EdgeZero Verhalenwedstrijd & Uitgeverij
Zoals Akrim het vertelde, was de wereld ooit een paradijs, bewoond door mensen zoals wijzelf. Niemand geloofde hem echt. Ik hing altijd ademloos aan zijn lippen. Drie dagen was het langst dat hij bleef, het langst zonder dat de stam een claim op hem kon leggen en zijn werk of bezittingen voor het nut en…
Met het doven van de zon verschoof ook het menselijke zicht naar de langere golflengtes. In Ascolais kenden de dichters niet minder dan zeshonderd woorden voor rood, van juichend magenta tot duister alambar, en slechts één woord voor blauw en dat enkel om zeldzame, pas ontbrande, reuzensterren van het Rigel-type te beschrijven. : Overpeinzingen van…
Zelfs in het kantoor van de directeur, op de hoogste etage, voelde ik het klagende getril van de Machine diep onder het gebouw; een disharmonie van vibraties waarmee de tijd leek te benadrukken dat ons gemanipuleer niet op prijs gesteld werd. ‘Agent Eén,’ zei de directeur, ‘is verdwenen.’ Een onwillekeurige herinnering aan Eén. Hoe hij…
Bijna drie maanden moest ik wachten tot mijn kloonmoeder terugkeerde van haar spelevaart door de heliumstrata van de derde gasreus rond Nagira, een gele zon van middelbare leeftijd in de Sagittariusarm van de Melkweg. In die tijd bestudeerde ik de complexe rituelen van de Urh, de immense, intelligente gasblazen die zich met onverwachte gratie door…
1. De avond van mijn dood begon als een normale dinsdagavond, die ik doorbracht in mijn appartementje in Den Haag. Het buurtje waar ik woonde bestond grotendeels uit sociale huurwoningen waarvan de bewoners voornamelijk toewijzing hadden gekregen op grond van ‘bijzondere gevallen’. Toen ik er eind jaren ’90 kwam te wonen was het een…
1 Vandaag is onze hond gestorven. Het was een trieste dag en mijn dochter Stefanie is totaal ontredderd. Ze is nog maar zeven jaar en kan nog niet omgaan met dood en verlies. Voor een kind van die leeftijd zijn dat nog onbekende begrippen. Ik probeerde haar te troosten en beloofde haar een andere…
Je moet weten dat de jaren negentig niet mild waren voor bepaalde Antwerpse wijken. Wij leefden in een vergeten stukje van de stad, in het middelste van drie flatgebouwen. De Silvertopblokken, zo werden ze genoemd. Drie sombere monolieten die naar de wolken klommen, opgetrokken uit grijze steen waarin ontelbare venstertjes geborduurd waren. Achter die venstertjes…
Mu hield zijn hand boven zijn ogen om die tegen het zonlicht te beschermen. Hij kneep zijn donkere ogen samen om de toppen van de torens te zien, hoog boven de fonkelingen van het dak van de Eeuwige Tempel. De weervaan op de torenspits kon hij nauwelijks zien in het middaglicht. Toch leek het hem…
De autohandelaar glimlachte naar Anna alsof ze een klein meisje was. Daarna rammelde hij met zijn grote polshorloge. Hij werd levensgroot, zij kromp ineen. Ze legde haar hand in haar hals, streelde even, om meteen weer los te laten. Jezelf aanraken was het ergste dat je kon doen. Rechtop zitten, rustig ademhalen vanuit je buik,…
Zodra een dikke rode draak neerstreek op het belastingkantoor in Steilburg, kwam er pardoes een eind aan mijn vrije dag. Met onmeetbaar veel tegenzin stapte ik de bedrijfswagen uit. Ik balanceerde op mijn hakken en vroeg me voor de zoveelste keer af waarom ik met mijn functie zo kwetsbaar gekleed op een zwaar bepantserd vuurspuwend…