijk.’
‘Hoogst,’ zei Navodny.
Jesus voelde hoe de drone zijn inertievelden uitstrekte om ook hem te omvatten.
‘Verwacht je problemen?’
Navodny liet een blikkerig gelach horen. ‘Niet voor ons, wel voor eventuele aanvallers.’
De IGV liet zich nu uit de hoogte in hun richting vallen en ging daarbij hypersoon. Op geen kilometer afstand vloog het vlak boven de oceaan om op het laatst langs de paar honderd meter hoge klip waar Jesus en Navodny zaten op te stijgen, om daarna met een niet heel elegante klap naast hen tot stilstand te komen. De knallen van het hypersoon gaan, volgden nog na, toen was het weer stil.
‘Iets zegt me dat Barsende Gevvalt iets dramatisch te melden heeft. Dat schip leeft voor drama.’ Jesus schudde zijn hoofd. De IGV opende zijn laaddeur en de gezant van het schip stapte uit, keek om zich heen en stapte toen kordaat op Jesus af. Navodny stelde zich voor Jesus op, zodat de avatar wel moest stoppen.
‘Ver genoeg, veredeld opzetstuk,’ zei Navodny.
De avatar was humanoïde genoeg om menselijk over te komen, maar niet genoeg om de ‘uncanny valley’ te activeren. ‘Mijn woorden zijn enkel voor de mens Jesus Almada Gutierrez Alvarez VII.’
‘Dat ben ik,’ zei Jesus. ‘Navodny heeft alle benodigde certificeringen en waarborgen. Wat geheim moet blijven, blijft geheim.’
De avatar aarzelde. ‘Mijn instructies zeggen dat…’
Jesus hief zijn hand. ‘De drone blijft, Barsende Gevvalt. Zeg wat je te zeggen hebt.’
De avatar leek ineens menselijker, alsof er iemand thuis was. ‘Onder protest, aangezien we de eigenwijsheid van meneer Alvarez goed kennen. We hebben een verzoek van een van de centrale breinen ontvangen.’
Jesus kneep zijn ogen iets samen. Onze alwetende kunstmatige intelligenties? Is het goed of slecht nieuws dat de breinen me kennen? En een verzoek? Aan mij? Zijn interesse was gewekt. ‘Zeg eens, Barsende, hoe vaak verzoeken de centrale breinen iets van een gewone burger?’
Het bleef even stil. ‘Dit is de eerste keer in vierhonderd jaar.’ De avatar zei het vol ontzag.
‘En in dat geval, waar ging het toen om?’
‘Een waarzegger die voorspellingen deed die de breinen niet konden rijmen.’
‘In welk opzicht?’
‘Ze kwamen uit. Tegen alle modellen en voorspellende algoritmes in.’
Jesus glimlachte. ‘Ik doe niet aan voorspellingen.’
De avatar probeerde zijn glimlach te emuleren. ‘Maar wel aan het oplossen van het onoplosbare.’
Jesus knikte. ‘Een raadseling dus? Voor de breinen?’
‘Inderdaad,’ bevestigde de avatar. ‘Het is wel een end hier vandaan, in de buurt van Carina. Dat betekent in ieder geval dat communicatie met het thuisfront langzaam en kostbaar zal zijn.’
‘Navodny?’ zei Jesus.
‘NGC3525, zo’n vijftienhonderd lichtjaar verderop. Bijnaam speldenkussen-cluster. We kunnen er alleen niet naartoe. Reden: militair geheim.’ De magnetische velden van de drone lichtten weer rood op. ‘En zo geheim dat ik de classificaties niet eens kan inzien.’
‘Oh?’ Jesus keek nu weer naar de avatar. ‘En de breinen willen dat ik als burger daarheen ga om een raadseling te doen?’
De avatar knikte. ‘Alle toegang is geregeld, alle autorisaties zijn voorzien.’
‘In dat opzicht kan ik de breinen nageven dat hun voorspellingen meestal uitkomen.’ Jesus rekte zich uit. ‘Ik had me eigenlijk verheugd op een paar dagen rust, maar de plicht roept.’ Hij grinnikte. ‘Mijn enige voorwaarde, naast mijn exorbitante tarief, is dat de drone Navodny me vergezelt en dat hij toegang tot de nodige veiligheidsniveaus krijgt.’
De avatar knikte. ‘De goedkeuring van uw Sekretariat is zojuist geregeld.’
***
Zelfs met het lichtjarenverslindende tempo van Barsende Gevvalt, duurde het ruim vijf weken voor ze het cluster bereikten.
Tijd genoeg voor Jesus om samen met Navodny de honderden vierkante kilometers van de bioom binnen het schip te verkennen. ‘s Avonds bij een kampvuur vertelde de drone over alle geheime projecten die ineens voor hem zichtbaar waren geworden.
Jesus hoorde het allemaal geamuseerd aan. ‘Drone, focus je op onze uitdaging. De breinen doen alles met redenen. Dat je nu meer ziet dan voorheen dus ook. Vertel me over Carina.’
De drone Navodny liet zijn velden rood oplichten. ‘Het is meer een spookverhaal tot nu toe.’
‘En we zitten rond een kampvuur,’ zei Jesus. ‘De perfecte gelegenheid om verhalen te vertellen.’
‘Carina was tot zo’n duizend jaar geleden het thuis van de Rak’Shin. Vrij oorlogszuchtige humanoïden die een keizerrijk van enkele tientallen planeten hadden opgebouwd.’
‘Indrukwekkend. Meestal houdt dat maar een of twee generaties vol.’
‘Existentiële externe dreigingen. Barbaren, ziektes, vreemdelingen, wat ze maar nodig hebben om steun vanuit de bevolking te krijgen. Ze kwamen ons tegen. Dus je begrijpt wat er gebeurde.’
‘Duizend jaar geleden zei je toch?’ Jesus dacht terug aan alle geschiedenis die hij gelezen had in de aanzienlijke familiebibliotheek van de Alvarez familie thuis op Garuda III. ‘Ik kan me niet herinneren dat er toen een oorlog was.’
‘Je zult verbaasd zijn over hoeveel onze officiële geschiedschrijving “vergeten” is,’ zei de drone. ‘De Rak’Shin vochten vanuit immense schepen, groter dan onze Gargantua klasse. Formidabele tegenstanders, bijzonder gemotiveerd.’
‘Hoe liep het af? Wij zijn er duidelijk nog, wat is er met de Rak’Shin gebeurd?’
‘Ze werden verslagen. Aanvankelijk dreven ze ons terug en veroverden meerdere systemen waar we al een basis gebouwd hadden. Het gaf ons tijd een goed tegenoffensief voor te bereiden. En daar ging het fout.’
Jesus prikte een worst aan een scherpe stok en hing die boven het vuur te roosteren. ‘Aangezien de Rak’Shin in de geschiedenis verdwenen zijn, neem ik aan dat onze kant uiteindelijk gewonnen heeft?’
De drone zweeg even. ‘Wat is winnen? Je weet dat wij nooit oorlogen beginnen. We maken ze wel altijd af. In het heelal is samenwerking belangrijker dan vechten om niet schaarse voorraden. We wilden dat duidelijk maken aan de Rak’Shin.’
‘En dat was de fout?’
‘Onze afdeling Cultuur en Samenleving wist vrijwel zeker dat een aanval op hun vlaggenschip, met een overduidelijke overwinning aan onze kant, kanalen zou openen voor diplomatie en uiteindelijk vrede.’
‘Klinkt als iets dat wij zouden doen.’ Jesus knikte en draaide zijn worst boven het vuur.
‘Er werd een nieuw wapen ingezet. Een experimenteel wapen. Het had het beoogde effect.’
‘Wij wonnen. En de Rak’Shin?’
‘Hun hele keizerlijke familie was aan boord. Tot de laatste gedood. En dat was de fout. Die familie vormde de sociale cohesie voor het keizerrijk. De meeste koloniën stierven al snel uit, de thuiswereld verviel tot barbarij. Hoewel ze recent weer vooruitgang boeken en de ruimte bezoeken.’
Jesus knikte. ‘Heel droevig allemaal. Wat gaan we op die thuiswereld doen?’
‘Thuiswereld?’ De drone flitste blauw en groen met zijn inertievelden. ‘Nee, Barsende Gevvalt brengt ons naar de interstellaire ruimte. Daar is het vlaggenschip ooit onderschept. Het hing dood in de ruimte tot een paar jaar geleden, toen een toevallig voorbijvliegende verkenner een energie-piek opmerkte.’
Jesus haalde zijn schouders op. ‘Klinkt als autonome systemen die hun functies zijn blijven uitvoeren.’
‘Dat dacht onderzoeker Malloy Hendrasson ook, tot hij in de archieven las dat het schip werkelijk doodverklaard was. De drones die dat hebben opgetekend zijn betrouwbaar. Dus hij zette een expeditie op met extra meetapparatuur om het schip te bezoeken.’
‘Ik neem aan hij ons daar verder op weg kan helpen?’ Jesus legde zijn worst op zijn bord en begon te eten.’
De drone liet zijn inertievelden door een regenboog aan kleuren gaan. ‘Als we hem kunnen vinden wel ja. Ze zijn acht weken geleden spoorloos verdwenen. Twaalf man weg. Het aanwezige schip, Nautica Prosaica, nam direct contact op met haar directoraatleider, de Nautica Subcutanea. Die verwees door naar de breinen en adviseerde een expert te sturen. Jouw naam werd daarbij genoemd.’
Jesus slikte de rest van zijn worst weg. ‘Kijk, dat lijkt er meer op. Twaalf man spoorloos. Even zien, een scheepswrak, een experimenteel wapen, heel veel dode Rak’Shin en nu verdwenen mensen. Niet slecht voor een raadseling.’ Hij tikte tegen zijn kin. ‘Ik wil ook dat wapen zien, kun je dat regelen?’
‘Al moet ik het helemaal hierheen laten komen,’ zei de drone, strijdlustig.
***
De Barsende Gevvalt viel in het niet bij het Rak’Shin vlaggenschip zoals de Nautica Prosaica in het niet viel bij het Gargantua-klasse schip.
Jesus floot zachtjes terwijl zijn blik over het gepokte metaal van het schip gleed. ‘Het lijkt wel een kleine maan,’ zei hij tegen de avatar die naast hem stond.
‘Het is inderdaad indrukwekkend,’ zei Barsende Gevvalt. Hij wees naar een van de openingen in het Rak’Shin schip waar een onderzoeksschip aangesloten was. ‘De Nautica Prosaica verwacht ons.’ Minuten later zaten ze in een shuttle die de luttele kilometers tussen de schepen in minuten overbrugde.
In de hangar werden ze verwelkomd door de menselijke kapitein van het schip.
‘Meneer Alvarez, het is me een genoegen. Ik ben Maria Ivanova.’ Ze reikte hem de hand, die hij schudde.
‘Aangenaam, zeg maar Jesus. We zijn de enige mensen hier?’
De kapitein schudde haar hoofd. ‘Ik heb een team aan boord voor klein onderhoud en schoonmaak. U ziet ze waarschijnlijk bij de lunch.’
‘Mooi, kunt u me uw kant van het verhaal vertellen terwijl we naar het lab lopen?’
‘Natuurlijk, al is er niet veel te melden.’ Ze liepen door de gangen en buizen van het schip tot ze bij de sluis richting het Rak’Shin schip kwamen. Er zat een rood met wit lint bevestigd aan het bedieningspaneel.
‘Is daar een reden voor?’ vroeg Jesus.
‘Voorzorg. Zodat onze bemanningsleden weten dat ze hier niet moeten komen. Op verzoek van de breinen is de toegang afgesloten tot de expert zich bij ons zou voegen.’ Ze trok het lint van het bedieningspaneel. ‘En die is er nu.’ Ze drukte een paar knoppen in en sprak toen haar autorisatiecode. Terwijl de deur open gleed zei ze: ‘We hebben de deur de afgelopen zes weken geobserveerd, voor het geval er iemand terug zou keren.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Niets. Niemand.’
Jesus stapte de sluis in en wachtte tot de anderen zich bij hem voegden. De sluis sloot en na een minuut ging een deur aan de andere kant open.
De gangen in het Rak’Shin schip waren hoog. Een centimeters dikke laag stof bedekte alles. De voetsporen van het onderzoeksteam waren duidelijk zichtbaar. De kapitein volgde hun spoor dat ze naar een centrale ruimte met veel onduidelijke en onbekende Rak’Shin technologie bracht. Daar, tussen die wonderlijk geconstrueerde apparaten, stonden de menselijke instrumenten opgesteld in een halve cirkel.
‘Goed, de raadseling kan beginnen,’ zei Jesus. Hij liep naar het midden van de ruimte en ging op de grond zitten. ‘Er is zwaartekracht. Niet heel veel, maar duidelijk merkbaar. Navodny?’
De drone zweefde door de ruimte naast Jesus’ hoofd. ‘Rak’Shin vingen oersingulariteiten en gebruikten die als aandrijving en energiebron.’
‘Is dat niet gevaarlijk?’ vroeg Jesus.
De drone liet zijn velden even geel flitsen. ‘Natuurlijk niet. Zolang je magnetische opsluiting maar buiten de zwaartekrachtput blijft.’ Jesus proefde de irritatie van de drone bijna.
Jesus wees naar de apparatuur om zich heen. ‘Ik zie dat dit allemaal aanstaat. Kunnen we alle data opvragen en meenemen?’
De kapitein schudde haar hoofd. ‘Alles is versleuteld en alleen Malloy had de sleutels en wachtwoorden.’
‘Navodny?’ zei Jesus.
‘Ja,ja, ik zit al in zijn profiel te neuzen.’ De drone vloog een stukje hoger zodat hij alle apparatuur in zicht had.’
De avatar deed een stap naar voren. ‘Ik moet protesteren tegen deze inbreuk op de privacy van meneer Hendrasson.’
Jesus lachte. ‘Als meneer Hendrasson bezwaar maakt, kan hij dat nu kenbaar maken.’ Een van de lichten in het plafond flikkerde. ‘Ahem, ik neem aan dat dat toeval was?’
De drone vloog nog wat hoger richting het knipperende paneel. ‘Leeftijd. Toeval waarschijnlijk.’ De drone draaide een rondje. ‘Alles hier is meer dan duizend jaar oud.’
‘Dan gaan we maar uit van toeval. Toegang?’
‘Gevonden. Ik ben alle data aan het opvragen. Het is erg veel, bijna drie maanden metingen.’
‘Kapitein, ik ga ervan uit dat u de exacte datum en tijd van het verdwijnen van het team kent?’
‘Niet helemaal,’ antwoordde ze. ‘We hebben geen scanning binnen de Rak’Shin structuur. Dat is onbegonnen werk. Maar samen met de data uit deze apparatuur moeten we in staat zijn het exacte moment te bepalen.’
Jesus veegde met zijn hand over de vloer. De handvol donkergrijs stof liep in straaltjes door zijn vingers. ‘Barsende Gevvalt?’
‘Ja, Jesus?’ zei de avatar.
‘Wat is stof aan boord van een ruimteschip?’
‘Ongeveer hetzelfde als op een planeet. Meestal restanten van biologische verwerking.’
‘Wormenpoep en dood celmateriaal dus? En er zijn geen wormen hier, dus is dit stof wat over is van de Rak’Shin?’ Hij keek om zich heen. ‘Als het hele schip zo is, dan zouden dat wel heel veel Rak’Shin zijn geweest die tot stof zijn vergaan…’
‘Onlogisch ook, de stoflaag wordt naar de kern toe vele malen dikker.’ zei de avatar. ‘Het wapen dat is gebruikt, laat geen sporen na.’
‘Werkelijk? Dan ben ik heel benieuwd naar dat wapen. Zijn de stukken en diagrammen daarover al binnen?’
‘Stukken? Diagrammen?’ zei de avatar. ‘Er zijn geen stukken. Er is maar een wapen en dat arriveert morgen. Ik moet je overigens waarschuwen, het heeft nogal een eigen wil.’
De kapitein snoof en giechelde. ‘Excuus,’ zei ze. ‘Het idee dat we een zeta-klasse vernietigingswapen op bezoek krijgen met een “eigen wil” maakt me wat nerveus.’
Navodny’s inertie-velden knipperden boos rood. ‘Wel verdraaid. Komt er dan geen einde aan die onbekende classificaties?’
‘Umh, het leek niet belangrijk,’ zei de avatar, ‘er is immers maar één zeta-klasse wapen.’
Jesus schudde zijn hoofd. ‘Alles is belangrijk, mijn waarde Barsende. Wat weten we over de energiepiek die was waargenomen?’
‘Die is er nog steeds,’ meldde de avatar. ‘Sterk genoeg dat ik hem van buitenaf kan waarnemen.’
‘Goed, dan stel ik voor dat we teruggaan naar de Nautica, de data analyseren en dan proberen te reconstrueren wat er precies gebeurd is.’
***
Terug aan boord van het onderzoeksschip zocht de groep de eetzaal op. Een aantal mensen was daar al aanwezig voor de lunch. Het geanimeerde gesprek stopte toen de kapitein binnenkwam. De vreemdelingen werden nieuwsgierig aangekeken.
‘Eet vooral verder, mensen,’ zei de kapitein. Ze wees naar haar metgezellen. ‘Onderzoeker Jesus Alvarez, zijn drone Navodny Hekelbareth, de avatar is van Barsende Gevvalt.’
‘Komt u Malloy en de rest zoeken?’ vroeg een van de aanwezigen, een jongeman met de baard in de keel.
‘Dat is correct,’ zei Jesus.
De jongeman keek om zich heen. ‘We hebben een weddenschap dat ze allemaal dood zijn. Ik zeg van niet, maar de consensus is van wel.’
‘Op dit moment kan ik daar nog geen uitspraak over doen,’ zei Jesus. ‘Wel wil ik iedereen verzoeken enige bijzonderheden over Malloy, het team of het Rak’Shin schip aan me te melden. Elk detail, hoe klein ook, kan bepalend zijn voor deze raadseling.’ Hij glimlachte. ‘Eet smakelijk allemaal.’
‘De keuken is niet al te uitgebreid,’ zei de kapitein met een dienblad in haar hand. Ze pakte broodjes en een kom salade.
‘Ik kan mijn kok het nodige laten bereiden,’ bood de avatar aan.
‘Dat zal niet nodig zijn,’ zei Jesus. Hij zag de teleurstelling op het gezicht van de avatar. ‘Maar een copieus maal vanavond zou ik zeer op prijs stellen.’
De avatar produceerde een kunstmatige glimlach waarvan Jesus wist dat Barsende Gevvalt erop geoefend had.
Na de lunch bracht de kapitein ze naar een vergaderruimte.
Jesus ging voor een van de ramen staan en staarde naar het Rak’Shin schip. ‘Zijn we ooit te weten gekomen hoeveel mensen er aan boord waren toen dat wapen werd ingezet?’
‘Ongeveer een miljoen individuen. Soldaten, maar ook de complete keizerlijke hofhouding.’
‘Met zo’n schip ben je in staat je wil op te leggen aan willekeurig welk doelwit,’ peinsde Jesus. ‘En ze hadden er meer, begreep ik?’
‘Elf stuks,’ zei de avatar. ‘Die zijn in banen rond de zon waar ze op dat moment waren geparkeerd. Wij hebben de evacuaties geleid terug naar de thuiswereld.’
‘En ze vochten niet door? Terwijl ze minder dan tien procent van hun vloot kwijt waren? Bijzonder. Navodny, je was de hele lunch stil, logs aan het bekijken?’
De drone bromde zacht. ‘Barsende en ik samen. De infraroodmeters zijn het duidelijkst. Op de bewuste dag stopten de metingen bijna een uur nadat de infraroodbronnen – de bemanning – verschenen waren.’
‘Stoppen. Dus niet buiten sensorbereik gekomen, gewoon verdwenen?’ zei Jesus.
‘Ineens, alsof ze van het een op het andere moment niet meer bestonden.’
Jesus wreef over zijn kin. ‘Is er ook maar iets aan te wijzen als mogelijke oorzaak?’
‘Er zijn onverklaarbare energiepieken gemeten. Ook op het moment van verdwijnen,’ zei Barsende Gevvalts avatar.
‘En er is een stukje beeldmateriaal dat we niet kunnen verklaren,’ zei Navodny. Een van de schermen sprong aan en toonde de opstelling van de meetapparatuur, de leden van het team en de werkzaamheden die ze uitvoerden. ‘Let op, het gaat heel snel.’
Jesus staarde naar het scherm, maar miste wat er gebeurde. Toen het fragment stopte, vroeg hij: ‘Kun je het nog een keer laten zien en het relevante deel uitvergroten?’
De drone knetterde zijn ongenoegen. ‘Hoe vaak heb ik je al gezegd dat je eens wat aan je ogen moet laten doen? Er zijn fantastische implantaten, veel beter dan dat organische spul van je.’
‘Dat zeg je alleen maar zodat je tijd hebt om de video te bewerken voor me, Navodny,’ zei Jesus met een glimlach.
De drone flitste waarschuwend rood, waarna het beeld weer op het scherm afspeelde. Halverwege verscheen de energie-meting die voortdurend meeliep. Jesus zag de energiepiek gebeuren, terwijl een deel van het beeld werd uitvergroot. Een meegenomen stuk stokbrood met beleg dat daar lag, verdween ineens.
Jesus begon te lachen, maar de implicaties van wat hij gezien had, stopten hem. ‘Het was een probeersel. Zijn er meer zaken verdwenen?’
‘We correleren op dit moment energiepieken.’
‘Barsende, is het stof al geanalyseerd?’
De avatar keek op. ‘Mijn onderzoekers hebben het onder een sensorium liggen. Over een paar minuten weten we alles wat erover het stof te weten is.’
‘Goed,’ zei Jesus. Hij wendde zich tot de kapitein. ‘Kunt u zich nog bijzonderheden herinneren?’
De kapitein schudde haar hoofd, langzaam. Ineens keek ze op. ‘Hoofdpijn! Malloy klaagde al een paar dagen over hoofdpijn waardoor hij slecht sliep. Ik verwees hem naar de autodoc. Ongeveer een week voor hun verdwijning.’
‘Navodny, pak die informatie ook even mee.’
‘De autodoc noteerde dat de symptomen EMF gerelateerd zouden kunnen zijn. Gezien de apparatuur waar het team elke dag mee werkte een plausibele verklaring. Hij schreef wat pijnstillers voor.’
‘Behalve dan dat ze zeven weken geen last hadden.’ Jesus vouwde zijn handen voor zich. ‘Dus wat veranderde er?’
‘Het elektrische veld,’ zei Navodny. Metingen geven aan dat er sterk verhoogde EMF-straling was. Die stopte toen ze allemaal verdwenen waren.’
‘Simpele vraag: In de week van de verhoogde EMF-straling, wanneer was het eerste moment dat ze alle twaalf in die ruimte aanwezig waren?’
‘De dag dat ze verdwenen,’ zei de avatar. Er klonk ontzag in zijn stem. ‘Dit is het soort vragen dat kunstmatige intelligenties maar zelden stellen. Zeer leerzaam, heer Alvarez.’
‘Kennis, ervaring en intuïtie, mijn waarde,’ zei Jesus. ‘Die laatste is voor jullie het moeilijkst.’
De avatar knikte langzaam terwijl hij met zijn verbazingwekkend levensechte, groene ogen knipperde. ‘De data uit het sensorium is binnen. Het is… niet wat we verwachtten.’
Jesus spreidde zijn handen. ‘Nog meer verrassingen? Dat zou dan het enige zijn dat me tot nu toe niet verrast.’
De avatar wuifde met zijn rechterhand en meerdere schermen sprongen aan. Over een complete wand werden grafieken en foto’s getoond. ‘Monomoleculair stof. Koolstof, zuurstof, stikstof, calcium, kalium, ijzer, sporenelementen. Geen complexere verbindingen dan bijvoorbeeld zuurstof.’
‘Daarom was het dus ook zulk fijn stof,’ zei Jesus. ‘We weten dus wat het is, weten we ook hoe het daar komt? Het is geen effect van het wapen, dat was al gemeld. Het is geen bio-residu, tenminste, niet zoals we dat doorgaans kennen. Wat trekt verbindingen uit elkaar en produceert monomoleculair materiaal?’
‘Hoogenergetische processen. Sommige fusiereactoren…’ Navodny aarzelde even. ‘Theoretisch zou een neutronster monomoleculair materiaal bevatten. Een zwart gat waarschijnlijk ook, hoewel het daar meer een sublimatieproces is van de vernietiging van een deel van het opgeslokte materiaal en het uitstoten van het restant.’
‘Een zwart gat. Zoals een oer-singulariteit?’ vroeg de kapitein.
Jesus knikte bedachtzaam. ‘Hoe lang geleden werd die eerste energiepiek gemeten?’
‘Meer dan twee jaar geleden,’ zei de avatar. ‘Maar het is niet te achterhalen hoe lang dat al gaande was. Het is bij toeval ontdekt.’
‘Extrapoleer de laag stof eens tegen de inhoud van het schip en kijk wat er overeenkomt,’ zei Jesus.
‘Dat duurt de rest van de dag en nacht,’ zei Navodny. ‘We zijn geen breinen met planeetgrote rekencentra.’
Jesus haalde zijn schouders op. ‘Als het verdwenen team het acht weken heeft overleefd, dan ook nog wel een dagje langer. Morgen is goed genoeg.’
2 – Het schot in de nacht
Jesus had zich net aangekleed toen Navodny naar binnen stoof.
‘Vriend Navodny, kun je jezelf niet even aankondigen? En waarom opent de deur voor je?’
‘Mijn toegang is hoger dan de jouwe en Nautica is te lief. Het wapen is gearriveerd.’
‘Mooi, in welk ruim is het geplaatst?’
De drone maakte een salto. ‘Kom maar mee.’ Hij ging Jesus voor door de buizen en gangen van het onderzoeksschip tot ze bij de brug kwamen.
‘Kapitein Ivanova,’ zei Jesus toen hij haar bij de navigatie zag zitten.
‘Goedemorgen meneer Alvarez. U komt het wapen bekijken?’
Jesus fronste. ‘Ik dacht dat het in een ruim geplaatst zou worden.’
De kapitein begon te lachen. ‘Buffalo Bills Stoutste Nachtmerrie in een ruim?’ Ze stond op en liep naar het panoramavenster.
Jesus kwam naast haar staan. Naast Barsende Gevvalt lag een tweede schip, kleiner dan de Gargantua klasse, maar met een dodelijke uitstraling, zwart, slanke lijnen, overduidelijke bepantsering en een gigantische aandrijfmodule. ‘Dat is het wapen?’ Hij floot zacht. ‘Waar schiet hij mee?’
De drone begon: ‘Het schip genereert …’ Gefrustreerd gekraak tot rode vonken van de drone af spatten. ‘Verdraaid, autorisatie blokkeert mijn spraakchips.’
Jesus lachte hartelijk. ‘Mooie toegang heb je. Hallo, schip Buffalo Bill, hoor je me?’
‘Yeehaw! Buffalo Bills Stoutste Nachtmerrie hier. Mijn databank zegt dat jij Jesus Almada Gutierrez Alvarez VII bent. Hoe is het met Jose Alonzo Bernardo Alvarez, die ouwe schuinsmarcheerder.’
Jesus hapte even naar adem. ‘U kent mijn verre voorvader? Hij is natuurlijk al ruim negenhonderd jaar dood.’
‘Oh, excuus, ik vergat even hoe kort jullie leven. Daarnaast, ik heb de laatste zeshonderd jaar in de mottenballen gelegen. Ik dacht eigenlijk dat er weer een oorlogje was, tot ik hoorde dat jullie vragen wilden stellen.’
‘Ik hoop niet dat we u teleurstellen, meneer Bill.’
‘Zeg maar je en gewoon Bill, Jesus,’ zei het schip.
‘Dank je, Bill. Kun je ons iets vertellen over je strijd tegen het Rak’Shin schip?’
‘Nou en of. Het was het zesde jaar van onze oorlog. Ik was net opgeleverd toen ik een bezoek van het wapenlab kreeg. Of ik mee wilde werken aan een experiment. Dat wilde ik wel en twee maanden later was zo ongeveer elk van mijn systemen vervangen of omgebouwd, aandrijving factoren sterker en sneller dan zelfs de hedendaagse Gargantua’s.’
‘En dat wapen,’ zei Jesus, ‘kun je vertellen wat het is, hoe het werkt? Navodny hier mag het niet vertellen.’
Buffalo Bill gniffelde met een hoog stemgeluid. Jesus vond het een van de raarste geluiden die hij ooit uit een kunstmatige intelligentie had gehoord. ‘Ik denk dat Cultuur en Samenleving zich schaamt voor wat ze gedaan hebben. Ze vergelijken zich met het oude Amerikaanse Imperium dat als enige land atoombommen in een oorlog toepaste.’
Jesus knipperde even met zijn ogen. ‘Denk jij dat je een atoombom bent, vergeleken bij de Rak’Shin?’
Bill zweeg even, voor hij met serieuze stem zei: ‘Ik ben een wapen, Jesus. Ik doe wat me opgedragen wordt. Jullie vleespakketjes denken dat wij schepen maar machines zijn, maar ik denk wel degelijk elke dag na over de miljoenen doden die ik heb veroorzaakt.’
‘Dat spijt me voor je, Bill.’ Jesus wachtte even voor hij zijn vraag herhaalde. ‘Hoe werkt je experimentele wapen nu eigenlijk precies?’
‘Zoals ik al zei, zesde jaar van de oorlog. Na mijn upgrades kreeg ik opdracht een aantal mogelijke paden tussen de sterren te patrouilleren. De Rak’Shin waren nog niet zo bedreven in vouwen en manipuleren van de ruimte, dus het kostte ze veel tijd om van het ene naar het ander stelsel te reizen. Ik ontmoette ze, nou ja, ongeveer hier dus. Ik had alle tijd om het wapen te laden, aan te leggen en het perfecte schot af te leveren.’
‘Hoelang duurt het laden ongeveer?’ vroeg Navodny.
‘Acht uur,’ zei Bill. ‘Een eeuwigheid voor een kunstmatige intelligentie, maar het was voor de beslissende slag, zo was me meegedeeld.’
‘En het deed wat je verwachtte? Hoe zag het eruit?’ vroeg Jesus.
‘Teleurstellend is het eerste woord dat bij me opkomt. Ik schoot. En dat was het. Het Rak’Shin schip verloor zijn inertievelden en kwam bijna tot stilstand. Geen teken van leven meer.’
‘De latere rapporten vertellen ons dat het schip doodverklaard is. Geen energie meer, geen spoor van de originele bemanning.’ Jesus vouwde zijn handen. ‘Logisch gezien zouden de Rak’Shin niet kunnen verdwijnen zonder dat die massa ergens in energie was omgezet. Maar we zien daar geen sporen van. Miljoenen Rak’Shin, dat zou een stevige explosie moeten geven. Dus hoe werkt dat wapen nu eigenlijk?’
‘Ik … heb misschien een aanwijzing,’ zei Navodny. ‘Malloy gebruikte wat exotische apparatuur en een daarvan is een fase-detector.’
Jesus draaide zich naar Navodny en keek hem niet begrijpend aan. ‘En voor de leken onder ons, als in iedereen hier, wat zou dat moeten doen?’
Navodny bracht een elektronische zucht voort. ‘Fotonen, elektronen, moleculen en meer van de submoleculaire deeltjes zijn, volgens sommige theorieën, staande golven in het kwantumrijk. Maar zoals altijd was de theorie tot een paar honderd jaar geleden slechts dat, een theorie. Inmiddels weten we dat er voor een staande golf ook een tegenpool bestaat. Het kernwoord is dat die tegenpool ook wel “uit fase” wordt genoemd.’
‘Dus Malloy zocht met zijn team naar iets dat uit fase was? En dat zou door Bill zijn veroorzaakt?’
‘Het kost veel energie en er wordt geen massa in energie omgezet,’ zei Navodny. ‘Malloy gebruikt een fase-detector. En Bill weet niet hoe hij werkt.’
Jesus wreef over zijn voorhoofd. ‘Even een gedachtesprong. Stel, het wapen is ooit ontwikkeld, doelwit verdween, wapen goedgekeurd. We bouwen er een immense versie van, dat is Buffalo Bills Stoutste Nachtmerrie geworden.’
‘Yeehaw!’zei Bill.
Jesus schudde zijn hoofd. ‘Maar eigenlijk is het geen wapen. Het verandert alleen op grote schaal de fase waarin iets zich bevindt. Laat me raden, het werkt op organische entiteiten?’
Barsende Gevvalts avatar kuchte even. ‘Bills wapensystemen zijn dan wel topgeheim, zijn brein bevat de opdrachten voor de aansturing. Een van de parameters is daadwerkelijk “alleen organische entiteiten”.’
Jesus liep op de brug heen en weer. ‘Bill komt aanvliegen, laadt het wapen, schiet, er gebeurt niets zichtbaars. Maar er is wel iets gebeurd. De hele bemanning is uit fase geraakt. Ik kan alleen maar raden hoe dat eruit ziet of voelt. Aangezien het een kwantumeffect is, zou de singulariteit gewoon moeten werken, omdat daar alle staande golven een worden.’
‘Poeh,’ zei de kapitein, ‘dat gaat m’n pet wel te boven.’
‘Mij ook,’ zei Jesus, ‘maar ik ben een snelle leerling.’ Hij ijsbeerde verder. ‘Stel ze willen systemen die uit fase zijn activeren. Hoe doen ze dat?’
‘Door de singulariteit te voeden. Dat is immers hun krachtbron,’ zei de avatar.
‘En dat verklaart weer het stof dat we vinden. Wat ze erin gooien komt in de standaard fase terecht, als monomoleculaire atomen.’
Navodny maakte een klikkend geluid. ‘Beweer je dat ze nog leven dan?’
Jesus glimlachte en knikte. ‘Ja, de Rak’Shin, of hun afstammelingen, zouden best nog wel eens in leven kunnen zijn. Zwaar gehinderd door onbekende natuurwetten in een omgeving die best wel eens heel vijandig zou kunnen zijn. Zij hebben de energiepieken veroorzaakt.’
‘En de singulariteit genereert energie en deponeert de restanten van de omzetting in de nabijheid. Als stof, in de normale ruimte. Dichter bij de kern, meer stof,’ zei de avatar.
‘Het klinkt plausibel,’ zei de kapitein. ‘Besef je eens hoe de Rak’Shin het duizend jaar hebben uitgehouden.’
Jesus stond stil en keek haar aan. ‘Gewone mensen zouden al lang gek zijn geworden.’
‘Het Rak’Shin keizerlijk hof was al gek,’ zei Buffalo Bills Stoutste Nachtmerrie. ‘Mijn informatie uit die tijd was dat inteelt het nodige aan problemen in hun bloedlijnen veroorzaakte.’
‘Nu het probleem van het verdwenen onderzoeksteam,’ zei Jesus. ‘Ik zeg dat ze uit fase zijn geraakt, omdat de Rak’Shin er nog zijn en een vergelijkbaar wapen hebben gebouwd. Misschien zonder de achterliggende redenen te kennen, maar wel in de wetenschap dat ze zelf “uit fase” zijn geraakt.’
‘Een gijzeling dus,’ zei Bill. ‘Zal ik vast beginnen met laden?’
Jesus hief een vinger op en tikte tegen een paneel. ‘Dat hangt ervan af. Barsende Gevvalt, overleg met de breinen en vraag of Bill een doelwit ook weer in fase kan brengen. Meld onze vermoedens er maar bij.’
‘Dat zal even duren, Jesus,’ zei de avatar. ‘Zodra ik genoeg energie gegenereerd heb, kan ik het bericht uitsturen.’
‘Laat mij maar,’ zei Bill. ‘Ik heb zat.’
Jesus haalde zijn schouders op. ‘Dat zeggen jullie wel vaker en dan is het binnen vijf minuten geregeld.’
‘Een eeuwigheid,’ bevestigde Barsende Gevvalt.
‘Eens,’ zei Navodny. ‘Het is soms best komisch mensjes in slow-motion te bekijken.’
‘Ik dacht we te saai waren, Navodny?’ zei Jesus met een grijns.
De drone draaide een keer om zijn as. ‘Meestal wel. Een enkeling kan ik waarderen.’
‘Noem namen,’ zei Jesus.
‘Sorry, topgeheim, hoogste classificatie.’
Jesus snoof. ‘In jouw geval betekent dat: jij en de conciërge.’
De drone knetterde rode vonken. ‘Die houdt tenminste zijn mond als je dat vraagt.’
‘Voordat jullie boos worden op elkaar,’ zei Barsende Gevvalt, ‘de breinen hebben via Bill gereageerd met een situationeel construct. Ze zijn hogelijk verbaasd over onze conclusies. Het construct formuleert op dit moment een methode waarmee Bill zijn wapen kan moduleren. Het schat dat we een achtenveertig-komma-zeventien procent kans hebben dat het gaat werken.’
Jesus floot zacht. ‘De breinen kennende hebben ze dat eigenlijk tot tien decimalen achter de komma berekend.’
‘Enkele duizenden eerder,’ zei Barsende Gevvalt. ‘De breinen hebben ook instructies gegeven voor het moment dat het gelukt is.’
‘Dat is nogal optimistisch,’ zei Jesus. ‘Wat wil de construct dat we doen?’
‘Onze mensen terughalen en daarna afstand nemen. Nautica blijft in de buurt om met ze te overleggen. Het is de intentie van de breinen dat de Rak’Shin hun oorspronkelijke positie weer gaan innemen.’
Jesus schudde zijn hoofd. ‘Dat snap ik niet. Waarom wil je ze de vrijheid geven?’
‘Precies die vraag stelde ik ook,’ zei Barsende Gevvalt. ‘Daar had het construct een wedervraag op: waarom stortte het Rak’Shin keizerrijk in toen het keizerlijk hof in een klap werd uitgeschakeld?’
‘In een menselijke samenleving: chaos, anarchie, daarna heropbouw in een nieuwe machtsstructuur.’ Jesus tuitte zijn lippen. ‘Maar de Rak’Shin stortten helemaal in en kwamen niet meer overeind tot vrij recent. Alsof ze samenwerken helemaal opnieuw moesten leren.’
‘De breinen denken dat dat het geval is. Die keizerlijke familie had iets dat het Rak’Shin rijk bij elkaar hield. Zelfs over grote afstanden.’
‘Een soort hive-mind,’ zei Jesus. ‘Dat zou heel veel verklaren, vooral toen de complete familie in een klap uit het universum verdween.’ Hij spreidde zijn handen. ‘Waarom zouden ze met ons willen overleggen? Wij hebben ze vernietigd destijds.’
‘En nu halen we ze terug,’ zei de kapitein. ‘Krijgen ze een protectoraat aangeboden?’
‘Dat is de intentie,’ zei Barsende Gevvalt. ‘De breinen zijn bijzonder geïnteresseerd in deze familie en hun methoden om de bevolking eronder te houden en ontwikkelingen te sturen. De construct is erg helder in overbrengen van hun bedoelingen.’
‘Wie zegt dat ze ons niet weer of nog steeds als vijanden zien?’ vroeg Navodny. ‘Niet dat ik tegen een stevig robbertje vechten ben, hoor.’
‘Er zijn duizend jaren verstreken. Wie weet hoe ze overleefd hebben?’ Jesus haalde zijn schouders op. ‘Ik zou denken dat overleven belangrijker is dan een vergeten oorlog uit te vechten.’ Hij haalde even diep adem. ‘Ik stel voor dat we ons op Barsende Gevvalt terugtrekken, terwijl Buffalo Bills Stoutste Nachtmerrie zijn aanpassingen doet en zijn batterijen laadt.’
Niet veel later verlieten enkele shuttles de Nautica Prosaica op weg naar het Gargantua-klasse schip.
***
Een flinke menigte had zich verzameld op het panoramadek dat uitzicht op het vlaggenschip van de Rak’Shin bood. Barsende Gevvalt en de Nautica Prosaica hadden zich discreet een paar miljoen kilometer verwijderd, maar het bolvormige schip vulde nog steeds het blikveld.
Jesus, Navodny, kapitein Ivanova en de avatar van Barsende Gevvalt stonden vlak voor de dikke glazen wand en wachtten op bericht van Buffalo Bills Stoutste Nachtmerrie. De avatar liet een tafel met hapjes en drankjes komen.
‘Bericht van Bill,’ zei Navodny. Hij zweefde een meter omhoog en liet een daverend ‘Yeehaw!’ horen.
‘Ben je er klaar voor, Bill?’ zei Jesus.
‘Nou en of. Aanpassingen gedaan, batterijen vol. Ik kan elk moment het schot nemen.’
Jesus keek de tafel rond. ‘We weten zeker dat we dit willen?’
De kapitein knikte. ‘Ik wil mijn team terug.’
‘En de breinen zijn erg vasthoudend in hun wens de Rak’Shin in ere te herstellen.’
Jesus knikte. ‘Dat is inderdaad wel opvallend. Is het mogelijk een van de breinen te spreken als deze raadseling klaar is? Ik heb een vermoeden wat achter deze acties ligt en dat wil ik graag bevestigd zien.’
De avatar keek ongemakkelijk. ‘Ik proef weerstand bij de breinen. Ze lijken geen direct contact met je te willen.’
‘Oh?’ zei Jesus. ‘Dat is bijzonder. Er zit dus wel degelijk meer achter deze raadseling dan ze hebben vrijgegeven, nietwaar?’
‘Daar kan ik geen uitspraak over doen,’ zei Barsende Gevvalt.
‘We komen er wel achter,’ zei Jesus. ‘Ik kom altijd overal achter.’
‘Daar maken de breinen zich ook zorgen over,’ zei Barsende Gevvalt.
‘Bill, wanneer je er klaar voor bent, schiet,’ zei Jesus terwijl hij een kappende beweging met zijn rechterhand maakte.
De radio kraakte even. ‘Schot gelost.’
Ze wachtten in stilte. Een minuut ging voorbij. Nog een minuut.
De radio kwam tot leven: ‘Nautica, Malloy hier. Hoor je me?’
‘Dit is kapitein Ivanova, Malloy. Wat is je status en waar ben je nu?’
Malloy lachte wrang. ‘Mijn status is: blij dat ik terug ben. Ik ben aan boord van het vlaggenschip. Hebben we toevallig een paar strijddrones die hier kunnen helpen? Je hebt geen idee wat er hier speelt.’ Op de achtergrond klonken nu geluiden alsof er gevochten werd.
‘Navodny Hekelbareth hier, klasse II autonome gevechtseenheid. Zijn de Rak’Shin het probleem?’
Malloy snoof. ‘Die hebben ons gered. Nee, de uit-fase dimensie bevat monsters uit je ergste nachtmerries.’
Jesus sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd. ‘Nooit bij stilgestaan. En Bill heeft zojuist alle organische entiteiten van fase veranderd …’
3 – De vijand van mijn vijand
De Nautica Prosaica met aan boord Navodny, Jesus en kapitein Ivanova spoedde zich naar de toegangssluis van het vlaggenschip.
‘We gaan ze evacueren. Allemaal.’ Kapitein Ivanova gaf opdracht aan haar bemanning de ziekenboeg voor te bereiden en extra opvang in een van de vrachtruimen te maken.
Uit het korte gesprek dat ze voor vertrek met Malloy konden voeren bleek dat ruim de helft van zijn team nog leefde en dat er nog zo’n tweehonderd Rak’Shin in het schip waren. Halverwege het gesprek viel zijn radio uit.
‘Ik kan me voorstellen dat zijn batterijen na een paar weken leeg zijn,’ zei Jesus bezorgd, ‘maar ik maak me ook zorgen dat ze misschien aangevallen werden.’
‘Ik ben er klaar voor,’ zei Navodny strijdlustig.
‘Waarschijnlijk hebben we je nodig om de aftocht te dekken, mijn waarde drone,’ zei Jesus. ‘Stel je toch eens voor dat je duizend jaar in een nachtmerrie-dimensie hebt doorgebracht.’ Zijn gedachten dwaalden af. ‘Dat fase-gedoe kan ook nog wel eens een aantal geestverschijningen of specifieke oernachtmerries verklaren die in vrijwel alle volken voorkomen.’
De kapitein keek hem met grote ogen aan. ‘Bedoel je dat die wezens waar Malloy het over had overal om ons heen zijn?’
Jesus vouwde zijn handen voor zich en tuitte zijn lippen. ‘Het zou heel veel verklaren. En tegelijk is het een angstig idee dat we dagelijks dwars door monsters heenlopen.’ Hij begon te lachen. ‘Ik vraag me af of die monsters dan weer nachtmerries over mensen hebben.’
‘Als ik Malloy beluisterde krijgen ze daar eerder honger van,’ zei Navodny.
De Nautica Prosaica meerde aan en de sluis kronkelde richting het toegangsluik. ‘Alle systemen groen,’ zei Nautica. ‘Ik registreer een flink aantal biologische entiteiten aan de andere kant.’
‘Menselijk?’ vroeg kapitein Ivanova.
‘Ze lijken de juiste vorm en biometrie te hebben, dus ik denk het wel.’
‘Mooi, Navodny en ik gaan de boel inspecteren en als het onze mensen en Rak’Shin zijn, halen we ze naar binnen,’ zei Jesus.
‘Ik zorg dat er een opvangteam klaarstaat om iedereen op de juiste plek te krijgen,’ zei kapitein Ivanova.
‘Goed geïmproviseerd,’ zei Jesus. ‘Gaan we het redden, drone?’
Navodny snoof blikkerig. ‘Je hebt duidelijk geen idee wat een klasse II autonome gevechtseenheid is, he?’
‘Vechten is niet mijn ding, drone, dat weet je.’ Hij verliet de brug en volgde het pad richting de sluis, op de voet gevolgd door Navodny die opvallend stil was.
Toen ze arriveerden was de sluis dicht. Een rode lamp boven de deur knipperde.
‘Ivanova, kun jij vanaf de brug de sluis openen?’ vroeg Jesus.
‘Moment,’ klonk haar stem via Navodny.
Het licht sprong op groen en de sluis begon te openen. Navodny stelde zich voor Jesus op en strekte zijn velden beschermend uit. Het eerste dat ze zagen was een menselijk hoofd met lang haar en een baard van bijna twee maanden.
‘Breinen zij dank,’ zei de man. ‘Ik ben Malloy. Jullie komen net op tijd.’ Hij wenkte achter zich en meer mensen kwamen de sluis inlopen.
Jesus stapte opzij en wenkte ze verder. Na de negende mens verscheen de eerste Rak’Shin. Iets langer dan een gemiddelde mens, gespierd, een huid die fluweelachtig leek en korte, donkere haren die meer stekels leken dan menselijke beharing.
De Rak’Shin keek argwanend om zich heen tot Malloy een paar woorden sprak.
Navodny mengde zich in het gesprek en leek vloeiend Rak’Shin te spreken.
‘Dit is Huk-Sien, een lagere aanvoerder. Ze zijn georganiseerd in gevechtseenheden, mannen, vrouwen, kinderen. Ik heb ze verteld dat ze door de sluistunnel moeten lopen waar ze door onze mensen worden opgewacht.’
Huk-Sien ging terzijde staan en deelde opdrachten uit aan elke Rak’Shin die door de sluis binnenkwam.
Ze telden ruim tweehonderd individuen.
‘Dat is de laatste,’ zei Malloy. ‘Behalve de keizerin en haar gevolg dan.’
‘Hoezo komen die niet?’ vroeg Jesus.
‘Ze houdt de entiteiten weg uit dit deel van het schip. Zonder haar gaven of die van haar voorouders zouden de Rak’Shin al duizend jaar geleden uitgestorven zijn.
Jesus sloeg zijn vuist in zijn hand. ‘Ik wist het. Dat is wat de breinen wilden, die gaven.’
Malloy schudde zijn hoofd. ‘Ze moet een keer slapen. En dan is het snel voorbij. Haar gevolg is niet sterk genoeg om de monsters op afstand te houden. Ze zag een mogelijkheid haar volk te redden, wat er nog van over was. Daar heeft ze zich voor opgeofferd.’
‘Niet als het aan mij ligt,’ zei Navodny.
Malloy schudde zijn hoofd. ‘Je weet niet waarmee je te maken hebt. De Rak’Shin hebben hun eigen versie van een hel, bevolkt met duizenden demonen. En ze zijn allemaal hier, aan boord van dit schip.’
‘Jesus, ga je mee? Ik wil die demonen wel eens zien en kijken of ze ook angst kennen. Zo niet, dan ga ik ze dat leren.’ Navodny zweefde de sluis door.
‘Is er nog iemand die mee wil?’ zei Jesus. Zonder op antwoord te wachten volgde hij de drone, seconden later gevolgd door Huk-Sien.
***
Navodny vloog vooruit, richting de plek waar de apparatuur eerder opgesteld stond. Iets verder het schip in kwamen ze bij een verstevigde sluis die gebarricadeerd was. Op de grond voor de barricade lagen stukken van been- of armplaten, duidelijk niet menselijk. Een rubberachtige tentakel voorzien van de nodige weerhaken kronkelde nog zachtjes na.
‘Weten we waar we heen moeten?’ vroeg Jesus.
‘Nee,’ zei Navodny, ‘maar Huk-Sien gaat ons dat vertellen.’ Hij sprak een paar woorden tegen de Rak’Shin, die vervolgens een reeks instructies gaf. ‘Het is een flink stuk kernwaarts. In de buurt van de grote buis richting de singulariteit.’
‘Eerst maar zien wat er achter deze barricade zit,’ zei Jesus.
‘Opzij,’ zei Navodny. De drone zette zich op de grond en gebruikte zijn velden om de puinresten opzij te schuiven. De sluisdeur was op een kier open en het was al snel duidelijk dat er iets achter zat dat haast had om bij hen te komen. Vlijmscherpe nagels klemden zich om het metaal en trokken de sluis millimeter voor millimeter verder open.
‘Even testen,’ zei Navodny. Het was een paar seconden stil, toen klonk er een geluid als een natte lap die tegen een hol vat werd geslagen. De nagels hingen slap rond de sluisdeur. ‘Hmm, vier van de vijf wapens die ik testte hadden er geen vat op,’ zei de drone. ‘Op naar de volgende, ik heb nog zo’n zeventig wapens te proberen.’ Met zijn velden duwde hij de sluisdeur moeiteloos open.
Het wezen dat ze daar aantroffen leek uit elkaar gespat. De wanden dropen van een doorzichtige, roze drab die zich in lillende druppels op de grond verzamelde.
‘Een Nadluk, volgens Huk-Sien hier. Bijna niet te stoppen en altijd hongerig. Vuur houdt ze op afstand.’
‘Je vraagt je af hoe ze hier al die jaren hebben overleefd,’ zei Jesus.
‘Van een miljoen Rak’Shin naar tweehonderd? Vraag eerder hoe ze hun genocide zo lang hebben kunnen voorkomen,’ zei de drone, terwijl hij de sluisdeur weer achter hen sloot.
In de volgende gang werden ze opgewacht door een volgende nachtmerriegedrocht. Jesus vond het iets weg hebben van een panter, maar dan een van tien meter lang en drie hoog met tentakels die vanuit zijn rug voortdurend over het plafond en de muren speelden, alsof ze zochten naar houvast. Of prooi. Het wezen staarde hen aan met een zestal geelgloeiende ogen terwijl het stokstijf bleef staan.
‘Interessant specimen,’ zei Navodny terwijl hij rond het gedrocht zweefde. ‘Hij duwt met een paar duizend Newton tegen mijn velden. Als ik hem loslaat denk ik dat hij jullie binnen een seconde kan verpletteren.’ Huk-Sien brabbelde een paar woorden.
Jesus keek naar hem. Zijn ogen stonden wijd open, een teken van angst bij mensen. ‘Laat me raden, deze is gevaarlijker dan die van daarnet?’
‘Niet zo sterk, beter te stoppen, maar inderdaad veel gevaarlijker. Deze heeft een bijna menselijke intelligentie. Een Savandala.’
De drone flitste even blauw en paars. ‘En dat is weer lastig, want nu ik dat weet, gebiedt protocol me een eerste contact op te zetten.’
Jesus schudde zijn hoofd. ‘Ik vind dat een slecht idee, Navodny. Je zei het al, als je deze laat gaan zijn Huk-Sien en ik binnen enkele seconden gehakt.’
‘Je hebt gelijk. Bemanning gaat voor.’ Er trok een rilling door de Savandala. Even lichtte het wezen van binnenuit op, waarbij een bizarre interne bottenstructuur zichtbaar werd. Vervolgens zakte het wezen smeulend in elkaar.
‘Je verbaast me telkens weer, drone. Mag ik zeggen dat ik een gezond respect voor dit aspect van je heb?’
‘Dat is voor het eerst,’ zei Navodny. ‘Ik ga deze opname in onverwoestbaar kristal vereeuwigen.’
Jesus snoof. ‘Je doet maar.’
Navodny vloog weer verder, op de voet gevolgd door de mens en de Rak’Shin. Kleinere wezens die uit spleten, hoeken en kieren tevoorschijn kwamen werden met gerichte laserschoten of andere energiewapens verdampt.
Een grote open ruimte verscheen voor hen. Jesus keek over het balkon, de diepte in. Heel ver beneden hem was een duisternis zo diep dat die aan hem leek te zuigen. ‘Dat is een heel end. Kilometers misschien wel.’ Hij keek naar de smalle ladder die aan de wand gemonteerd was en naar beneden voerde. ‘Hoe ver moeten we eigenlijk klimmen?’
Navodny stelde de vraag en Huk-Sien antwoordde. ‘Bijna drieduizend treden,’ zei de drone.
‘Da’s bijna een kilometer,’ zei Jesus. ‘Is er geen kortere weg?’
‘Jahoor,’ zei Navodny.
Jesus voelde het veld om zich heen glijden en even later zweefde hij boven de afgrond, samen met de drone en Huk-Sien. Hun afdaling leek meer een vrije val. Ze kwamen langs meer open plekken waar gangen op de centrale buis uitkwamen. Vrijwel zonder uitzondering zaten daar afschuwwekkende wezens, monsters, gedrochten die bijna pijn aan je ogen deden als je er te lang naar keek.
Een gigantische tentakel die vanuit een van de gangen naar hen toeschoot viel zonder in de buurt te komen de duisternis in, perfect afgesneden, begeleid door een woedend brullen.
‘Daar is het,’ zei Jesus. De lucht in dit deel voelde anders, alsof er een soort weldadige invloed werd uitgeoefend die hij met zijn hele lijf voelde. Ze vlogen een open gang in tot ze bij een soort ontvangsthal kwamen. De dubbele deuren waren ontwricht en een hele horde creaturen van groot tot klein krabbelde en trok aan de deuren om ze verder open te krijgen. De kieren en gaten waren groot genoeg voor speren en zwaarden om de wezens te verwonden, waarna vaak een gevecht ontstond om de gewonde te verorberen.
‘Dit houden ze niet heel lang meer vol,’ fluisterde Jesus.
‘Dan zijn we dus mooi op tijd,’ zei Navodny. Zonder verder te wachten vloog hij de hal in en veegde een pad voor zich schoon met een extreem model vlammenwerper. Al snel stoven de wezens alle kanten op, weg van het vuur. Jesus en Huk-Sien volgden de drone op de voet. Ze kwamen aan bij de deuren, waar Huk-Sien wat woorden riep. Een luik aan de onderkant van een van de deuren ging open en Huk-Sien gleed naar binnen. Jesus volgde.
Zodra hij stond zag hij drie speerpunten die op zijn nek gericht waren. Huk-Sien ratelde weer wat woorden waarna de speerpunten werden teruggetrokken. Nu kon hij zijn belagers beter bekijken. Het waren duidelijk krijgers van de Rak’Shin, gespierd, zwaar bewapend, maar ook gewond, dodelijk vermoeid en aan het einde van hun kunnen.
Hij keek verder om zich heen. Het was een zaal die hem aan een troonzaal deed denken, niet in het minste door de troon op het verhoogde platform tegen een van de muren. In de troon hing een jonge Rak’Shin vrouw die ook grauw van vermoeidheid zag.
‘Is dat hun keizerin?’ vroeg Jesus.
‘Dat lijkt me,’ zei Navodny. ‘De rest van de Rak’Shin hier zijn allemaal mannelijk.’
‘Ze zijn met twintig, gaan we dat redden?’ vroeg Jesus.
‘Barsende Gevvalt kan normaal zo’n groep verplaatsen,’ zei Navodny. ‘Maar zo dicht bij die singulariteit zal het risico hoger zijn. Mijn instructies zijn de keizerin tot elke prijs te beschermen.’
Iets dreunde hard tegen de deur, die licht indeukte.
‘Ballidook,’ zei Huk-Sien, gevolgd door een stroom expletieven.
‘Een van hun grootste nachtmerries,’ zei Navodny. ‘Het was maar een kwestie van tijd voor die weer wakker werd.’ De drone zweefde vlak voor de deur. ‘Even testen maar.’
Een volgende dreun. Weer een. Een van de deuren boog onder het geweld en een donkere klauw schoot naar binnen en kraste diepe voren in de stalen muren.
‘Dit kan wel een probleem worden,’ zei Navodny. ‘Mijn wapens hebben geen of maar weinig effect. Da’s nieuw voor me.’
‘In dat geval is er ook weinig keus meer,’ zei Jesus. ‘Laat Barsende de groep weghalen. Behalve de keizerin. Jij, ik en de keizerin vliegen er vandoor tot we ver genoeg uit de buurt van de singulariteit zijn dat we ook verplaatst kunnen worden.’
‘De instructie is gegeven. Huk-Sien verzamelt ze op een plek.’ Twee minuten later verdween de groep van twintig Rak’Shin uit de zaal. Navodny knetterde rode vonken. ‘We zijn er drie kwijt,’ zei hij. ‘Barsende is bijna in tranen.’
Jesus schudde zijn hoofd. ‘Kun je dat ding daarbuiten bij ons weg houden? Als we de buis maar kunnen bereiken en kunnen opstijgen.’
‘Tegenhouden? Nee. Vertragen? Waarschijnlijk wel.’
‘Doe het,’ zei Jesus.
Buiten klonk het martelende geluid van scheurend metaal. Het luik ging open en de drone ging voor naar buiten. Jesus volgde op de voet met de slapende keizerin in zijn armen. In de ontvangsthal lag een immense bal verwrongen staal waaruit een voorwereldlijk gehuil klonk.
‘Vertraging,’ zei Navodny. ‘Beste dat ik kon doen.’
‘Snel nu maar,’ zei Jesus.
Navodny veegde de weg vrij voor hem met vuur en lasers en de geur van brandend vlees of chitine of andere organische materialen hing zwaar in de lucht.
Achter zich hoorde Jesus het metaal opengewrongen worden en even later donderende voetstappen. Zonder te stoppen rende hij verder en sprong over de reling de buis in. Even was er het gevoel dat hij viel, aangetrokken door iets dat al sinds het ontstaan van het universum hongerig was, daarna viel hij omhoog, gevangen in de inertievelden van de drone Navodny.
Beneden zich zag hij een zwarte vorm in de opening verschijnen, schubben, dekplaten, stekels, tentakels, meerdere trossen ogen. Het aarzelde even en sprong toen omhoog als een strak opgewonden veer die losgelaten wordt.
Navodny haalde uit met zijn velden waardoor de sprong van het wezen net te kort was, waarna het aan de lange val naar beneden begon.
Ze stegen snel verder tot ze ineens in een fel verlichte hal stonden, die Jesus herkende als een vrachtruim van Barsende Gevvalt.
‘Zeg Ivanova dat ze loskoppelt en afstand neemt,’ zei Jesus. Hij legde de vrouw op een klaarstaande brancard en liet haar over aan het medische team dat al op hen wachtte.
***
‘De breinen zijn tevreden,’ zei de avatar van Barsende Gevvalt. ‘De onderhandelingen met de Rak’Shin verlopen voorspoedig.’
‘Natuurlijk, mijn waarde,’ zei Jesus, terwijl hij over de oceaan van de bioom staarde. Hij nipte aan een sterk alcoholische kokosdrank. ‘Ik moet zeggen dat deze raadseling ook aan al mijn eisen voldaan heeft.’
‘Hoezo eisen?’ vroeg Barsende Gevvalt.
‘Ik moet er plezier of spanning aan beleven,’ zei Jesus. ‘Mijn familie is rijk. We kunnen alles kopen wat we willen. Maar echte spanning, of echt plezier, dat is vaak niet met geld te koop. Daarom ben ik mijn raadselingbureau gestart.’ Hij zette zijn glas neer. ‘Toch heb ik nog wat vragen. Of observaties die ik bevestigd wil hebben.’
‘Ik weet niet of ik antwoorden kan of mag geven,’ zei de avatar.
Jesus snoof. ‘Alsof ik de waarheid niet kan ruiken. Je bent een slechte leugenaar, Barsende.’ Hij tikte met zijn vinger tegen zijn kin. ‘De breinen wisten dat de Rak’Shin niet dood waren.’
De avatar zweeg.
‘En dat wisten ze omdat een bepaald iemand dat voorspelde. Iemand die meer voorspellingen deed die uitkwamen, dus geen reden om deze voorspelling te wantrouwen.’
‘Een vrij uniek gave,’ zei Barsende. ‘Ongeveer een op honderd miljoen heeft het.’
‘En de Rak’Shin hebben ook iets,’ zei Jesus. ‘Communicatie op afstand, ongeacht hoe ver, zonder immense energiebehoefte. Als ze dat geheim kunnen achterhalen, zal er niemand tegen ze kunnen opstaan. Ook fantastisch om een grotere efficiëntie in het bestuur van de vele werelden te behalen.’
De avatar knikte langzaam, een bijzonder menselijk gebaar. ‘Er waren veel redenen om deze raadseling te laten plaatsvinden.’
‘We hebben nog weken om erover te praten,’ zei Navodny. ‘We krijgen bezoek.’
Even later landde een shuttle naast die van de avatar. De keizerin van de Rak’Shin stapte naar buiten, liep recht op Jesus af en begon te praten.
‘Ze vraagt of je haar wat bijzonderheden van deze wonderschone plek kan tonen,’ vertaalde Navodny.
Jesus bood haar zijn arm. ‘Met genoegen. Ga je mee, drone?’
Ze wandelden in de richting van het strand en lieten de avatar alleen achter.