EdgeZero Verhalenwedstrijd & Uitgeverij
O hemel! Hoe kon ik Roberto nu uit het oog verliezen? Voor een mens lijkt zoiets enkel een kleine onachtzaamheid. Niet voor mij. Toen Michaël mij Roberto toewees, peperde hij het mij nog eens in. ‘Angelina,’ zei hij, ‘zo lang het aan jou toevertrouwde mensenkind leeft, mag je nóóit, maar dan ook nóóit je aandacht…
Mijn dood kwam als een klap. Letterlijk. Ik raasde over de provinciale weg, waar in de berm een groot reclamebord stond dat ik daar nog niet eerder had gezien. Daarop prijkte een tekst over de gevaren van telefoongebruik achter het stuur. De statistieken hielden mijn aandacht net ietsje te lang vast, waardoor ik me pas…
1. De avond van mijn dood begon als een normale dinsdagavond, die ik doorbracht in mijn appartementje in Den Haag. Het buurtje waar ik woonde bestond grotendeels uit sociale huurwoningen waarvan de bewoners voornamelijk toewijzing hadden gekregen op grond van ‘bijzondere gevallen’. Toen ik er eind jaren ’90 kwam te wonen was het een…
Sterre zette haar fiets in de verlaten fietskelder van station Haarlem en liep op haar veel te hoge hakken richting perron drie, waar de laatste trein haar naar het nachtleven van Amsterdam zou brengen. Alle rotzooi van die dag, nee van de afgelopen zeven jaren, drie maanden en twaalf dagen, wilde ze deze nacht van…
Wanneer de zon zijn hoogste punt bereikt, vormen de schaduwen kleine kringen rondom de standbeelden in het gras. Er liggen geen papiertjes of plastic bekers, geen verwaaide bladeren van de bomen achter de spijlen van het hekwerk. De beelden zijn van steen; ze zijn niet gebeeldhouwd, maar uitgehard, zoals verf of klei. Beelden van jonge…